Review : Χωρίς Σκηνή

Χωρίς σκηνή

Σπαντιδάκη Λίλλυ

Η ιστορία της πρίμα μπαλαρίνας της Όπερας του Παρισιού Ζιλιέτ Ρου. Η εξέλιξή της. Η επιτυχία της.

Η ζωή της την εποχή του οικονομικού κραχ του 1929.

Η πτώση της. Η τρομερή αποκάλυψη.

Η Ζιλιέτ Ρου είναι πρίμα μπαλαρίνα στην Όπερα του Παρισιού. Ο χορός είναι η ζωή της. Ξεκίνησε από πολύ χαμηλά και έφτασε στην κορυφή με μεγάλες θυσίες και γνήσιο ταλέντο. Έχει θαυμαστές σε όλο τον κόσμο, η ίδια όμως είναι πάντα μοναχική και απόμακρη.

Με τη Ζιλιέτ είναι τρελά ερωτευμένος ο κόμης ντε Μπερτράν, ο οποίος προσπαθεί να την κατακτήσει, αλλά ανώφελα γιατί εκείνη τον περιφρονεί.

Κάποια στιγμή, σε ένα ταξίδι της στην Αμερική, γνωρίζει τη Βανέσα Λι και γοητεύεται.

Γίνονται φίλες. Τότε ο κόμης, για να πληγώσει τη Ζιλιέτ, παντρεύεται τη Βανέσα και διαδίδει φήμες που καταστρέφουν την καριέρα της. Η Ζιλιέτ καταρρέει. Πίνει και ξενυχτάει. Κάποια στιγμή όμως συνέρχεται. Αποφασίζει να χορέψει για τελευταία φορά στην αγαπημένη της Όπερα του Παρισιού. 

Ανεβαίνει κρυφά στη σκηνή.

Ο κόσμος δεν ξέρει ότι είναι αυτή.

Τη θεωρεί τελειωμένη μετά τον εξευτελισμό της.

Χορεύει για τελευταία φορά και αποκαλύπτεται.

 Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ:

Στο πρώτο συγγραφικό εγχείρημα της κυρίας Λίλυ Σπαντιδάκη παρακολουθούμε τη ζωή αλλά και την καριέρα της Ζιλιέτ Ρου . Μιας μπαλαρίνας προσηλωμένη στο χορό και τις παραστάσεις που δίνει για το θίασο που συμμετέχει .

Τη βλέπουμε παιδί στο Παρίσι , όπου μετά από μια οντισιόν ξεκινά την ανοδική πορεία της στην Νέα Υόρκη του Κράχ και πίσω στην όπερα του Παρισιού που λάτρεψε και τη λάτρεψε . Το ταλέντο της αδιαμφισβήτητο , ο χαρακτήρας της και η προσωπικότητά της προκαλούν μόνο την αντιπάθεια και το μίσος.

Απόμακρη και μοναχική αλλά και με τη μοναδική ικανότητα να ξυπνάει το πάθος σε άντρες και γυναίκες . Θα αγαπηθεί και θα μισηθεί στον υπέρτατο βαθμό . Θα αποθεωθεί ως η απόλυτη μπαλαρίνα . Θα αγγίξει τη κορυφή όσο χρειάζεται για να νοσταλγήσει μέχρι και τον ίδιο της τον εαυτό . Όταν αυτός βρεθεί στη σκιά της .

Έχοντας θυσιάσει τα πάντα για τη δόξα αυτό που θα  αποκομίσει είναι η απομόνωση  και η μοναξιά . Και μετά θα ακολουθήσει η πτώση . Θα δει την καριέρα της να διαλύεται . Και τότε είναι που θα αποφασίσει να αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό που τη συντρόφευε σε όλη της τη ζωή .

Δυσκολεύτηκα πραγματικά με αυτό το βιβλίο . Όχι τόσο με την ανάγνωσή του , γιατί η γραφή της κ.Σπαντιδάκη ξεπερνάει τις προσδοκίες που έχει κάποιος για το ξεκίνημα ενός συγγραφέα , αλλά με την ταύτιση μου με τους χαρακτήρες του.

Το διάβαζα λίγο αποστασιοποιημένα  , χωρίς να το νιώθω απόλυτα , χωρίς να συμπάσχω με τους πρωταγωνιστές σε μεγάλο βαθμό , χωρίς να μπορώ να αισθανθώ , πάντα , κατανόηση για αυτούς .

Τα σημεία που πραγματικά με άγγιξαν  , που κατανόησα την ηρωίδα μας ήταν μέσα από τις αναδρομές στο παρελθόν της . Ακόμα οι αφηγήσεις τρίτων προσώπων αν και ένιωσα να με αποξενώνουν στην αρχή από εκείνη , μου έδωσαν τόσα πολλά για το χαρακτήρα της .

Θα πρέπει να αναφέρω πως ακόμα και να εμένα δεν κατάφερε να με κερδίσει στο μέγιστο βαθμό , είμαι σίγουρη πως πολλούς αναγνώστες θα καταφέρει να τους ταξιδέψει και να σους συγκινήσει .

Αν μη τι άλλο είναι ένα βιβλίο που αξίζει να του δοθεί μια ευκαιρία .  

«Ήταν µόλις δώδεκα, δεν τα είχε κλείσει ακόµα. Δεν µπορούσε να το ξέρει, αλλά ήταν ίσως η δεύτερη φορά που η επιτροπή χειροκροτούσε σε οντισιόν. Κάποιοι µάλιστα είχαν σηκωθεί όρθιοι για να τονίσουν τον ενθουσιασμό τους. Κι εκείνη νόµιζε ότι έτσι συνηθιζόταν: χορεύεις, χειροκροτείσαι. Της πήρε µερικά χρόνια για να συνειδητοποιήσει ότι δε χειροκροτούνται όλοι και πάντα».