Ο Σταύρος Σταύρου μιλά στο Read to Death!

Σταύρος Σταύρου

Συνεντευξη στη Θεώνη Μπριλή

Εισαγωγή:

Είναι στιγμές που, τυχαία ή μοιραία, η ζωή σου φανερώνει στον δρόμο σου ανθρώπους που έχουν την δύναμη να σε αγγίξουν βαθιά. Ανθρώπους που δεν είναι απαραίτητο να τους συναντήσεις, δεν απαιτείται να τους γνωρίσεις, σου έχουν φανερώσει την αλήθεια τους μέσα από τον λόγο τους. Η τέχνη έχει μια μαγεία, απαιτεί ψυχή, κάθε μορφή τέχνης εμπεριέχει κομμάτια της προσωπικότητας του δημιουργού της. Ο Σταύρος Σταύρου είναι ένας σύγχρονος εκφραστής της τέχνης της ποίησης, η πένα του –προσωπικά- με συγκλονίζει, κάθε φορά που θα τον διαβάσω τον ευχαριστώ νοερά που υπάρχει.

Η παρούσα συνέντευξη-αφιέρωμα, είναι κατά κάποιον τρόπο το δικό μου ευχαριστώ, όπως και η επιθυμία μου να μιλήσουμε λίγο για τα έργα του και έννοιες ή συναισθήματα που αναφέρονται σε αυτά. Εύχομαι ολόψυχα να τον έχει ο Θεός καλά, να μην πάψει να αποτυπώνει στο χαρτί όσα η ψυχή του δεν βαστά. Η ποίηση είναι παρηγοριά: εκείνη που αναζητάς και εκείνη που ανακαλύπτεις, όπως αναφέρει και ο ίδιος στην συνέντευξη που ακολουθεί.

• Τι σημαίνει για εσένα ποίηση; Αν όπως λες «Δεν είμαι ποιητής. Ούτε θα γίνω ποτέ ποιητής», «αφήνω μόνο λέξεις εδώ κι εκεί», τότε μήπως γράφεις «…για κείνο το συγκρατημένο χάδι σου στο πρόσωπο μου…»;

Η ποίηση –και πάντα θα το λέω- δεν είναι τέχνη και δεν είναι επιστήμη. Η ποίηση είναι σπαραγμός. Όποιος δεν σπαράζει την ώρα που γράφει, δεν γράφει ποιήματα, γράφει τραγουδάκια. Κι επειδή η ποίηση είναι ακριβώς ένας σπαραγμός, γι’ αυτόν που γράφει είναι η αναζήτηση μιας παρηγοριάς που δεν υπάρχει, ενώ γι’ αυτόν που διαβάζει είναι η ανακάλυψη μιας παρηγοριάς που δεν υπάρχει. Το «δεν είμαι ποιητής, ούτε θα γίνω ποτέ ποιητής» το λέω πάντα με πλήρη επίγνωση και αναφέρομαι στην ιδιότητα του Ποιητή και όχι στην απλή έννοια του «ποιώ», δημιουργώ. Είναι πραγματικά τεράστια η ευθύνη του ποιητή και είναι μια ιδιότητα που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να την αποδώσει στον ίδιο τον εαυτό του. Ίσως άλλοι με θεωρούν ποιητή. Δεν το ξέρω. Προσωπικά δεν μπορώ να δεχτώ ότι έχω οτιδήποτε άξιο να αντιπαραβάλω απέναντι στους πραγματικά μεγάλους ποιητές της ιστορίας. Ξέρω όμως, πως ένα χάδι από ένα λατρεμένο χέρι, μπορεί να σε κάνει να καταλάβεις γιατί είναι κι άνθρωποι που γεννιούνται ποιητές: Για να πουν κάτι τόσο μεγάλο, σ’ έναν κόσμο τόσο μικρό.

