Η συγγραφέας του "Απαγορευμένου" Tabitha Suzuma, μιλά στο Arts and the City - Μαρια Μπακάρα & Νικολέτα Κατσιούλη!

Η συγγραφέας του "Απαγορευμένου" Tabitha Suzuma, μιλά στο Arts and the City!

Το βιβλίο της βρετανίδας Tabitha Suzuma "Απαγορευμένο" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χρυσαλλίδα και πρόκειται για ένα ιδιαίτερο βιβλίο.

Μιλά για το μεγαλύτερο ταμπού στη σύγχρονη κοινωνία, αυτό του έρωτα μεταξύ δύο αδελφών. Ιδιαίτερο, συγκινητικό, προκλητικό αλλά άκρως καλογραμμένο και συναισθηματικό. Ένα λογοτεχνικό ταξίδι που σίγουρα δεν είναι για όλους, αλλά συγκλονίζει όσους το επιχειρούν.

Το Arts and the City επικοινώνησε με τη συγγραφέα η οποία μας μίλησε για το "Απαγορευμένο" αλλά και το νέο της βιβλίο. Φυσικά, δε θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε και την εξαιρετική μετάφραση της Βάσως Σωτηρίου

.

Δεσποινίς Suzuma, επιλέξατε τα γεγονότα του βιβλίου σας να διαδραματιστούν στην Αγγλία, χώρα η οποία έχει πολύ αυστηρούς νόμους για περιπτώσεις αιμομιξίας. ΄Ηταν συνειδητή η τοποθέτηση της ιστορίας σε αυτή την χώρα   ώστε να οδηγηθούν τα γεγονότα προς μία ορισμένη κατεύθυνση, ή υπάρχει άλλος λόγος;

Επέλεξα η ιστορία να διαδραματίζεται στο Λονδίνο, γιατί μου αρέσει να γράφω μυθιστορήματα για  μέρη που μου είναι γνωστά, ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο αυθεντικά.  Έχω ζήσει στο Λονδίνο τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου και το γνωρίζω πολύ καλά.  Τοποθέτησα την ιστορία στο σημερινό Λονδίνο, όπως και για τον ίδιο λόγο μου αρέσει να γράφω στον πραγματικό χρόνο στον οποίο ζω. Αν όμως, η αιμομιξία δεν θεωρείτο έγκλημα σε αυτήν την χώρα, τότε θα είχα τοποθετήσει το « Απαγορευμένο» σε κάποιο άλλο μέρος. Ήταν πολύ σημαντικό για το βιβλίο να εξελίσσεται σε χώρα όπου η αιμομιξία θεωρείται αδίκημα. Παράλληλα, αν η αιμομιξία δεν θεωρείτο παράνομη στην χώρα μου, τότε δεν είμαι σίγουρη αν θα είχα γράψει κάποιο βιβλίο με αυτό το θέμα.

Στην εισαγωγή του βιβλίου, γράψατε ότι « το γράψιμο αυτού του βιβλίου ήταν πιθανόν το δυσκολότερο πράγμα που έχω κάνει στην ζωή μου» . Δεν θέλω να σας ρωτήσω γιατί ήταν τόσο δύσκολο για εσάς, επειδή κατανοώ τους λόγους. Αλλά αναρωτιέμαι, αν τώρα που το γράψατε και έχει εκδοθεί, και οι αναγνώστες παγκοσμίως το αγάπησαν, αν έχουν αλλάξει μερικά  από τα αρχικά συναισθήματα μέσα σας;

Όσο το έγραφα, το « Απαγορευμένο» ήταν το δυσκολότερο πράγμα που έχω κάνει στην ζωή μου.  Αυτό όμως τώρα έχει αλλάξει, γιατί τον περασμένο χρόνο πέρασα κάτι που δεν είχε σχέση με την συγγραφή, το οποίο ήταν πολύ πιο δύσκολο από το να γράφει κάποιος ένα βιβλίο.  Ναι, συμφωνώ ότι η απήχηση που είχε στους αναγνώστες εδώ στην Αγγλία, όπως και στο εξωτερικό, ήταν υπέροχη και αναπάντεχη και είμαι πολύ τυχερή που έχω τόσο πιστό, έξυπνο και ανοιχτόμυαλο κοινό, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός  ότι ήταν πολύ δύσκολο να γραφτεί.

