Editorial από την Βένη Παπαδημητρίου για την Γεωργία Κακαλοπούλου.

Γεωργία Κακαλοπούλου: Η συγγραφή είναι κομμάτι από έναν βαθύτερο εαυτό

Written by Βένη Παπαδημητρίου on 24 April 2012. Posted in ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Editorial από την Βένη Παπαδημητρίου για την Γεωργία Κακαλοπούλου.

Η έκφραση των συναισθημάτων λυτρώνει την ψυχή… Ανυψώνει τον Άνθρωπο..

Το πλήρες ξεγύμνωμα την καθιστά ευάλωτη, τρωτή… Όμως.. Ο ..εσωτερισμός των συναισθημάτων, οδηγεί στη Μοναξιά του Εγώ, του Είναι, του Υπάρχω…
… “ΛΟΓΟΙ ΜΟΝΑΞΙΑΣ”, πολλοί, τα ανέκφραστα συναισθήματα όμως, οδηγούν στην απόλυτη έννοια της μοναξιάς και σε μια, δίχως νόημα, Ζωή..
Οι συνθήκες του εξωτερικού περιβάλλοντος, αυστηρή κριτική, ταμπού, κλειστή κοινωνία, οδηγούν ορισμένους ανθρώπους στο να θάψουν τα συναισθήματά τους και να βαδίσουν στη ζωή, κρατώντας μυστικά μέσα τους, καλά φυλαγμένα.
Οι συνέπειες θα είναι απρόσμενες και ανεξέλεγκτες.. Πάντα, όταν δεν βρίσκονται σε απόλυτη ισορροπία η λογική με το συναίσθημα, αντιδρά βίαια ο εαυτός μας..
Κι έτσι.. “Όλοι έχουν να παλέψουν τελικά με τον εαυτό τους και με τη μοναξιά των ανέκφραστων συναισθημάτων”, είναι η φράση της Γεωργίας Κακαλοπούλου, καθώς περιγράφει το νέο της βιβλίο “ΛΟΓΟΙ ΜΟΝΑΞΙΑΣ”..
Ο τίτλος σε αγγίζει και σε προκαλεί…
Η Γεωργία Κακαλοπούλου, μας ταξιδεύει στο δικό της κόσμο, στα μονοπάτια της σκέψη της, που την οδηγούν στη σύλληψη ιδεών, στη δημιουργία.. Οι διαδρομές του μυαλού ενός συγγραφέα, είναι δαιδαλώδεις.. Πάραυτα, η Γεωργία μας ανοίγει ένα δρομάκι σ’ αυτή τη διαδρομή, για τους ΛΟΓΟΥΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ και πέρα από αυτούς..

♦  Η Βένη Παπαδημητρίου μιλά αποκλειστικά με την Γεωργία Κακαλοπούλου για το Womland.

Η μοναξιά των ανέκφραστων αισθημάτων.. Η φράση που μου έμεινε στο μυαλό. Τελικά, πρέπει να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας; Η έκφραση αυτή, θα άλλαζε τη ζωή της ηρωίδας του βιβλίου;

“Ξεκινάς με μια δύσκολη ερώτηση, αλλά ομολογώ πως είμαι υπέρ αυτού του δόγματος! Παρόλο που το θεωρώ ουτοπικό”, ήταν η πρώτη αντίδραση της Γεωργίας στην ερώτησή μου και εξηγεί:

Γιατί; Γιατί πολύ απλά, ο άνθρωπος πρέπει να βάζει σε λειτουργία και τον μηχανισμό αυτοσυντήρησής του. Η απόλυτη ειλικρίνεια των συναισθημάτων μας, είναι μια κατάσταση κατά την οποία οι μάσκες πέφτουν, οι άνθρωποι γυμνώνονται, οι χαρακτήρες αποκαλύπτονται και αφήνουν μια ευάλωτη οντότητα. Ο άνθρωπος έχει καταφέρει να επιζήσει στους αιώνες με την ικανότητα να ελίσσεται και η ελεύθερη έκφραση των συναισθημάτων, δεν του το επιτρέπει κατά ένα σημαντικό ποσοστό. Επειδή προσωπικά απεχθάνομαι την υποκρισία και την ψυχρότητα, θεωρώ πως υπάρχουν τρόποι να ανταποκρίνονται οι άνθρωποι στα ίδια τους τα συναισθήματα με περισσότερη ειλικρίνεια, με λίγο κόστος για τον εαυτό τους, αλλά και τους απέναντί τους. Μπορούμε να είμαστε γνήσιοι, επιλέγοντας απλώς ένα σωστότερο τρόπο να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας!…
(μου αρέσει η Γεωργία! Πολύ!!)