• Είσαι ένας ρομαντικός ποιητής, συνάμα ένας τραγικός ποιητής. Ο έρωτας τελικά είναι τραγικός; Τον σκοτώνουν οι άνθρωποι ή ότι και να κάνεις το τέλος του είναι εξαρχής προδιαγεγραμμένο και τελεσίδικο; Η εξίσωση του έρωτα έχει θετικό ή αρνητικό πρόσημο;

Ο έρωτας είναι οπωσδήποτε τραγικός. Αυτή η τραγικότητα, η θνησιγένεια, είναι που τον κάνει και τόσο συνταρακτικό. Αν κοιτάξεις τον έρωτα με καθαρό μυαλό, βλέπεις την αλήθεια του πέρα ως πέρα και ξέρεις πως έχει ημερομηνία λήξης αναπόφευκτα. Όμως όταν ερωτεύεσαι, αυτή η καθαρή εικόνα θολώνει και χάνεται και ξαφνικά δεν θυμάσαι τίποτα, παρά πιστεύεις στο αιώνιο, στο παντοτινό. Αυτή είναι η μαγεία και η δύναμη του έρωτα. Ξεχνάς ακόμα και αυτά τα οποία αποκρυστάλλωσες πριν.

• «Ο έρωτας που δεν πεινά πια, άλλη ζωή μέσα του δεν έχει», «που μυρίζει συνήθεια ο έρωτας και η συνήθεια κούραση» μπορούμε να υποθέσουμε πως οι στίχοι σου αυτοί κρύβουν την αχίλλειο πτέρνα του ίδιου του έρωτα;

Βεβαίως. Είναι οι λεπτομέρειες και είναι η συνήθεια. Κάποτε έγραψα πως τρέχουμε πάνω στη γέφυρα, ο ένας από τη μια κι ο άλλος από την άλλη, με τόσο πόθο και πάθος ν’ ανταμώσουμε κι εκεί στη μέση της γέφυρας ανακαλύπτουμε κάποτε τις λεπτομέρειες. Οι λεπτομέρειες απομυθοποιούν τα πάντα. Συμπεριλαμβανομένου και του έρωτα.Σκέφτομαι ότι ο έρωτας αγαπά το μισοσκόταδο, αγαπά αυτό το περιβάλλον το σαν όνειρο, όπου δεν φαίνονται όλα κάτω από ανελέητο φως. Αντίθετα, η αγάπη αγαπά το φως. Όχι τα μισοσκόταδα. Ακόμα κι αν καταφέρεις να παλέψεις τις λεπτομέρειες όμως, η συνήθεια παλεύεται πιο δύσκολα. Η συνήθεια είναι το μεγάλο έγκλημα του ανθρώπου. Και είναι το τέλειο έγκλημα, διότι ούτε που καταλαβαίνεις ότι συντελείται.

• Οι άνθρωποι φοβούνται τον έρωτα; Έχουν χρόνο για αυτόν; Ρισκάρουν για χάρη του; Θα έπρεπε να ρισκάρουν για χάρη του;

Οι άνθρωποι φοβούνται τον έρωτα. Πάντα τον φοβούνταν. Οι άνθρωποι φοβούνται ό,τι δεν καταλαβαίνουν, πόσο μάλλον κάτι το οποίο τους παρασύρει και τους σαρώνει και στην τελική που πληγώνει και μπερδεύει. Όμως είτε τον θες είτε όχι, είτε έχεις χρόνο είτε όχι, όταν έρθει δεν έχεις επιλογές. Μπορείς να τον αρνηθείς, δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν έχεις πέσει θύμα του. Και για να το σχηματοποιήσω κάπως, το βέλος είναι εκεί ακόμα κι αν κάνεις πως δεν το βλέπεις. Αν πρέπει να ρισκάρουν για χάρη του; Σαφώς! Πες μου, νιώθεις ποτέ πιο ζωντανός από όταν είσαι ερωτευμένος;

• Υπάρχουν προσωπικότητες που σε έχουν εμπνεύσει δημιουργικά;