Ονομάσατε το βιβλίο « Απαγορευμένο». Μπορείτε να μας πείτε γιατί;  Είναι γιατί το θέμα του βιβλίου είναι ταμπού για μερικές κοινωνίες ή γιατί ο Lochan  και η Maya το νοιώθανε έτσι;

Πιστεύω ότι είναι και για τους δύο λόγους. Το βιβλίο αναφέρεται σε απαγορευμένη αγάπη.  Είναι μια αγάπη η οποία όχι μόνο είναι απαγορευμένη από τις οικογένειες και την σύγχρονη κοινωνία, αλλά είναι επίσης απαγορευμένη από τον νόμο. Την σήμερον ημέραν , ο ρομαντικός έρωτας μεταξύ αδελφών είναι ταμπού στις περισσότερες κοινωνίες και παράνομη σε πολλές χώρες. Στο βιβλίο, ο Lochan  και η Maya ξέρουν ότι κάνουν κάτι παράνομο, αλλά παραταύτα προχωρούν και ακολουθούν τα συναισθήματά τους.

Κλάψαμε αρκετές φορές διαβάζοντας το.  Για εσάς υπήρξε κάποια στιγμή, που ήταν πολύ συναισθηματική;

Ναι. Το τελευταίο κεφάλαιο και ο επίλογος ήταν πολύ δύσκολο να τα γράψω. Έκλαιγα σε όλο το διάστημα που τα έγραφα. ΄Εκλαψα και όταν τα τελείωσα και το ξαναδιάβασα.  Ακόμη το βρίσκω δύσκολο να τα ξαναδιαβάσω. ΄Ισως ακούγεται περίεργο αυτό, μιας που εγώ διάλεξα να δώσω αυτό το τέλος στο βιβλίο, αλλά όταν είχα φτάσει στο σημείο να τα γράψω ήταν σαν να είχε αποφασιστεί από μόνο του το τέλος.  Πιστεύω ότι δεν είχα άλλη επιλογή. ΄Ηταν σαν να είχε αποφασιστεί και απλά περίμενε να γραφτεί.  Ακόμη με λυπεί αυτό το γεγονός. Αλλά κατά την δική μου άποψη, ήταν το σωστό τέλος.

Ποια είναι η γνώμη σας για τις σχέσεις των ανθρώπων που ξεπερνούν τα τυπικά ιδανικά της κοινωνίας μας;

Πιστεύω ακράδαντα ότι όσο δεν πληγώνεις κάποιον ή δεν τον εκμεταλλεύεσαι, τότε όλες οι μορφές αγάπης θα έπρεπε να επιτρέπονται και να είναι αποδεκτές.  Δεν θα υπερβάλλω λέγοντας ότι θα έπρεπε να αλλάξει ο νόμος της αιμομιξίας γιατί  μπορεί να υπάρξει πιθανή βία σε σχέσεις αιμομιξίας , ιδιαίτερα σε ζευγάρια με  μεγάλη διαφορά ηλικίας.  Αλλά πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει τόσο απόλυτος νόμος.  Κάθε περίπτωση θα έπρεπε να εξετάζεται μεμονωμένα. Ξέρω, επειδή έχω κάνει διάφορες συζητήσεις με ανθρώπους εδώ, ότι υπάρχουν παρόμοιες σχέσεις με αυτήν του Lochan και της  Maya. Σχέσεις στις οποίες δύο άνθρωποι ερωτεύονται, άσχετα αν είναι συγγενείς, και σφυρηλατούν  μία ευτυχισμένη και ειλικρινή σχέση, που όμως πρέπει να κρατούν κρυφή.

Φαντάζομαι ότι σας ασκήθηκε κριτική, έχοντας καταπιαστεί με τόσο ιδιαίτερο θέμα.  Πως το διαχειριστήκατε; Και πιστεύετε ότι σας επηρέασαν αυτές οι κριτικές στην επιλογή του θέματος του επόμενου βιβλίου;

