ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΑΒΑΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ .
"Είμαι ερωτευμένος μαζί σου και δε με ενδιαφέρει να στερήσω από τον εαυτό μου την απλή απόλαυση του να λέω αλήθειες. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου, και το ξέρω πως ο έρωτας είναι απλώς μια κραυγή στο κενό, πως η λήθη είναι αναπόφευκτη και πως είμαστε όλοι καταδικασμένοι, και θα έρθει η μέρα που ο κόπος μας θα γίνει ξανά σκόνη, ξέρω πως ο ήλιος θα καταπιεί τη μόνη γη που θα αποκτήσουμε, κι είμαι ερωτευμένος μαζί σου".
Αυτή είναι η περίληψη του βιβλίου. Στην πραγματικότητα δεν είναι μόνο αυτό. Είναι τα λόγια του έφηβου Ογκάστους που αναρρώνει από καρκίνο στα κόκαλα έχοντας χάσει το ένα του πόδι. Είναι τα λόγια που λέει στην συνομήλικη του Χέιζελ η οποία βρίσκεται στα τελευταία στάδια του καρκίνου στους πνεύμονες, που αν και είναι στάσιμος την έχει αναγκάσει να κυκλοφορεί παντού με αναπνευστήρα. Οι δυο τους γνωρίζονται στην ομάδα υποστήριξης καρκινοπαθών. Έχουν έναν κοινό φίλο που πάσχει από καρκίνο, έχει χάσει το ένα του μάτι και σύντομα θα χάσει και το δεύτερο αν θέλει να ζήσει. Στο ενδιάμεσο τον παράτησε η κοπέλα του γτ δεν άντεχε που είναι άρρωστος. Έχουν γονείς που ανησυχούν διαρκώς για τα παιδιά τους. Τα παιδιά τους που από την παιδική τους ηλικία μπαινοβγαίνουν στα νοσοκομεία. Όπως λέει και η Χέιζελ " Τους κάνω τα χατίρια γτ ότι χειρότερο από το να πεθαίνεις από καρκίνο στα 16 σου είναι να έχεις ένα παιδί που πεθαίνει από καρκίνο στα 16 του"
Όπως φαίνεται λοιπόν είναι ένα βιβλίο γεμάτο πόνο, θλίψη και θάνατο. Ξέρεις από την αρχή ότι για κάποιους ήρωες το τέλος είναι εκεί και πλησιάζει. Κι όμως....είναι το πιο αισιόδοξο βιβλίο που διάβασα ποτέ μου!!!! Γέλασα τόσο μα τόσο πολύ. Εκ πρώτης όψεως ίσως είναι ένα βιβλίο για τις τελευταίες στιγμές της Χέιζελ. Ίσως είναι ένας ύμνος στον αγώνα της. Ή στον αγώνα των γονιών της. Όμως δεν είναι αυτό. Για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα γτ έχει γραφτεί αυτό το βιβλίο. Που θα με πήγαινε. Γέλαγα, προβληματιζόμουν και σε αρκετά σημεία έκλαιγα. Όμως ούτε για μια στιγμή δεν ένιωσα αγωνία γι αυτά τα παιδιά. Παιδιά που δεν θα προλάβουν ίσως να ζήσουν ούτε τη μισή ζωή που τους αναλογεί. Όμως εγώ διάβαζα και δεν ανησυχούσα γι αυτό. Δεν με ένοιαζε. Ώσπου έφτασα στο τέλος. Τότε κατάλαβα γτ δεν με ένοιαζε. Η Χέιζελ και ο Ογκάστους έχουν βρει το νόημα της ζωής. Ζούνε μια απόλυτα ειλικρινή σχέση, αλλά και μια απόλυτα ειλικρινή ζωή. Δεν ξέρω αν φταίει η αρρώστια, η ηλικία, ο χαρακτήρας ή κάτι άλλο, όμως αυτοί οι δύο μέσα από μαύρο χιούμορ, έξυπνες ατάκες και πολύ πάθος ζούνε όσα άλλοι δεν ζούνε μέσα σε 80 χρόνια.
Ο συγγραφέας με την ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ και ιδιοφυή πένα του, υφαίνει σιγά-σιγά ένα ιστό. Έναν ιστό που οδηγεί τον αναγνώστη στην αποκάλυψη της αλήθειας. Στην τελευταία σελίδα, εγώ προσωπικά κατάλαβα το νόημα της ζωής!!!!! Τόσες λίγες λέξεις.... κι όμως μίλησαν μέσα στην καρδιά μου. Μόνο κερδισμένη βγήκα από την ανάγνωση αυτού του μοναδικού βιβλίου. Είναι από τα βιβλία που τα διαβάζεις μια φορά αλλά τα θυμάσαι για πάντα. Κάθε λέξη και κάθε νόημα. Κάποια στιγμή ίσως μπορέσω να το ξαναδιαβάσω....ακόμα δεν μπορώ. Όσοι το έχουν διαβάσει ή θα το διαβάσουν μάλλον θα με καταλάβουν!!!!!
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λιβάνη
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λιβάνη
0 σχόλια:
Post a Comment