Αγγίζεις ένα ευαίσθητο θέμα. Αυτό της συμπεριφοράς της ελληνικής επαρχίας, αλλά και των μικρών κοινωνιών των πόλεων. Καθορίζουν, οι συμπεριφορές αυτές, τη στάση μας απέναντι στη ζωή μας, στα συναισθήματά μας;

Στο Λόγοι Μοναξιάς, έρχονται στιγμές που η ηρωίδα θα είχε όφελος από την ξεκάθαρη έκφραση των συναισθημάτων της και κάποιες άλλες, όπου θα αντιμετώπιζε μόνο ζημία. Ακριβώς όπως και στην ίδια τη ζωή. Αυτή ακριβώς η κατάσταση, αφορά τους περισσότερους από τους ήρωες του βιβλίου, εφόσον είναι πολυπρόσωπο…
………..  Είναι τόσο αντιφατική η κατάσταση στις μικρές κοινωνίες. Λύτρωση και τιμωρία… Μικρές οι λέξεις για να την περιγράψουν. Στην επαρχία, όπου οι σχέσεις βρίσκονται σε διαφορετικό επίπεδο, πιο “σφιχτό” θα λέγαμε, τα πράγματα τείνουν να είναι γλυκόπικρα. Την ίδια στιγμή, που η διαπροσωπική επαφή είναι άμεση, μεστή και ζωντανή, που αισθάνεται κανείς πως ανήκει σε μια μεγάλη οικογένεια, εκείνη την ίδια στιγμή, είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί αυστηρότερους και σκληρότερους κανόνες ηθικής και συμπεριφοράς και επηρεάζεται από μια συλλογική ιδέα, ως προς τη στάση του, ακόμη και για τη ζωή. Σε διαφορετική περίπτωση, υπόκειται στη χλεύη, στην κατηγορία, ή σε έναν ιδιότροπο εξοστρακισμό, που έρχεται σε αντίθεση με την βασική του ανάγκη ως κοινωνικό ον, να ανήκει κάπου και να έχει την όποια αναγνώριση, ως εξέχον μέλος. Όλα αυτά βέβαια, έχουν αλλάξει κατά πολύ από παλιότερες εποχές, αλλά αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, πρέπει να ομολογήσουμε, πως σε περιοχές όπου ο πληθυσμός είναι μικρός, η προσωπική ζωή γίνεται θέμα περισσότερων από των άμεσα ενδιαφερόμενων και επηρεάζει, σκέψεις, συμπεριφορά και συναισθήματα.

Τι σε ενέπνευσε να γράψεις το συγκεκριμένο βιβλίο; Αληθινή ιστορία,  φαντασία, πάντρεμα των δύο;

