Η κυρία Θεώνη Μπριλή μιλά στις Μαρία Μπακάρα και Νικολέτα Κατσιούλη!

Πριν από λίγο διάστημα η φίλη-αναγνώστρια Έλενα Τζούνη με το αφιέρωμα που έκανε στο βιβλίο “Τι είναι έρωτας ζητάς να μάθεις” μας παρουσίασε  την συγγραφέα

 Θεώνη Μπριλή. Αμέσως θελήσαμε να γνωρίσουμε την πένα της και από την πρώτη σελίδα μαγευτήκαμε. Καθώς ολοκληρώναμε το αναγνωστικό μας ταξίδι στις ζωές του Στέφανου και της Εύας, η επιθυμία να μιλήσουμε με την ίδια τη συγγραφέα έγινε ιδιαιτέρως έντονη. Ευχαριστούμε την Θεώνη Μπριλή για την τιμή που μας έκανε και τη χαρά που μας έδωσε.

Νικολέτα Κατσιούλη -  Μαρία Μπακάρα

Κυρία Μπριλή, ποιο ήταν το έναυσμα για να εμπνευστείτε το βιβλίο σας Τι είναι έρωτας ζητάς να μάθεις; Ο μοναδικά ποιητικός του τίτλος υπήρχε εξαρχής στο μυαλό σας;

Ακόμα προσπαθώ να εξηγήσω στον εαυτό μου τα ακριβή κίνητρα που με ώθησαν στην απόπειρα γραφής. Καθαρά για λόγους ψυχοθεραπείας ξεκίνησε αυτή η ιστορία, δεν υπήρχε στο πλάνο καμία πρόθεση έκδοσης, όπως δεν προϋπήρχε εκείνο το όνειρο ζωής του να γράψω κάτι! Όχι, ήταν μια κίνηση που ήρθε για να εξισορροπήσει την θύελλα μέσα μου, σε μια περίοδο με πολλές προσωπικές δυσκολίες. Οπότε, αποφάσισα να δραπετεύσω από την καθημερινότητα και ο τρόπος που διάλεξα ήταν πλάθοντας μια ιστορία αγάπης, με μόνο σκοπό να με ταξιδέψει! Σε ό,τι αφορά στον τίτλο, το ένα έφερε το άλλο, η σκέψη ήταν λιτή: ήθελα να γράψω για τον έρωτα και μάλιστα για έναν έρωτα με όλη του την παραφορά! Μόλις ανακάλυψα την Εύα, ως προς τα πρώτα αδρά χαρακτηριστικά της, έβαλα και τον τίτλο στην ιστορία. Αισθάνθηκα οικεία μαζί του, τον βρήκα ταιριαστό με την ιστορία των ηρώων.

Το βιβλίο πραγματεύεται σύγχρονα ζητήματα και θέτει σοβαρούς προβληματισμούς, όπως τις προσδοκίες που μπορεί να έχουν οι γονείς από τα παιδιά τους και τους τρόπους που οι οικογένειες μπορούν να γίνουν φυλακές. Είναι ζητήματα τα οποία σας απασχολούν και θέλατε να τα εξετάσετε ή οι ίδιοι οι ήρωες σας οδήγησαν σε αυτά;

Δεν είναι απλώς ζητήματα που με απασχολούν, είναι ο ρεαλισμός της σύγχρονης ζωής. Οι διαφορετικές όψεις και απόψεις που υπάρχουν για τον όρο πχ οικογένεια, γονείς, παιδιά. Χωρίς να είμαι σε θέση να κάνω απολύτως καμία υπόδειξη για το πώς πρέπει να είναι μια σωστή οικογένεια, είμαι απλώς της άποψης πως σε καμία περίπτωση δεν αφορά τον ασφυκτικό κλοιό στον οποίο οι γονείς παγιδεύουν τα παιδιά τους για να εξυπηρετήσουν ίδια συμφέροντα υλικά ή άυλα. Οικογένεια είναι εκείνο το ευλογημένο πλαίσιο μέσα στο οποίο τα παιδιά αισθάνονται πληρότητα, ασφάλεια, θαλπωρή, αγάπη!

