ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

Πέμπτη, Ιουλίου 19, 2012

http://culture21century.blogspot.gr/2012/07/blog-post_19.html

Όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν, η γνωριμία μου με την Μαρία Στεφάνου ήταν μια ευχάριστη συγκυρία. Δύο άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα, των οποίων οι δρόμοι άργησαν να συναντηθούν. Ευτυχώς όμως ήρθε εκείνη η στιγμή και σήμερα μπορώ να δηλώσω πολύ χαρούμενη γι' αυτό γιατί η Μαρία είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος, ένα υπέροχο παιδί και αγαπάει πραγματικά αυτό που κάνει, έχοντας στην άκρη της πένας της περισσότερο ταλέντο από άλλους καταξιωμένους συγγραφείς της χώρας μας.

Η Μαρία λοιπόν είναι σήμερα μαζί μας, μέσα από την σελίδα του blog μου, για να μοιραστεί μαζί μας λεπτομέρειες, τόσο γύρω από την ίδια και την καθημερινότητά της, όσο και για το συγγραφικό της έργο, από το πρώτο της μυθιστόρημα,"Σιωπή Στο Σκοτάδι", μέχρι την τελευταία της δουλειά από τις εκδόσεις Πηγή, "Νοέλια: Η Προφητεία Του Μαύρου Ρόδου".

Μαρία, μίλησέ μας λίγο για την ζωή σου, για την καθημερινότητά σου.

Κατ’ αρχάς Γιώτα θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για αυτή την ευκαιρία που μου δίνεις να μιλήσω μέσα από αυτή τη συνέντευξη λίγο για τον εαυτό μου και για τα βιβλία μου. Εύχομαι καλή επιτυχία σε εσένα προσωπικά και στο υπέροχο blog σου.

Η καθημερινότητα μου χαρακτηρίζεται από ένα αδιάκοπο και ασταμάτητο τρέξιμο. Εργάζομαι σε γνωστή εμπορική επιχείρηση με πλήρες ωράριο οπότε ο περισσότερος χρόνος μου εξαντλείται στην εργασία μου. Παράλληλα έχω οικογένεια. Ευτυχώς έναν υπομονετικό σύζυγο αλλά και μία πεντάχρονη – αρκετά ζωηρή θα έλεγα – κόρη. Οπότε οι υποχρεώσεις μου είναι ιδιαίτερα απαιτητικές. Δεν αφήνω ποτέ στην άκρη όμως τα προσωπικά μου θέλω. Προσπαθώ να τα συνδυάζω όλα όσο καλύτερα μπορώ. Αφιερώνω χρόνο στο να διαβάζω βιβλία, να παρακολουθώ σειρές ή ταινίες που μου αρέσουν και ταυτόχρονα βάζω ένα πρόγραμμα όσο αυτό είναι δυνατόν για να γράψω τις δικές μου ιστορίες.

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με την συγγραφή;

Καθαρά τυχαία και ερασιτεχνικά. Όταν ξεκίνησα να γράφω ειλικρινά ούτε καν μου περνούσε η ιδέα από το μυαλό να γράψω ολοκληρωμένο βιβλίο και να απευθυνθώ σε εκδότες. Συνήθιζα να αναρτώ τις ιστορίες μου στο προσωπικό μου ιστολόγιο και απευθυνόμουν σε ανθρώπους που είχαμε κοινά ενδιαφέροντα. Η ανταπόκριση ήταν μοναδική! Αυτό με έκανε στη συνέχεια να σκεφτώ την πιθανότητα ενός «κανονικού» βιβλίου. Οι φίλοι και οι γνωστοί με παρότρυναν να δοκιμάσω την τύχη μου και για αρκετό καιρό παραδέχομαι δεν τολμούσα να πάρω τη μεγάλη απόφαση.

Σε έχω ακούσει πολλές φορές να λες ότι μέχρι και σήμερα, διστάζεις να αποκαλέσεις τον εαυτό σου συγγραφέα. Ποιος ο λόγος;

Αυτή η λέξη, ο όρος «συγγραφέας» μου φέρνει στο μυαλό ανθρώπους που έχουν μείνει στην ιστορία με τα έργα τους. Εγώ δεν μπορώ να συγκριθώ με κανέναν από αυτούς ούτε στο ελάχιστο. Προτιμώ απλά να νιώθω ότι εκφράζομαι, ότι μεταφέρω τις σκέψεις μου στο χαρτί, τίποτα περισσότερο – τίποτα λιγότερο. Ο χρόνος και η πορεία μου θα δείξουν αν τελικά είμαι αντάξια αυτού του τίτλου.

