Καλοκαίρι για πάντα

Καλοκαίρι για πάντα

Της Αγγελικής Κατσιμάρδου

Και αισίως φτάσαμε και στον Σεπτέμβρη και θεωρητικά το καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του. Σιγά-σιγά επιστρέψαμε από τις διακοπές μας και την θάλασσα (όσοι πήγαν, αλλά και όσοι κολύμπησαν στον ιδρώτα τους)! Και τώρα σκεφτόμαστε «μέσα τα κεφάλια». Θα έρθουν οσονούπω οι βροχές, τα πρώτα κρύα, θα γίνει η δεύτερη γενική καθαριότητα του σπιτιού και θα στρωθούν τα χαλιά και πριν το καταλάβουμε θα έρθουν και τα Χριστούγεννα…

ΣΤΟΠ…. Εδώ βάζουμε φρένο και ξεχνάμε και τις βροχές και τα κρύα και τα χαλιά και τα Χριστούγεννα…. Όχι αγαπητοί μου, αρνούμαι να παραδεχτώ ότι το καλοκαίρι τέλειωσε. Αρνούμαι να σκέφτομαι από τώρα τα Χριστούγεννα και όπως λέει ένα ωραιότατο «απόφθεγμα» που είδα πριν λίγες ημέρες στο φατσοβιβλίο «Εάν δεν πεθάνει και το τελευταίο κουνούπι, εγώ δεν λέω καλό χειμώνα»!

Διότι το καλοκαίρι δεν είναι ένα απλό καλοκαίρι. Δεν είναι απλώς ένα μπάνιο στην θάλασσα. Είναι ΘΕΣΜΟΣ. Το καλοκαίρι είναι ήλιος, είναι ζωή, είναι ξεγνοιασιά, είναι κολύμπι, είναι βόλτες τα βραδάκια, είναι καλό φαγητό και μπυρίτσες με την παρέα σου, είναι καφεδάκι το απόγευμα στο μπαλκόνι σου, είναι μουσική και διασκέδαση, είναι Η εποχή!

Φυσικά κατανοώ ότι υπάρχουν και οι πολέμιοι, που θα μου πουν ότι η ζέστη είναι αφόρητη και ότι τελικά καταλήγουμε να κολυμπάμε στον ιδρώτα μας. Λοιπόν, αυτόν τον λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλον κανέναν… 50 βαθμούς να φτάσει, εγώ πάλι καλοκαίρι και καύσωνα θα ψηφίζω! Διότι τι να τον κάνω τον χειμώνα, όταν θέλω: Μισή ώρα, τουλάχιστον, για να ντυθώ, μία εβδομάδα για να μαζέψω μπουγάδα (εν τω μεταξύ ξεμένω από βρακιά!!!), ζυγίζω 10 κιλά συν από τον όγκο των ρούχων που πρέπει να φορέσω, για να αποφύγω το ψοφόκρυο και το κυριότερο όλων… νυχτώνει από τις πέντε το απόγευμα. Νοιώθω σαν νυχτερίδα, σαν βρικόλακας. Κάθε πρωί κοιτάζω στον καθρέπτη τους κυνόδοντες μου, μήπως μεγάλωσαν.

Και για να είμαι δίκαιη και για να απαντήσω σ’ αυτούς που θα μου πουν για το κρύο που χρειάζεται να καταπολεμηθούν οι ιοί, νερό για να ποτιστούν τα φυτά, κ.τ.λ. Άντε, νοιώθω αρκετά γενναιόδωρη για να πω έναν μήνα κρύο-παγωνιά, έναν μήνα βροχή και δέκα καλοκαίρι, αλλά μέχρις εκεί!

Φυσικά, έχω παρατηρήσει ότι η εποχή που γεννήθηκες παίζει μεγάλο ρόλο και όσοι έχουν γεννηθεί χειμώνα προτιμούν το κρύο, ενώ όσοι έχουν γεννηθεί καλοκαίρι, προτιμούν τον ήλιο. Λοιπόν, ναι, γεννήθηκα Αύγουστο και είμαι πολύ περήφανη γι’αυτό (!!!) Είμαι παιδί του ήλιου και του φωτός. Τρελαίνομαι όταν πέφτει το σκοτάδι, δεν το αντέχω. Θέλω φως, θέλω να φοράω λίγα και ελαφριά ρούχα, να κοιτάζομαι στον καθρέφτη, χωρίς να αναρωτιέμαι ποιανής είναι αυτή μούρη, θαμμένη μέσα σε σκούφους και κασκόλ. Θέλω να βγαίνω από το σπίτι, χωρίς να νοιώθω πως ξεκινάω για εκστρατεία με παλτά, μπότες, ομπρέλες (η καραμπίνα και ο σκύλος μου λείπουν μόνο!). θέλω να φοράω τα πεδιλάκια μου και να μην χρειάζεται να προσέχω που πατάω. Να μην γυρίζω σπίτι πέντε κιλά συν από τα νερά της βροχής. 

Θέλω καλοκαίρι, το χρειάζομαι σαν το λουλούδι που χρειάζεται το φως και το νερό για να ζήσει.