Με ενέπνευσε κάτι που υπέπεσε στην αντίληψή μου, πριν από χρόνια και που εξίταρε το συγγραφικό μου δαιμόνιο. Μια εικασία και οι επακόλουθες γνώμες, που διίσταντο. Τίποτε συγκεκριμένο, τίποτε χειροπιαστό, ούτε καν η αλήθεια, αλλά ήταν μια αρχή για να ανάψει εκείνος ο λαμπτήρας πάνω από το κεφάλι του δημιουργού με την ιδέα. Έτσι, αποφάσισα να γράψω αυτή την ιστορία. Ήθελα αυτή να περικλείει το αισθηματικό στοιχείο, αλλά στη βάση της να έχει κοινωνικό χαρακτήρα. Ήθελα να αγγίξω δυο-τρεις ευαίσθητες χορδές. Να τις αφήσω να βγάλουν ήχους και να μάθω από αυτούς ακόμη και τη δική μου, προσωπική άποψη. Να ψυχογραφήσω τους ανθρώπους που θα εμπλέκονταν σε μια τέτοια κατάσταση. Είναι μια ιστορία που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, αλλά που κάθε φορά θα είχε τη δική της σημαντικότητα, τους δικούς της ιδιόμορφους παράγοντες, τα δικά της αποτελέσματα. Άρα, από όπως αντιλαμβάνεστε, η ιστορία είναι ολοσχερώς φανταστική, αλλά απόλυτα αληθινή για τα ανθρώπινα δεδομένα.

Τι είναι συγγραφή για τη Γεωργία..;

Η συγγραφή είναι πάθος και συντροφικότητα, βάσανο και λύτρωση, απελευθέρωση και φυλακή. Είναι ανάσα, αλλά και άπνοια. Όσοι γράφουν μπορούν να με καταλάβουν και ξέρουν τι εννοώ. Δεν είναι ανάγκη, είναι κάτι άλλο, απλούστερο και γνησιότερο, ακόμη και από αυτήν. Είναι κομμάτι από έναν βαθύτερο εαυτό, που έχει να κάνει αποκλειστικά με την ψυχή. Ο συγγραφέας αγγίζει με τη γραφή το θείο κομμάτι του, αποδεικνύει ξεκάθαρα πως είναι παιδί του δημιουργού και πως κατέχει κάποιες από τις χάρες που πέρασαν μέσα του κατά τη δημιουργία του.

Κάθε ήρωας δίνει τη δική του μάχη, περνά τα δικά του μηνύματα..
Όπως προανέφερε η Γεωργία, το βιβλίο “ΛΟΓΟΙ ΜΟΝΑΞΙΑΣ” είναι πολυπρόσωπο. Κάθε ήρωας, έχει ένα ξεχωριστό μήνυμα να καταθέσει με τη δική του προσωπική ιστορία.  

Το κυριότερο όμως όλων, είναι πως το καλό πάντα ανταμείβεται… Πως πρέπει να είμαστε γενναιόδωροι με τους ανθρώπους, να έχουμε ανοιχτή την καρδιά και το μυαλό μας. Οι ήρωες μου πολεμούν για αυτά που πιστεύουν, προσπαθούν, διεκδικούν, υποφέρουν. Δεν καταθέτουν τα όπλα, ακόμη και αν έρχονται αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις. Όταν οι προθέσεις είναι αγνές, όταν ο σκοπός είναι ιερός και όταν κυριαρχεί η αγάπη, υπάρχει πάντα κάτι καλό να βρει κανείς στο τέρμα. Από την άλλη, οι άνθρωποι που ακολουθούν αντίθετο δρόμο, έχουν πάντα να χάσουν κάτι. Κάτι από τον εαυτό τους, από τους άλλους, από την ίδια τη ζωή.

Πως βλέπει το μέλλον του βιβλίου της. Ευοίωνο μέσα στην κρίση που μαστίζει τη χώρα και τον χώρο… Εξαρτάται την έννοια του “ευοίωνου”…

Αν ευοίωνο μέλλον σημαίνει θετική ανταπόκριση από τους αναγνώστες, τότε θα τολμήσω να πω, πως αρχικά τουλάχιστον, τα μηνύματα που λαμβάνω είναι ευοίωνα ως προς το μέλλον του βιβλίου. Οι αναγνώστες δείχνουν να αγκαλιάζουν με αγάπη το “Λόγοι Μοναξιάς”. Αυτό με γεμίζει χαρά και ευγνωμοσύνη, ταυτόχρονα με ένα συναίσθημα ευθύνης, σε σχέση με το έργο και τα επόμενα βήματά μου.

Αισιόδοξη από τη φύση της, πιστεύει πως το βιβλίο θα τα καταφέρει!!