Υπάρχει κάποιο βιβλίο που θα έλεγες ότι σε επηρέασε σε σημαντικό βαθμό τη ζωή και τις απόψεις σου; Ίσως ακόμα και τον τρόπο που γράφεις;

Υπάρχουν βιβλία που στην κυριολεξία μου άλλαξαν τη ζωή! Οπωσδήποτε επηρέασαν τον τρόπο που σκέφτομαι, που βλέπω τον εαυτό μου και τους άλλους γύρω μου. Έτσι θέλησα κι εγώ να δημιουργήσω αντίστοιχα κάτι που θα μου άρεσε να διαβάσω.

Είσαι από τους ανθρώπους που γράφουν κάτω από οποιοσδήποτε συνθήκες ή χρειάζεσαι χρόνο και ηρεμία;

Αναγκαστικά πλέον γράφω κάτω από εξωφρενικές συνθήκες! Από την άλλη πάλι προτιμώ τον χρόνο και την ηρεμία αλλά αυτά είναι ανύπαρκτα! Απλά εκμεταλλεύομαι τις όποιες ευκαιρίες του είδους μπορεί να μου παρουσιαστούν. Κρατάω σημειώσεις όσο το δυνατόν περισσότερο τις οποίες αξιοποιώ την κατάλληλη στιγμή και βάζω πρόγραμμα γνωρίζοντας λίγο έως πολύ ποιες ώρες θα έχω ελεύθερες με ησυχία. Αν όμως αυτό δεν είναι εφικτό προσαρμόζομαι στις υπάρχουσες συνθήκες.

Πότε σκέφτηκες για πρώτη φορά να προσπαθήσεις να εκδόσεις τις ιστορίες σου;

Νομίζω ότι άρχισα να το σκέφτομαι σοβαρά πριν ακριβώς από δύο χρόνια, όταν είχα φτάσει τη"Σιωπή Στο Σκοτάδι" περίπου στη μέση. Αυτή η ιστορία είχε κάποια χαρακτηριστικά που με έκαναν να πιστέψω ότι θα μπορούσε να σταθεί επάξια στον κόσμο του βιβλίου και από τότε και μετά άρχισα σιγά, σιγά να ψάχνω έναν τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε αυτή μου η ιστορία να γίνει ένα αληθινό βιβλίο.

Αντιμετώπισες δυσκολίες; Φαντάζομαι δεν είναι εύκολο να μπεις σε ένα τόσο 'κλειστό' κύκλωμα;

Πρόκειται πράγματι για ένα «κύκλωμα». Οι εκδοτικοί οίκοι είναι επιχειρήσεις και αυτό που τους ενδιαφέρει κυρίως είναι μία εξασφαλισμένη επιτυχία η οποία θα αποφέρει κέρδος. Δεν τους αδικώ ακριβώς επειδή διανύουμε μία πολύ άσχημη εποχή και είναι παράτολμο να επενδύσουν σε έναν νέο συγγραφέα. Δυστυχώς όμως έτσι χάνονται πολλές ευκαιρίες ώστε να δούμε «φρέσκα» και διαφορετικά βιβλία από αυτά που έχουμε συνηθίσει.

Η "Σιωπή Στο Σκοτάδι" ήταν αυτοέκδοση και αρχικά δεν μπήκα στη διαδικασία να βρω εκδότη. Παρόλο που η προσπάθεια μου πήγε καλά επιθυμούσα να βρω εκδοτική στέγη στη συνέχεια και δεν θα έλεγα ότι αυτή ήταν μία ιδιαίτερα ευχάριστη διαδικασία. Δεν σου κρύβω ότι υπήρξαν εκδότες που απέρριψαν το βιβλίο μου. Όμως αυτό δεν με έκανε να το βάλω κάτω. Αντίθετα, ξεκίνησα να θέτω κάποιους στόχους, αφοσιώθηκα στο να κάνω αυτό που αγαπώ και συνέχιζα έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι δεν είχε καμία σημασία το αποτέλεσμα παρά μόνο η χαρά που εισέπραττα εγώ από τη διαδικασία της δημιουργίας.