Ναι σαφώς! Κυρίως ποιητές, όπως αντιλαμβάνεστε, με πρώτο απ’ όλους τον Τάσο Λειβαδίτη, η ποίηση του οποίου με έκανε να ανακαλύψω όχι μόνο την ποίηση αλλά και τα βιβλία, την ανάγνωση, την ίδια την ψυχή μου. Από εκεί και πέρα είναι και πολλοί άλλοι, από τον Bono μέχρι τη μητέρα Τερέζα και από τον περιπτερά της γειτονιάς μου ως τον Ιντιάνα Τζόουνς. Με ποτίζουν τα πάντα και οι πάντες, καθημερινά.

• Θαυμάζω και αγαπώ τον τρόπο γραφής σου, το πάντρεμα των λέξεων, των συναισθημάτων, το παιχνίδι με τον χρόνο, με τα στοιχεία της φύσης, με στοιχεία από άλλες τέχνες, με το ανθρώπινο σώμα.Οπότε ας παίξουμε ένα παιχνίδι με τον έρωτα. Όρισέ τον σε λίγες λέξεις, αυθόρμητα. Ποιο το κυρίαρχο συναίσθημα; Τι χρόνος θα ήταν; Ποια ώρα της ημέρας; Ποια εποχή του χρόνου; Ποιο στοιχείο της φύσης; Ποιο λουλούδι; Ποιος μουσικός σκοπός;Ποιο σημείο του σώματος;

Πυροτέχνημα. Ενεστώτας. Πρωί. Άνοιξη. Φωτιά. Γιασεμί. Εναλλακτικό ροκ. Κεφάλι. Ελπίζω να βγαίνει νόημα!

• Τι λείπει από τους ανθρώπους σήμερα; Το δύσκολο είναι να αγαπήσεις ή να αγαπηθείς; Αναφέρεις στο άσπρο του έρωτα πως όλοι έχουμε ανάγκη από ένα αγαπημένο κάτι… πως δεν μπορούμε να ζήσουμε δίχως να αγαπάμε κάτι.

Αυτό που λείπει από τους ανθρώπους σήμερα είναι η πίστη ότι αγαπιούνται αληθινά. Και αυτό είναι θεμελιώδες. Γιατί όλοι πιστεύουμε ότι αγαπάμε αληθινά και δυνατά, μα είναι πιο δύσκολο να δεχτούμε ότι αγαπιόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Είναι σαφώς δυσκολότερο να δεχτείς ότι αγαπιέσαι, από το ν’ αγαπάς. Αυτό θέλει πίστη.

• Οι μικρές ιστορίες που δε θα μεγαλώσουν, χαρακτηρίζονται από το αίσθημα ματαίωσης, σου αφήνουν το συναίσθημα του ανεκπλήρωτου, του ημιτελούς.. Η ζωή είναι έτσι; Είναι σιωπές, είναι κραυγές ή παύσεις;

Η ζωή δεν είναι μάταιη, έχει όμως μπόλικα ανεκπλήρωτα και σαφώς μένει η γεύση του ημιτελούς στο τέλος. Τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την ολοκληρώσεις όπως θα ήθελες. Θα έλεγα πως δεν είναι ούτε σιωπή, ούτε κραυγή, ούτε παύση. Η ζωή είναι ένα μουρμουρητό, σαν νερό που κατεβαίνει ορμητικά στην αρχή και όλο και πιο ήρεμο όσο φτάνει στην κοιλάδα…

• Το τελευταίο σου έργο που κυκλοφόρησε πρόσφατα, τα γράμματα στην αγαπημένη, έχουν διαφορετική υφή και ύφος από το άσπρο του έρωτα… στου έρωτα το μαύρο. Κάνω μοιραία την σύγκριση μιας που και τα δυο πραγματεύονται τον έρωτα, όμως σε αυτό το έργο υμνείς την αγαπημένη. Θες να μας πει δυο λόγια για τον 1^ο τόμο του έργου αυτού; Προσωπικά πιστεύω πως πρόκειται για το πιο φωτεινό σου έργο, τα κείμενα είναι επίσης πιο σύντομα, πιο αυθόρμητα, χωρίς ωστόσο να στερούνται ουσίας. Απεναντίας σε δυο στίχους (για παράδειγμα) ο αναγνώστης χαμογελά βαθιά συνεπαρμένος από την σαγήνη των λέξεων.