Ναι, πολλοί έκριναν το « Απαγορευμένο».  Κριτική από ενήλικες , που πίστευαν ότι το θέμα  ήταν ανάρμοστο για έφηβους.  Κριτική από έφηβους, που είπαν ότι το  βιβλίο ήταν αηδιαστικό και δεν μπόρεσαν να το τελειώσουν ή ότι εγώ ήμουν αηδιαστική που το έγραψα. Για να είμαι ειλικρινής, αυτές οι κριτικές δεν με επηρέασαν καθόλου στην επιλογή μου των θεμάτων των επόμενων βιβλίων. ΄Ολοι έχουν δικαίωμα  στην γνώμη τους και το σέβομαι αυτό. Στον μοναδικό άνθρωπο που οφείλω να απαντήσω είναι ο εαυτός μου. Και αν εγώ είμαι ευχαριστημένη με το βιβλίο, τότε αυτό είναι το πιο σπουδαίο για εμένα. Αν δεν αρέσει σε έναν εκδότη θα αρέσει σε άλλους. Αν δεν αρέσει σε κάποιους αναγνώστες, ή, αν αυτοί πιστεύουν ότι είναι « λάθος» ή «αηδιαστικό», θα υπάρξουν άλλοι που θα το βρουν  «όμορφο» και «εμπνευσμένο». Το βιβλίο που γράφω τώρα,  είναι σε γενικές γραμμές πιο σοκαριστικό από το « Απαγορευμένο». Πάντως, συνήθως δεν διαβάζω τις κριτικές και αν διαβάσω κάποιες, δεν τις αφήνω να με επηρεάσουν. Το πιο σημαντικό πράγμα για μένα είναι όταν λαμβάνω μηνύματα από θαυμαστές που μου γράφουν ότι τα βιβλία μου τους επηρεάζουν. Αυτές είναι οι μόνες κριτικές που διαβάζω και που σημαίνουν κάτι για μένα.

Αν γυρνούσατε  πίσω στον χρόνο, θα ξαναγράφατε το «Απαγορευμένο»;   Θα του δίνατε άλλο τέλος μετά από τις γνώμες που έχετε ακούσει;

Ναι, σίγουρα θα ξαναέγραφα το « Απαγορευμένο» και όχι, δεν θα του έδινα διαφορετικό τέλος.  Πολλοί αναγνώστες βρήκαν το συγκεκριμένο τέλος τραγικό. Είναι όντως τραγικό.  Μερικοί αναγνώστες ένοιωσαν θυμό με το συγκεκριμένο τέλος και ήθελαν να γράψω ένα εναλλακτικό τέλος που θα τους έδινε ελπίδα. Αλλά όπως σας ανέφερα πιο πάνω, δεν είχα επιλογή. Υπήρχε μόνο ένα τέλος: αυτό που έγραψα στο βιβλίο. Δεν μπορώ να φανταστώ  κάποιο διαφορετικό τέλος. Η ιστορία δεν θα μπορούσε να τελειώσει διαφορετικά έχοντας ο Lochan και η Maya  τους χαρακτήρες που είχαν.

Μετά από ένα τόσο ιδιαίτερο και μοναδικό βιβλίο σαν το « Απαγορευμένο» θα πίστευε κανείς ότι θα αναπαυόσασταν στις δάφνες σας.  Αντιθέτως, γράψατε το περίφημο βιβλίο “Hurt”. Tι άλλο να περιμένουμε από εσάς;

Ως συγγραφέας, δεν υπάρχει ησυχία. Το βιβλίο που γράφω τώρα εξελίσσεται σε ένα Πανεπιστήμιο στην Αγγλία.  Είναι για έναν δεκαοχτάχρονο νεαρό ο οποίος μπαίνει στο Πανεπιστήμιο στο πρώτο έτος  και  δυσκολεύεται να κάνει φίλους. Τον καλούν να μπεί σε ένα μικρό και κλειστό γκρουπ φοιτητών , οι οποίοι είναι πολύ διαφορετικοί από τους υπόλοιπους. Είναι άγριοι και ριψοκίνδυνοι και τους αρέσει να πειραματίζονται – με σωματικά και συναισθηματικά όρια. Τους ενώνει ένα μυστικό παιχνίδι – ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι και ο ήρωας του βιβλίου γρήγορα εντάσσεται σε αυτό.  Αυτό το παιχνίδι ωθεί τους φοιτητές στα όριά τους, παίρνει μία σκοτεινή στροφή και τελικά αλλάζει τις ζωές τους για πάντα.

Μίλησε στην Νικολέτα Κατσιούλη και τη Μαρία Μπακάρα

Μετάφραση: Ελισάβετ Μιτσού

---

Miss Suzuma, you choose your book events to take place in England, which has clear legislation for cases of incest. Was such a decision conscious in order to drive the story in specific events or there is other reasons for this placement of space and time?

I set the novel in London because I like to write stories that take place in a familiar setting to ensure they are as authentic as possible. I have lived in London for most of my life so I know it very well. I set the novel in modern-day London because, for the same reason, I prefer to write about the time period in which I am currently living. However, if incest hadn't been a crime in this country then I would have set Forbidden somewhere else. It was important for the book to be set in a country where incest is against the law. Having said that, if incest wasn't against the law in my country, I'm not sure I would have written a book about it at all.

