Review : Οι κόρες των αστεριών

Οι κόρες των αστεριών

Η Μαία Ντ’ Απλειάζ και οι πέντε αδελφές της συγκεντρώνονται στο πατρικό τους σπίτι, την Ατλαντίδα –ένα πανέμορφο, απομονωμένο κάστρο στις όχθες της λίμνης της Γενεύης– όταν μαθαίνουν ότι ο λατρευτός πατέρας τους, ο μυστηριώδης δισεκατομμυριούχος που εκείνες αποκαλούν Πα Σαλτ, έχει πεθάνει. 
Η Μαία και οι αδελφές της είχαν όλες υιοθετηθεί από τον Πα Σαλτ, όταν ήταν ακόμα μωρά. Με την ξαφνική είδηση του θανάτου του συνταρακτικά στοιχεία έρχονται στην επιφάνεια ωθώντας την καθεμία τους στην αναζήτηση της αληθινής καταγωγής της. 
Η Μαία θα ταξιδέψει στην άλλη άκρη του κόσμου, σε μια ετοιμόρροπη έπαυλη στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας, όπου θα αρχίσει να ενώνει τα κομμάτια για να βρει πώς ξεκίνησε η δική της ιστορία…

Πριν από ογδόντα χρόνια, στην Μπελ Επόκ του Ρίο, το 1927, ο πατέρας της Ιζαμπέλα Μπονιφάτσιο φιλοδοξεί να καλοπαντρέψει την κόρη του για να μπει στους κόλπους της αριστοκρατίας. Στο μεταξύ, ο αρχιτέκτονας Έτορ ντα Σίλβα Κόστα έχει αναλάβει το έργο της ανέγερσης ενός αγάλματος, που θα ονομαστεί Χριστός Λυτρωτής, και πολύ σύντομα θα ταξιδέψει στο Παρίσι για να βρει τον κατάλληλο γλύπτη που μπορεί να υλοποιήσει το όραμά του. 

Η Ιζαμπέλα –γεμάτη πάθος και λαχτάρα να γνωρίσει τον κόσμο– πείθει τον πατέρα της να την αφήσει, προτού παντρευτεί, να πάει μαζί με τον Έτορ ντα Σίλβα Κόστα και την οικογένειά του στην Ευρώπη. Εκεί, στο ατελιέ του γλύπτη Πολ Λαντοφσκί και στα συναρπαστικά καφέ του Μονπαρνάς που σφύζουν από ζωή, γνωρίζει έναν φιλόδοξο νεαρό γλύπτη, τον Λοράν Μπρουί, και καταλαβαίνει αμέσως ότι η ζωή της δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια.

Της Αγγελικής Κατσιμάρδου:

Έχοντας «ξεμείνει» από βιβλία στο σπίτι φίλης, αναζητώ στην βιβλιοθήκη της κάτι να διαβάσω. Η φίλη, σαν λάτρης του αστυνομικού, είναι γεμάτη βιβλία με μυστήριο και φόνους. «Φόνος στο τραίνο», «Φόνος στα Κιμπούτς», φόνος από εδώ, φόνος από εκεί, φόνος από παντού. Και μέσα στον σωρό ξεχώρισε το «Οι κόρες των αστεριών» της Lucinda Riley (το οποίο, εκ των υστέρων, έμαθα ότι δεν ήταν δικό της. Ήταν δανεικό και μου λύθηκε η απορία, πως βρέθηκε στην βιβλιοθήκη της φίλης μου).

Η ιστορία στο οπισθόφυλλο μου φάνηκε ενδιαφέρουσα και έτσι το ξεκίνησα μέσα στην Αυγουστιάτικη ζέστη, αποφασίζοντας να το απολαύσω χαλαρά. Και το θερμόμετρο χτύπησε 40 βαθμούς, το μεσημέρι πέρασε, το απόγευμα πέρασε, το βράδυ ήρθε, τα κουνούπια ήρθαν κι αυτά, τσιμπούσι έκαναν μαζί μου κι εγώ χαμπάρι δεν πήρα (στην αρχή, γιατί όταν τέλειωσα το βιβλίο, τα είδα τα δώρα τους).