Πιστεύεις ότι δίνονται ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους στη χώρα μας να αναδείξουν το ταλέντο τους;

Αυτή την εποχή πολύ δύσκολα. Υπάρχουν δύο τρόποι για να τα καταφέρει κανείς. Ο πρώτος είναι ο γνωστός και ο συνηθισμένος, το να έχεις τις κατάλληλες γνωριμίες. Ο δεύτερος είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου, να αγαπάς αυτό που κάνεις, να επιμένεις, να κοπιάζεις και να αρχίσεις να «προβάλεις» τον εαυτό σου διαδικτυακά. Εγώ τα κατάφερα ακολουθώντας τον δεύτερο τρόπο.

Πες μας κάποια πράγματα για το πρώτο σου βιβλίο, "Σιωπή στο Σκοτάδι". Πώς γεννήθηκε η ιδέα;

Μαζί με δύο αγαπημένες φίλες που συζητάγαμε για κάποιες ιστορίες που διαβάζαμε εκείνη την εποχή μου γεννήθηκε η ιδέα για ένα ζευγάρι με ένα παιδί που ο πατέρας δεν θα γνώριζε την ύπαρξη του. Αυτή όμως ήταν μία συνηθισμένη ιστορία. Έτσι θέλησα να το κάνω λίγο πιο πρωτότυπο και τοποθέτησα την ερωτική τους επαφή σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, με δεμένα μάτια χωρίς να έχουν το δικαίωμα να μιλήσουν μεταξύ τους. Δεν σου κρύβω ότι η ιδέα με εξίταρε και εμένα την ίδια και καθώς το έγραφα τόσο περισσότερο ήθελα να ταυτιστώ με αυτούς τους ήρωες, να μιλήσω γι’ αυτούς να νιώσω τα συναισθήματα τους.

Η Λίζι και ο Μπράιαν είναι δύο άνθρωποι από εκείνους που το σύστημα θα τους χαρακτήριζε... 'προβληματικούς'. Θα τον δεχόσουν αυτό τον χαρακτηρισμό, ναι ή όχι και για ποιο λόγο;

Όχι, αυτό τον χαρακτηρισμό δεν θα τον δεχόμουν για τους ήρωες μου. Κατ’ αρχάς αναρωτιέμαι έντονα τον τελευταίο καιρό για το τι σημαίνει, προβληματικός ή φυσιολογικός. Έχω την αίσθηση ότι τα όρια μεταξύ αυτών των δύο εννοιών είναι πολύ λεπτά. Αν θα έπρεπε οπωσδήποτε να αποδώσω κάποιο χαρακτηρισμό στη Λίζι και τον Μπράιαν για όλα όσα βιώνουν και πράττουν θα τους έλεγα «ιδιαίτερους». Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι μεταξύ τους και αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις με διαφορετικό τρόπο. Έτσι ακριβώς γίνεται με τη Λίζι και τον Μπράιαν. Η πρώτη χρειάστηκε να φτάσει μέχρι μία κλινική για να καταπολεμήσει τα ψυχικά της νοσήματα, ο δεύτερος προτίμησε την απομόνωση ενώ ουσιαστικά το μήνυμα που ήθελα να περάσω ήταν ότι ο ένας μπορούσε να φροντίσει τις πληγές του άλλου και να τις επουλώσει.

Θεωρείς ότι η αγάπη είναι αρκετά ισχυρή κινητήριος δύναμη προκειμένου να αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι τους βαθύτερους φόβους τους;

Η αγάπη, τα ιδανικά, οι αξίες, οι στόχοι είναι αυτά που μας κρατάνε όλους όρθιους στα πόδια μας ώστε να παλεύουμε καθημερινά για ένα καλύτερο αύριο. Ο καθένας μας χρειάζεται ένα κίνητρο για να συνεχίζει είτε αυτός είναι ο έρωτας, είτε η φιλία, είτε ένα παιδί, είτε ακόμα και η επαγγελματική καταξίωση. Νομίζω όμως ότι το δύσκολο δεν είναι να αγαπήσεις κάποιον άλλο, το δύσκολο είναι να αγαπά κανείς πρώτα τον εαυτό του γι’ αυτό που είναι έτσι όπως είναι. Επειδή όμως νομίζω ότι με ρωτάς περισσότερο για την αγάπη μεταξύ συντρόφων θα έλεγα ότι ο έρωτας είναι μία κινητήρια δύναμη από μόνος του, είναι αυτός που πολλές φορές έχει δώσει σε όλους μας φτερά στα πόδια μας και μας κάνει να νιώθουμε έτοιμοι και ικανοί να τα βάλουμε με όλους και με όλα. Αυτή η αίσθηση προσωπικά μου αρκεί και με έχει πείσει κατά καιρούς ότι μπορώ να αντιμετωπίσω τους βαθύτερους φόβους μου.

Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πηγή το δεύτερο μυθιστόρημά σου, "Νοέλια: Η Προφητεία Του Μαύρου Ρόδου". Μίλησέ μας γι' αυτό.

Η Νοέλια γεννιέται πριγκίπισσα και κάποια μέρα, μετά την ενηλικίωση της θα στεφτεί βασίλισσα δίπλα στο πλευρό του βασιλιά Γκάμπριελ για να εκπληρώσει μαζί του μία αρχαία προφητεία, τη γέννηση ενός μοναδικού παιδιού που θα φέρει στον κόσμο την ισορροπία και την ειρήνη. Μόνο που πολύ σύντομα ανακαλύπτει ότι τίποτα δεν είναι όπως περιγράφεται στις αρχαίες αυτές γραφές, δεν νιώθει κανενός είδους συναίσθημα για τον βασιλιά, αντίθετα ελκύεται απόκοσμα από τον ανώτερο αξιωματικό της προσωπικής της φρουράς Φιλίπ Ντελαμπέρ. Και όσο και αν προσπαθεί να το καταπολεμήσει, όσο και αν καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να γίνει μία επάξια βασίλισσα, συναντάει συνεχώς εμπόδια που αποκαλύπτουν ολοένα συνομωσίες, μυστικά, ίντριγκες και πολιτικά συμφέροντα. Με την αντίπαλη φυλή – τα Σέλκις να καραδοκούν για να πάρουν τη ζωή της τα πράγματα περιπλέκονται όλο και περισσότερο.

Η "Σιωπή" είναι μια αισθηματική ιστορία με κοινωνικές προεκτάσεις. Η "Νοέλια" από την άλλη, είναι ένα επικό παραμύθι, μια ιστορία αγάπης μεν, με φανταστικές προεκτάσεις δε. Πώς και αποφάσεις να κάνεις μια τέτοια θεματική στροφή;

Θεματική στροφή λοιπόν πιστεύεις; Εγώ πάλι θα έλεγα ότι δεν μου αρέσει να μπαίνω σε καλούπια. Θέλω να νιώθω ελεύθερη, να γράφω ότι λαχταράει η καρδιά μου χωρίς να τυποποιούμαι σε κάποιο είδος λες και γράφω κατά παραγγελία! Δεν σου κρύβω ότι μέσα μου κρύβονται πολλών ειδών ιστορίες οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Από το φανταστικό στο ρεαλιστικό, στο χιουμοριστικό και στο σουρεαλιστικό ακόμα και στην περιπέτεια! Το μόνο που θα κρατάω πάντα είναι το ερωτικό – ρομαντικό στοιχείο. Ίσως τελικά να θέλω απλά να δείχνω τον ρομαντισμό σε όλες του τις προεκτάσεις!

Κάποιοι πιστεύουν ότι η λογοτεχνία φανταστικού στη χώρα μας, έχει περιορισμένο αναγνωστικό κοινό. Εσύ συμμερίζεσαι την άποψη αυτή;

Εγώ πιστεύω ότι το κοινό είναι έτοιμο να διαβάσει το οτιδήποτε αρκεί αυτό να έχει τα φόντα και την ικανότητα να του τραβήξει την προσοχή. Τολμώ να πω ότι τα ράφια των βιβλιοπωλείων είναι γεμάτα από πανομοιότυπες ιστορίες εκεί έξω αυτή τη στιγμή και προσωπικά έχω κουραστεί να βλέπω τα ίδια και τα ίδια. Έχει έρθει η ώρα να κάνουμε την υπέρβαση εμείς οι δημιουργοί, να αφήσουμε τη φαντασία μας ελεύθερη να ταξιδέψει και να εκφραστούμε άσχετα από το πόσοι και ποιοι θα το διαβάσουν στο τέλος. Άλλωστε πιστεύω ακράδαντα ότι ο κάθε συγγραφέας γράφει πρώτα και κατά κύριο λόγο για τον εαυτό του και ύστερα για όλους τους άλλους. Επίσης θα ήθελα σε αυτό το σημείο να επισημάνω ότι παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο και η προώθηση του κάθε έργου. Όταν κάτι το συναντάς συνέχεια μπροστά σου, συνήθως πείθεσαι πιο εύκολα να του δώσεις μία ευκαιρία. Αντίθετα μπορεί να υπάρχει κάτι εξαιρετικό, του οποίου την ταυτότητα να μη γνωρίζεις κι έτσι πολύ άδικα στο τέλος αυτό να «θάβεται».