Όσο για το αν καταφέρει το βιβλίο γενικότερα, στην περίοδο που διανύουμε να κρατηθεί όρθιο...,

θα σου απαντήσω πως από τη φύση μου είμαι αισιόδοξο άτομο, εκτός της πίστης που έχω γενικότερα ως προς τις αξίες και το καλό. Θεωρώ πως αυτός ο τόπος και τούτοι οι άνθρωποι, τα έβγαλαν πέρα με δυσκολότερες καταστάσεις και κατάφεραν να ξεπεράσουν κομβικά σημεία στην ιστορία τους. Πιστεύω πως θα καταφέρουμε να σταθούμε όρθιοι ως λαός και μαζί μας να σταθεί και ο πολιτισμός μας, είτε αυτός λέγεται βιβλίο, μουσική, θέατρο…Άλλωστε, το παρελθόν και η ιστορία έχουν αποδείξει - οι τέχνες γενικότερα- περίτρανα πως σε περιόδους πολιτικής και οικονομικής έκπτωσης, οι τέχνες και ο πολιτισμός βρέθηκαν σε άνθιση. Αυτή είναι η φυσική άμυνα της ψυχής των Ελλήνων ως προς την ανάγκη να δίνουν πάντοτε το ξεχωριστό στίγμα τους.

(!!!!)

Η Γεωργία Κακαλοπούλου, έχει γράψει και εκδώσει και άλλα βιβλία:

Οι εκδόσεις Μάτι εξέδωσαν τα δυο πρώτα μου, “Το Διαμάντι της Ερήμου”, που ήταν ένα αισθηματικό και περιπετειώδες μυθιστόρημα και το “Πέρα από την Αγάπη”, ένα κοινωνικό –αισθηματικό μυθιστόρημα, που έχει να κάνει με εμμονές, σχέσεις ανάμεσα σε γονείς και παιδιά σε κλειστές κοινωνίες, και τον έρωτα…
“ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ”… Έρχονται.. 
….  Έχω έτοιμο το “Θεοί και Φύλακες”, το οποίο ανήκει στη σφαίρα του φανταστικού μυθιστορήματος, αλλά δεν έχει καμιά σχέση με την ξένη λογοτεχνία, ως προς το θέμα. Πρόκειται για τη δική μας, ξεχωριστή ιστορία και μυθολογία, για αρχαίους έλληνες θεούς και πλάσματα, παρμένα ολοσχερώς από τη φαντασία των αρχαίων ελλήνων, αλλά η εξέλιξη της ιστορίας βρίσκεται στη σύγχρονη εποχή. Ένας κόσμος βαπτισμένος σε πραγματικότητα και φαντασία που περιπλέκονται μεταξύ τους σε σημείο, ώστε τα όρια να αποσαφηνίζονται στο τέλος. Είναι ένα βιβλίο με έρωτα, ίντριγκα, περιπέτεια και πολύ μυστήριο και θα κυκλοφορήσει από τις Eκδόσεις Ωκεανός, τον Οκτώβρη του 2012. Ήδη, γράφω το δεύτερο μέρος του….

Πότε άρχισε να γράφει…; Από πάντα!!  

Τετριμμένο, αλλά θεωρώ πως έγραφα, ανέκαθεν. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα κάτι μουτζούρωνα στα τετράδια και τα σημειωματάριά μου. Σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες. Ολοκληρωμένο μυθιστόρημα έγραψα λίγο μετά που τελείωσα το λύκειο. Μικρή, αλλά ακόμη θυμάμαι το συναίσθημα. Νόμιζα πως ανακάλυψα τον εαυτό μου για πρώτη φορά. Πως τον κοίταξα ίσα στα μάτια και εκείνα σαν μαγικές οθόνες, μου αποκάλυψαν το ποιόν μου, την ιδιαιτερότητά μου, τη φύση μου.
Είναι αυτό που κρατώ και δεν πρόκειται να δώσω ποτέ σε εκδότη. Ίσως γιατί το θεωρώ πρώιμο, ίσως γιατί το θεωρώ απαρχή και γέννηση και θέλω να την κρατήσω για εμένα. Όποιος και αν είναι ο λόγος, του επιβάλει να κάθεται ήσυχο, κλεισμένο σε ένα ξεχωριστό μέρος, μέσα στη νοσταλγία και τη μαγεία της δικής του σημασίας.