Παρ’όλο που η Riley παραμένει πιστή στο αγγλικό μοτίβο του εμπλέκει το παρόν με το παρελθόν, δίνοντας στην ηρωίδα ένα στοιχείο για να αρχίσει να ξετυλίγει το νήμα της ζωής της – συνήθως ημερολόγιο, γράμμα, φωτογραφία – συνέθεσε ένα φοβερό μυθιστόρημα, που θεωρώ ότι ήταν ένα βήμα παραπάνω από τα άλλα μυθιστορήματα του είδους του. Κατ’ αρχάς δεν το θεωρώ μόνον ένα αισθηματικό μυθιστόρημα, γιατί εμπλέκει τόσο καλά πραγματικά ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα και τα δένει τόσο ωραία μέσα στην ιστορία, που έχει περισσότερο ιστορικό χαρακτήρα απ’ ό,τι αισθηματικό. Εδώ φεύγει λίγο πιο πέρα από το μοτίβο ημερολόγιο – γράμμα – φωτογραφία και δίνει ως στοιχείο έναν σαπωνόλιθο! Αναπτύσσοντας την ιστορία μαθαίνουμε για την όλη κατασκευή του αγάλματος του Χριστού στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, δίνοντάς μας λεπτομέρειες της κατασκευής, που σε εμένα προσωπικά προκάλεσε μεγάλη εντύπωση, μιας και δεν είχα ιδέα για το υλικό κατασκευής του αγάλματος (πάντα νόμιζα ότι ήταν χτισμένο από σκυρόδεμα).

Και μέσα στην ιστορική αναπαράσταση αναπτύσσει και την ιστορία αγάπης της πρώτης από έξι αδελφές, που πολύ έξυπνα και πρωτότυπα παραλληλίζει τα ονόματα τους με το σύμπλεγμα αστεριών των Πλειάδων. Η ιστορία σε κρατά από την αρχή, με τον εκκεντρικό τρόπο θανάτου του πατέρα και τον ιδιαίτερο τρόπο δεσίματος μεταξύ της οικογένειας. Καταλαβαίνεις ότι εδώ δεν έχουμε μια απλή περίπτωση ιστορικού-αισθηματικού μυθιστορήματος, αλλά έχει και μια χροιά μυστηρίου (τουλάχιστον αυτό κατάλαβα εγώ)!

Ξεκινάμε το ταξίδι μας από την Ελβετία για να φτάσουμε, σχεδόν, στην άλλην άκρη του κόσμου στο μαγευτικό Ρίο του χθες και του σήμερα, για να επιστρέψουμε στο ονειρικό Παρίσι της εποχής της Μπελ Επόκ. Φυσικά δεν νοείται ταξίδι στο Ρίο, χωρίς την απαραίτητη στάση στις φαβέλες και στον τρόπο ζωής των φτωχών Βραζιλιάνων. Η ηρωίδα θα ακολουθήσει αυτό το μικρό χνάρι, που της άφησε ο πατέρας της και θα ξετυλίξει το νήμα της ζωής της και τις συνθήκες της υιοθεσίας της. Μέσα από την ίδια θα ζήσουμε την Βραζιλία των αρχών του προηγούμενου αιώνα και θα μάθουμε για την ζωή της προγιαγιάς της τόσο στο Ρίο, με τους αυστηρούς κανόνες του, όσο και στο φιλελεύθερο Παρίσι, που έχει ήδη αποτινάξει από πάνω του κοινωνικές συμβάσεις και πρέπει και οι άνθρωποι – οι γυναίκες ειδικά – ζουν στον φρενήρη ρυθμό της τέχνης και του έρωτα. Οι περιγραφές και η απόδοση των εποχών είναι τόσο ρεαλιστικές, που φανερώνουν την ταλαντούχα πένα της συγγραφέως και σε μεταφέρουν με μεγάλη ευκολία και μαεστρία από το μαγευτικό χθες στο πραγματικό σήμερα.

Αυτό που πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ είναι ο ήρεμος και σιγανός, χωρίς εξάρσεις δεσμός που δένει τους ήρωες. Δεν υπάρχει ο μεγάλος, κεραυνοβόλος έρωτας που συμβαίνει συνήθως στα αισθηματικά μυθιστορήματα, αντιθέτως το ιστορικό κομμάτι έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και ο έρωτας έρχεται σιγά-σιγά, σαν φυσικό επακόλουθο. Οι ήρωες γνωρίζονται, συμπαθιούνται και ερωτεύονται μέσα από την εξερεύνηση και την ανακάλυψη της ιστορίας της ηρωίδας και ο έρωτας αυτός δείχνει να έχει γερές και στέρεες βάσεις. Μου άρεσε αυτή η αίσθηση πως όλα ξεκίνησαν με μια αμοιβαία συμπάθεια, που έδωσε την θέση του στον θαυμασμό και στην εκτίμηση και έφτασε τελικώς στον έρωτα.

Με λίγες λέξεις, ένα βιβλίο καλογραμμένο και ενδιαφέρον, που θα σας κρατήσει μέχρι την τελευταία του σελίδα, για να φτάσετε και να διαπιστώσετε ότι το ταξίδι τώρα ξεκινάει, καθώς θα έχουμε την συνέχεια άλλων πέντε βιβλίων, με τις υπόλοιπες αδελφές, αλλά και ένα έκτου, αγνώστων λοιπών στοιχείων.