Εκατό σελίδες μόλις πριν το τέλος του βιβλίου κάνετε ένα εκπληκτικό “γύρισμα” και η ιστορία, κατά τη γνώμη μας, απογειώνεται. Σας οδήγησε η ίδια η πλοκή σε αυτό;

Το “γύρισμα” που αναφέρετε, αν υποθέσουμε πως οι ήρωες κατά την διάρκεια της ιστορίας παίρνουν ανάσα, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στους ήρωες. Αφήνομαι, τους ακούω, τους ψυχανεμίζομαι… κοινώς με κάνουν ό,τι θέλουν! Είναι λίγο ιδιόρρυθμη η σχέση του δημιουργού με το έργο του, στιγμές δεν ξέρεις ποιος γίνεται έρμαιο ποιου. Δεν υπάρχει πλάνο όταν γράφω, ακόμα και αν το μυαλό μου το τριβελίζουν πιθανά σενάρια, αυτά άλλοτε σκορπίζονται και άλλοτε μεταλλάσσονται σε κάτι διαφορετικό.

 

Ο Στέφανος και η Εύα, εκτός από όλα όσα τους χωρίζουν, έχουν και μια σοβαρή διαφορά ηλικίας, τουλάχιστον σε σχέση με τα ηλικιακά πρότυπα της σημερινής κοινωνίας. Πιστεύετε πως η ηλικία, η θρησκεία, ή ακόμα και το φύλο αποτελούν “πρέπει” στις ερωτικές σχέσεις;

Πιστεύω πως οι ερωτικές σχέσεις δεν αγαπούν τα “πρέπει”, για την ακρίβεια τα αγνοούν. Τα “πρέπει” ανήκουν στην λογική, η οποία ως γνωστόν, είναι μαλωμένη με τον έρωτα. Θεωρώ πως η απόσταση των χαρακτήρων πρωτίστως δρα ανασταλτικά σε κάθε μορφή ανθρώπινης σχέσης, επίσης τα πρότυπα της σημερινής κοινωνίας διαρκώς εξελίσσονται, αμβλύνονται οι γωνίες, γίνονται προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση.

Διαβάζοντας το βιβλίο σας διαπιστώνουμε πως η μουσική κατέχει ένα σημαντικό κομμάτι του πυρήνα της ιστορία σας καθώς και των εξελίξεών της. Προσωπικά ξεχωρίσαμε τη σκηνή που ερμηνεύεται το “Φεύγουν Καράβια”. Επιλέξατε τα τραγούδια με βάση δικές σας μουσικές αγάπες; Ποια είναι η δική σας αγαπημένη μουσική στιγμή μέσα στο βιβλίο; 

Λοιπόν, αυτό το ταξίδι το έκανα συντροφιά με τη μουσική, εκτός από τις στιγμές εκείνες που αναζήτησα την απόλυτη σιγή. Τα τραγούδια ήρθαν και κούμπωσαν με έναν μαγικά απρόσμενο τρόπο στην κάθε σκηνή. Τα πρώτα κομμάτια επιλέχτηκαν ως κατάλληλα για την περίσταση πχ το Against all odds ταίριαζε γάντι στο ζευγάρι, τι πιθανότητες άραγε θα έδινε κανείς; Πολλές φορές έτυχε να ακούσω ένα κομμάτι και το μυαλό μου με οδηγούσε σε μια σκηνή ή απλώς στους ήρωες, το κρατούσα, σημείωνα όποια σκέψη μου ερχόταν και έπειτα το πρόσθετα. Τα είχα σε playlist, την άκουγα κατά την διάρκεια της συγγραφής, ακόμα το κάνω… Κάποια στιγμή πρέπει να το ξεπεράσω! Αγαπημένη μουσική σκηνή… χμ… δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω, μιας που το κάθε κομμάτι είχε την μοναδική του δυναμική και ταυτιζόταν με την ψυχική διάθεση των ηρώων. Ίσως λοιπόν το αμέσως προηγούμενο κομμάτι από αυτό που εσείς επιλέξατε, το “Να ‘σαι καλά”, αφορά μια σκηνή που είναι γεμάτη από την ματαιότητα της ελπίδας και την ξεκάθαρη δήλωση της μη παραίτησης. Όπως και το “Over the love” που για εμένα αποτελεί ένα πολύ δυνατό κομμάτι σε μια ιδιαίτερα έντονη, από άποψη συναισθημάτων σκηνή.

 

 

Υπήρξε κάποια σκηνή που σας δυσκόλεψε περισσότερο στη συγγραφή και την απόδοσή της; Για ποιο λόγο;

Ναι, υπήρξε μια σκηνή στο βιβλίο της οποίας την συναισθηματική φόρτιση δεν την είχα υπολογίσει. Μου ήταν εξαιρετικά οδυνηρό να περιγράψω το οριστικό και αμετάκλητο της απώλειας, την βίωσα στην προσπάθειά μου να την αποδώσω. Πόνεσα, έκλαψα, έκανα μέρες να συνέλθω. Το ασυμβίβαστο του θανάτου, οι ζωές που ανατρέπονται, τα δεδομένα που αλλάζουν και ώσπου να σταθείς ξανά στα πόδια σου αισθάνεσαι ένα ασύλληπτο κενό, εκείνο της ύπαρξής σου.