Ναι έχεις απόλυτο δίκιο για το φως. Κατ’ αρχήν, όσον αφορά τα βιβλία μου, πρέπει κάποιος να έχει υπόψη του μια θεμελιώδη αρχή: καθετί, όσο μικρό και απλό κι αν είναι, με συγκλονίζει και με συνταράζει. Οπότε αυτό που διαβάζεις είναι ένα προσωπικό βίωμα ή μια σκέψη που μέσα μου μαίνεται σαν κατακλυσμός. Τα γράμματα στην αγαπημένη είναι πολύ διαφορετικά από το άσπρο και το μαύρο του έρωτα. Θέλησα να γράψω για τη χαρά του να είναι κανείς ερωτευμένος και όχι για την όλη πορεία του έρωτα. Τα ποιήματα της συλλογής είναι γραμμένα σε στιγμές όπου μέσα μου έσκαγαν πυροτεχνήματα. Αυτό εξηγεί τα πάντα.

• Εσύ ο ίδιος, νομίζω, φέρθηκες άνισα στο άσπρο του έρωτα. Εξύψωσες λίγο παραπάνω το μαύρο -τουλάχιστον στη δομή του βιβλίου- με έναν τρόπο ίσως άρρητο. Γιατί;

Δεν θεωρώ ότι φέρθηκα άνισα στο άσπρο του έρωτα. Θεωρώ ότι δίκαια εξυψώθηκε λίγο παραπάνω το μαύρο, διότι το μαύρο είναι πιο σαρωτικό, πιο δύσκολο, πιο συγκλονιστικό. Αποκαθηλώνεται το «πάντα», απογυμνώνεται το «ποτέ», βλέπεις πίσω και δεν πιστεύεις αυτά που βλέπεις. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον έρωτα. Κι ο έρωτας δεν μένει μόνιμα σε παλαμάκια και πυροτεχνήματα. Αυτό το γεγονός της επικράτησης του μαύρου έχει κάνει αίσθηση, λες και δεν το ήξερε ο αναγνώστης. Λες και δεν το ήξερε ή αρνούνταν να το δει. Έχουν επικοινωνήσει πάρα πολλοί μαζί μου για να μου πουν «έκλαψα στο μαύρο» ή «διάβασα το μαύρο με δόσεις, γιατί δεν άντεχα». Όπως είπα, αυτό το πρόσωπο του έρωτα είναι πιο σαρωτικό…

• Η μουσική τι ρόλο παίζει στην ζωή σου;

Η μουσική υπήρξε για μένα καταφύγιο σε πολύ δύσκολες φάσεις. Το να μάθω μουσική είναι ένα από τα πιο σπουδαία πράγματα που έκανα για μένα. Θεωρώ ότι δεν διαφέρει από την ποίηση. Γι’ αυτό γράφω μουσική, τραγούδια και φυσικά ακούω πολλή μουσική κάθε είδους.