Ποιο θα είναι το μέλλον της Νοέλια; Το έχεις σκεφτεί ή ακόμα δεν έχεις μπει σε αυτή τη διαδικασία;

Φυσικά και έχω μπει στη διαδικασία! Από την αρχή γνώριζα ότι η Νοέλια θα είναι μία ιστορία μεγάλης έκτασης και το υποπτευόμουν πως ένα βιβλίο δεν θα είναι αρκετό. Συμφωνήσαμε με την εκδοτική μου για δύο βιβλία σίγουρα και αν χρειαστεί ή προκύψει και ένα τρίτο το ενδεχόμενο να παραμείνει ανοιχτό. Από την πρώτη στιγμή γνώριζα όλη την ιστορία μέσα στο μυαλό μου και σύντομα θα ξεκινήσω να γράφω το δεύτερο βιβλίο.

Ξέρω ότι θα είναι δύσκολο να απαντήσεις αλλά, ανάμεσα στις δύο ιστορίες που μας έχεις παρουσιάσει μέχρι σήμερα, ξεχωρίζεις έστω και απειροελάχιστα κάποια μέσα στην καρδιά σου;

Έχω αγαπήσει μοναδικά όλες τις ιστορίες που έχω γράψει μέχρι σήμερα και παρόλο που έχω μόνο δύο βιβλία στο ενεργητικό μου θα πρέπει να σου πω ότι στο προσωπικό μου ιστολόγιο υπάρχουν αυτή τη στιγμή άλλες δύο ιστορίες μεγάλης έκτασης και αρκετές μικρότερες. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία, τις αγάπησα και τις λάτρεψα όλες, την κάθε μία ξεχωριστά για διαφορετικούς λογούς. Απλά η Νοέλια επειδή από την αρχή γνώριζα ότι θα γίνει βιβλίο την εξέλαβα εγώ διαφορετικά κατά τη διάρκεια της συγγραφής και αν θα μπορούσα να το πω έτσι θα έλεγα ότι έβαλα τα δυνατά μου και από την ανταπόκριση που έχω από τον κόσμο αυτή μου η προσπάθεια φάνηκε. Είναι πολύ διαφορετικό το να γράφεις απλά για το κέφι σου και μία άλλη διαδικασία να ξέρεις πως αυτό που κάνεις θα περάσει από έμπειρα μάτια, επεξεργασία, θα φτάσει στα ράφια των βιβλιοπωλείων και εν τέλει σε μεγάλο αριθμό του αναγνωστικού κοινού.

Ποια θα είναι τα επόμενα βήματά σου;

Συγγραφικά όπως είπα και πιο πάνω, ετοιμάζομαι να ξεκινήσω το δεύτερο μέρος της Νοέλια.Επίσης στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει μία ιστορία που είχα γράψει στο παρελθόν αλλά επειδή πιστεύω ότι αξίζει να βγει στο φως κάτω από καλύτερες συνθήκες, σκοπεύω να την ξαναγράψω από την αρχή, αλλαγμένη και πολύ πιο προσεχτικά αυτή τη φορά. Κατά τα άλλα ελπίζω και εύχομαι καθημερινά να έχω υγεία εγώ και οικογένεια μου ώστε να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στα καλά και τα άσχημα της ζωής.

Πώς ονειρεύεσαι το μέλλον σου;

Ονειρεύομαι πρώτα απ’ όλα την οικογένεια μου, να δω την κόρη μου να μεγαλώνει και να ξετυλίγει αυτό το υπέροχο πνεύμα που διακρίνω ότι ήδη έχει. Παράλληλα θα ήθελα να δω τον εαυτό μου σε πέντε – δέκα χρόνια ανάμεσα σε περισσότερους τίτλους βιβλίων, να διαβάζω και να γράφω αντίστοιχα, να χαίρομαι τη ζωή μου κάνοντας αυτό που αγαπώ περισσότερο.

Την παρουσίαση της "Νοέλια" στο blog μας μπορείτε να την βρείτε στο παρακάτω link:

http://culture21century.blogspot.gr/2012/06/noelia.html