Στέφανος! Ένας ήρωας που θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας. Εσείς έχετε αγαπημένο ήρωα μέσα στο βιβλίο σας;

Σχεδόν όλους τους έχω στην καρδιά μου! Για τον διαφορετικό ρόλο που διαδραμάτισαν στην ιστορία. Αυστηρά με σειρά προτεραιότητας, θα έλεγα: Στέφανος (εκείνα τα “πρέπει” που λέγαμε), Εύα, Κατερίνα Κονταξή, Έλενα, Άννα Δούκας και ακολουθούν οι υπόλοιποι.

 

Η γλώσσα του βιβλίου είναι εξαιρετικά σύγχρονη, κάτι που μας άρεσε ιδιαιτέρως. Θα σκεφτόσασταν ποτέ να γράψετε ένα βιβλίο εποχής; Σας ενδιαφέρει να ασχοληθείτε με άλλα λογοτεχνικά είδη;

Η γλώσσα του βιβλίου είναι αυτή που μπορώ να ταυτιστώ μαζί της, είναι η γλώσσα της εποχής που ζω. Άλλης εποχής, δεν είμαι σίγουρη για το αν θα είχα την ικανότητα να γράψω, δεν μου έχει περάσει κάτι τέτοιο από το μυαλό. Μπορώ να γυρίσω πίσω μερικές δεκαετίες, για τις ανάγκες της ιστορίας, ως εκεί, τώρα αν μελλοντικά μου γεννηθεί αυτή η ανάγκη είναι κάτι που δεν μπορώ να το προεξοφλήσω στο παρόν. Το αισθηματικό μυθιστόρημα είναι η αγαπημένη μου αναγνωστική κατηγορία, δεν νομίζω πως με έχουν ανάγκη τα άλλα λογοτεχνικά είδη, δεν ξέρω καν αν με έχει ανάγκη αυτό στο οποίο κατσικώθηκα! Παρόλα αυτά, προσωπικά αισθάνομαι καλά όταν αφήνομαι στα εσώψυχα των ηρώων μου, οπότε η βάση μου παραμένει αισθηματική, δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, εκεί ξοδεύομαι δημιουργικά.

Έχετε εισπράξει τεράστια αγάπη και υποστήριξη από το αναγνωστικό κοινό. Πώς σας κάνει να αισθάνεστε αυτό; Με ποιον τρόπο διαχειρίζεστε την όποια αρνητική κριτική;

Αισθάνομαι χαρά, συγκίνηση και στιγμές κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή σαν χαζό! Χαίρομαι πραγματικά όταν ο αναγνώστης έχει περάσει καλά με το βιβλίο μου, όταν έχω καταφέρει να τον κάνω να ταξιδέψει, να αφεθεί, να ξεφύγει λίγο από την ρουτίνα της καθημερινότητας. Δεν έχω γίνει αποδέκτης αρνητικής κριτικής, τουλάχιστον δεν έχει φτάσει ακόμα στα αυτιά μου ή στο inbox μου. Πιστεύω θα λυπηθώ, φυσιολογικά αυτό θα νιώσω, όμως έχω συμβιβαστεί με την ιδέα πως σε όλους δεν θα αρέσω. Το λογικό αυτό είναι, τα ενδιαφέροντα και τα γούστα ποικίλουν. Αυτό που αρέσει σε εμένα ως αναγνώστρια, δεν αρέσει απαραίτητα και στον άλλον, το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό. Δεν θα μπορούσα να έχω την απαίτηση να αρέσω σε όλους, η διαφορετικότητα είναι αυτή που μας χαρακτηρίζει. Μέχρι τώρα για παράδειγμα μου κάνουν χρήσιμες παρατηρήσεις, ευχαριστώ για αυτές μιας που γίνονται από καθαρό ενδιαφέρον και αποσκοπούν στο να με βελτιώσουν.

Εκτός από συγγραφέας είστε και αναγνώστρια. Ποια είναι εκείνη η στιγμή που το νιώσατε, βαθιά μέσα σας, πως ήρθε η ώρα να συγγράψετε;

Είμαι κατά βάση αναγνώστρια και υπό δοκιμή συγγραφέας. Αν και ο όρος σηκώνει μεγάλη κουβέντα! Θα με ρωτήσετε: πώς να πει κανείς αυτόν που έχει γράψει βιβλίο; Θα σας απαντήσω: Ξέρω και εγώ; Ίσως γιατί στο μυαλό μου η λέξη ταυτίζεται με ονόματα μεγάλα τόσο της ελληνικής όσο και της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ίσως γιατί είναι μια ιδιότητα που δεν αισθάνομαι πως μου ανήκει, οπότε ουσιαστικά την δανείζομαι απλώς και μόνο για να γνωρίζει το κοινό σε ποιον ανήκει το έργο.