Μια γυναίκα εργαζόμενη, σύζυγος, μητέρα δύο παιδιών, πως καταφέρνει να συγκεντρώνεται, να απομονώνεται και να δημιουργεί;

Είναι πολύ δύσκολο, έως αδύνατο θα έλεγα να συγκεντρωθεί κανείς να γράψει όταν έχει οικογένεια. Έτσι κι εγώ, που έχω σύζυγο και δυο λατρεμένα παιδιά, που απορροφούν πολλή από την ενέργεια και την προσοχή μου, δυσκολεύομαι να το κάνω, όταν με περιτριγυρίζουν. Παρόλα αυτά, έχω επιλέξει να γράφω κάποιες συγκεκριμένες ώρες, κατά τις οποίες είμαι βαπτισμένη στην απόλυτη ησυχία. Τα πρωινά συνήθως, γύρω στις 7.00 με 9.00, όπου οι δικοί μου έχουν αποχωρήσει για τις δικές τους υποχρεώσεις, βρίσκω τις σωστές προϋποθέσεις για να χαθώ στους δικούς μου κόσμους και να ασχοληθώ με την άλλη μου αγάπη, καθώς έτσι κι αλλιώς πρωταρχικό ρόλο στις ζωές μας έχουν οι άνθρωποι που αγαπάμε.

Πέρα από τη συγγραφή, ποια είναι η καθημερινότητα της Γεωργίας;

Εργάζομαι στο γραφείο του συζύγου μου και φυσικά, το σημαντικότερο, είμαι μητέρα και σύντροφος. Αγαπώ επίσης, κατά καιρούς, να ζωγραφίζω. Έχω γεμίσει ολόκληρο το σπίτι μου με , καθώς είναι ένας τρόπος για εμένα να καθαρίζω το μυαλό μου, από τα πάντα. Κατά τη διάρκεια της ζωγραφικής, μια καλής ταινίας, καθώς λατρεύω τον κινηματογράφο, ενός καλού βιβλίου και ενός αγαπημένου τραγουδιού, καθώς η μουσική κατέχει σημαντικό ρόλο στην ανάγκη μου για έμπνευση, αφήνομαι για λίγο στο κενό. Καμιά σκέψη, ηρεμία και κάθαρση για έναν δημιουργό. Ίσως, αφετηρία για κάτι νέο!

Αφετηρία για κάτι νέο! Αυτό εύχομαι να συμβαίνει πάντα στην Γεωργία Κακαλοπούλου. Πάντα δημιουργική και με ξεχωριστή έμπνευση…

Σύντομο βιογραφικό για την Γεωργία Κακαλοπούλου

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Η καταγωγή της είναι από Κρήτη και Μικρά Ασία. Αποφοίτησε από το Πολυκλαδικό Λύκειο Κατερίνης και εισήχθη στο ΤΕΙ Επισκεπτριών Υγείας Αθήνας, έκανε σπουδές κλασσικής κιθάρας και αρμονίας της μουσικής, πήρε μαθήματα υποκριτικής σε ερασιτεχνικό θέατρο και συμμετείχε σε παραστάσεις, έκανε μαθήματα ζωγραφικής. Είναι σύζυγος και μητέρα δύο παιδιών. Η μεγάλη της αγάπη είναι η συγγραφή μυθιστορημάτων. Εξέδωσε τα δύο πρώτα της μυθιστορήματα "Το Διαμάντι της Ερήμου" το 2005 και το "Πέρα από την αγάπη" το 2006. Το βιβλίο "Θεοί και Φύλακες" είναι το τρίτο της βιβλίο και το μοναδικό με 'φανταστικό' περιεχόμενο. Γράφει στίχους και άρθρα σε μια διαδικτυακή εφημερίδα την MAG.