In the introduction of your book you wrote that "the writing of this book is probably the hardest thing I have ever done in my life." I don’t want to ask you why it was so difficult for you as I understand the reasons. But I wonder, now that you wrote the story and you got it published, while readers around the world loved it, has it changed something inside you of those primary emotions?

At the time, writing Forbidden probably was the hardest thing I had done in my life. That has now changed because last year I went through something unrelated to writing which was much, much more difficult than writing any book. Yes, the reaction from readers here in the UK and abroad has been very surprising and truly wonderful and I am incredibly lucky to have such loyal, intelligent and open-minded fans, but that doesn't change the fact that writing Forbidden was tough.

You named your book "Forbidden". Can you, please, tell us why? Is it because the theme of the book is taboo for some societies or because Lochan and Maya felt that way?

I think it's for both reasons. The book is about forbidden love; it's a love that is not only forbidden by families and modern-day society, but also forbidden by law. Nowadays, romantic love between brother and sister is taboo in most societies and illegal in many countries. In the book, Lochan and Maya know that it's forbidden but they eventually go ahead and follow their emotions despite this fact.

We cried several times during the reading of your book. Was there a specific moment that you felt really emotional writing "Forbidden"?

Yes. The final chapter and the epilogue were extremely painful to write. I cried the whole time I was writing them. I cried when I re-read it. I still find it painful to re-read now. That might seem strange given that I chose to write that ending but by the time I got to that part, the ending was already there. I didn't feel like I had any choice. It was as if the ending had already been created and was just waiting to be written. I still feel very sad about it. But it was absolutely the right ending, in my opinion.

Which is your opinion on the relationship of people that seem to transcend the formal “ideal” of our society?

I strongly believe that, as long as you are not hurting anyone or taking advantage of anyone, then any kind of love should be allowed and accepted. I'm not going so far as calling for a change in law on incest because there is potential for much abuse in incestuous relationships, especially between couples with large age gaps. Nonetheless, I do believe that there shouldn't be a blanket law: every situation should be dealt with on a case by case basis. I know, from having spoken to people here in the UK, that there exist quite a few cases of incestuous relationships similar to Lochan and Maya's. Relationships in which two people fall in love, despite being related, and forge a happy and genuine bond that sadly they have to keep hidden.

Since you dealt with such a peculiar issue I suppose that you faced a possible criticism. How did you managed it? And, do you think that you were affected by those reviews, if there were any, regarding  the choices that you made for the themes of your next books?

Yes, there was a lot of criticism of Forbidden. Criticism from adults, who felt that the subject matter was unsuitable for teenagers. Criticism from some teenagers and young adults, who said that the book was so disgusting they couldn't finish it, or that I was disgusting for writing it. To be honest, the criticism did nothing to affect my choice of subject matter in subsequent books. Everyone is entitled to their own opinion and I respect that. However, the only person I have to answer to is myself. And if I am happy about the book then, for me, that is the most important. If one publisher doesn't like it, then others will. If some readers think it is 'wrong' or 'disgusting' there are always others who think it is 'beautiful' or 'inspiring'. The book I am currently writing is probably, in many ways, more 'shocking' even than Forbidden.  However, I very rarely read reviews and, when I do, I refuse to let them affect me. The thing that means the most to me is when I get messages from fans who tell me how my books affected them personally. Those are the kind of reviews that I read and that mean something to me.

If you had the opportunity to go back in time, would you write the book "Forbidden" again? Would you ever consider a different ending based on what you have gained by the opinion of the readers?

Yes, I would definitely write Forbidden again. And no, I would never even consider a different ending. Many readers found the ending overwhelmingly tragic. Which it is. Some readers felt angry about the ending and wanted me to write an alternative ending which gave them more hope. However, as I said earlier, there was no choice of endings for me. There was only one ending: the one I wrote. I can't imagine any other. Given Lochan and Maya's personalities, this was the only way their story could end.

After a unique and special book like the “Forbidden” someone would say that you would rest on your laurels. On the contrary, you wrote the excellent book «Hurt». What else can we expect from you?

As a writer, there is never any rest! The book I am currently writing is set at an English university. It's about an eighteen-year-old guy who arrives in his first year and has difficulty making friends. He is invited to join a very small and exclusive group of students who are completely different from anyone else there. They are very wild and adventurous and like to experiment - with both physical and emotional boundaries. They are bound together by a secret game - a very dangerous game that the main character quickly gets drawn into. And this game pushes these students to their very limits, takes a dark turn and ultimately changes their lives forever.