 

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας λογοτέχνες και ποιητές; Ποιο βιβλίο θα έχει πάντα μια θέση στη βιβλιοθήκη σας;

Έχω πολλούς αγαπημένους συγγραφείς, τους έχω αγαπήσει για τον διαφορετικό σκοπό που έχουν εκπληρώσει διαβάζοντάς τους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχω διαβάσει τα άπαντά τους.

Ρόζαμουντ Πίλτσερ, Σάρλοτ και Έμιλι Μπροντέ, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Νίκος Καζαντζάκης, Διδώ Σωτηρίου, Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου, Αλκυόνη Παπαδάκη αλλά και Πωλλίνα Σίμονς, Έρικα Τζέιμς, Νταν Μπράουν, Καίτη Οικονόμου, Μεταξία Κράλλη, Ευαγγελία Ευσταθίου.

Απολογούμαι για όλους εκείνους που δεν έχω προλάβει ακόμα να γνωρίσω και να αγαπήσω!

Με την ποίηση δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα. Ωστόσο τον τελευταίο χρόνο ανακάλυψα έναν ποιητή, που δεν δηλώνει ποιητής, έχω την υποψία πως είναι δέσμιος της ποίησης, γράφει παραποίηση. Αγαπώ τα κείμενά του, εξαιτίας του αναζητώ και αυτό το μονοπάτι, που είναι περισσότερο διαδρομή ψυχής παρά ανάγνωσης. Ο Σταύρος Σταύρου, κατέχει ιδιαίτερη θέση στην βιβλιοθήκη μου και στην καρδιά μου, τον ευχαριστώ που δεν αντέχει τον ήχο της φωνής του και αυτός ο ήχος μετουσιώνεται σε λέξεις που μας σκορπίζουν. Έπειτα ένα πολυδιαβασμένο έργο στην βιβλιοθήκη μου είναι το Μονόγραμμα του Ελύτη, τα λόγια περισσεύουν.

Δεν μπορώ να διαλέξω ένα μόνο βιβλίο, θα έλεγα εγωιστικά πως δεν μπορώ να αποχωριστώ το κάθε βιβλίο που βρίσκεται στην βιβλιοθήκη μου, το καθένα μου έχει δώσει κάτι διαφορετικό.

Αν και ο Στέφανος το εξηγεί, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, νιώθουμε την ανάγκη να σας ρωτήσουμε, πρέπει να σας ρωτήσουμε. Γιατί μπλε τριαντάφυλλα;

Στην περίπτωση αυτή, ισχύει ό,τι είπε ο Στέφανος! Είναι αρκετοί οι λόγοι, με βασικότερο πως είναι το χρώμα της γνωριμίας τους και πως πράγματι αναζητούσα το τι μπορεί επιπροσθέτως να συμβολίζουν, μου ταίριαζε το ανεκπλήρωτο του έρωτα. Κάποια πράγματα δεν έχουν απαντήσεις, συμβαίνουν γιατί έτσι έμελλε να συμβούν.

Τι μπορούμε να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον; Ετοιμάζετε κάτι νέο στο χαρτί ή στο μυαλό σας; Θέλετε να μας αποκαλύψετε κάτι;

Είμαι στο στάδιο διόρθωσης του δεύτερου βιβλίου μου, συγγραφής ενός νέου που το βασανίζω αρκετούς μήνες και συμμετοχής σε μια συλλογική δουλειά με τρεις ακόμα συγγραφείς. Ευελπιστώ πως σε εύλογο χρονικό διάστημα θα πάρει τον δρόμο της έκδοσης. Πρόκειται ξανά για αισθηματική ιστορία, σε πρώτο πρόσωπο δοσμένη όπως και το “Τι είναι έρωτας ζητάς να μάθεις”. Δεν θα ήθελα να πω περισσότερα, μόνο για έναν λόγο, δυσκολεύομαι να πω λίγα!

Σας ευχαριστώ θερμά για τη συνέντευξη!

Ευχαριστούμε γι’ ακόμη μια φορά τη Θεώνη Μπριλή για τη συνέντευξη που μας παραχώρησε, αλλά κυρίως για το υπέροχο αναγνωστικό ταξίδι που μας χάρισε!