• Τι σου δίνει ελπίδα; Τι σου προκαλεί θλίψη; Πιστεύεις πως ο άνθρωπος συνειδητά ή και ασυνείδητα τρέφεται περισσότερο από την δυστυχία ή την ευτυχία;

Ελπίδα μου δίνουν τα χαμόγελα των παιδιών και θλίψη μου προκαλεί ο πόνος τον παιδιών. Δεν μπορώ να πω αν είναι συνειδητά ή ασυνείδητα, όμως σίγουρα ο άνθρωπος τρέφεται από τη δυστυχία για να δημιουργήσει. Η χαρά δεν έχει πολλές εκφάνσεις, ο πόνος όμως άπειρες. Σκέψου πως απ’ την πολλή χαρά στο τέλος ο άνθρωπος βάζει τα κλάματα. Φαίνεται ότι μόνο μέσα από τα δάκρυα εκφραζόμαστε είτε έτσι είτε αλλιώς. Η θλίψη είναι η μητέρα των τεχνών και της δημιουργίας. Όπως είπα κάποτε, γράφουμε ποιήματα γιατί δεν ξέρουμε πώς να κλάψουμε μ’ άλλον τρόπο.

• «Δεν υπάρχει ιστορία ζωής, υπάρχουν ιστορίες ζωής» Ποια είναι η στάση σου απέναντι στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον;

Η ιστορία της ζωής μας είναι αμέτρητες μικρές ιστορίες σ’ ένα βιβλίο που είναι αδύνατον να το διαβάσεις στο σύνολό του. Αρκεί να σκεφτείς σε πόσες ιστορίες συμμετέχεις άμεσα ή έμμεσα κάθε μέρα, για να χάσεις το μυαλό σου. Όσον αφορά το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, δε θα πάψω ποτέ να ονειρεύομαι στο παρόν ένα μέλλον όπου το παρελθόν θα μας έχει κάνει καλύτερους ανθρώπους.

• Αξίζει ο άνθρωπος να ονειρεύεται; Ή είναι το πρόσχημα για να παίζει κρυφτό με τον ρεαλισμό της ζωής;

Σαφώς είναι και ένα πρόσχημα για να παίζουμε κρυφτό με το ρεαλισμό της ζωής, αλλά δίχως να ονειρευόμαστε πουθενά δεν πάμε και στο κάτω κάτω πώς ν’ αντέξεις τόση πραγματικότητα δίχως να ονειρεύεσαι και περισσότερο, πώς να την αλλάξεις αυτή την πραγματικότητα αν δεν ονειρεύεσαι.

• Από τι πιστεύεις πως είναι φτιαγμένα τα όνειρα; Ο αγαπημένος σου ποιητής, Τάσος Λειβαδίτης, γράφει χαρακτηριστικά: «Τι να την κάνω την πραγματικότητα, τους λέω -εγώ έχω το όνειρο». Το όνειρο είναι συνώνυμο της ελπίδας; Εναποθέτουμε στο όνειρο εκείνο το «αύριο» που εμπεριέχει όλα εκείνα που δεν τολμάμε ή δεν είμαστε σε θέση να φτάσουμε στο «σήμερα»;

Τα όνειρα είναι φτιαγμένα από τα κομμάτια μας εκείνα που δεν χώρεσαν στην πραγματικότητά μας. Αυτή είναι και η ουσία των ονείρων. Να φτιάχνουν μια εναλλακτική πραγματικότητα που αναμένεται, που δεν ήρθε ακόμα. Δεν είναι πάντα συνώνυμα της ελπίδας τα όνειρα. Την ελπίδα την έχουμε καθαρά για ν’ αντέξουμε την πραγματικότητα. Το όνειρο δεν έχει όριο, δεν κοιμάται στο αύριο, στο μέλλον, στο κάπου, αλλά περισσότερο στο τώρα, είναι ένα άλλο τώρα στο οποίο καταφεύγουμε, με την ψευδαίσθηση ότι το χτίζουμε λίγο-λίγο μέχρι να το φέρουμε στην πραγματικότητά μας. Και βλέπεις την παραδοξότητα; Θέλουμε να πάψει κάποτε το όνειρο να είναι όνειρο, θέλουμε να γίνει πραγματικότητα. Κι όταν γίνει πραγματικότητα –αν γίνει- ξέρεις τι κάνουμε; Καταφεύγουμε πάλι στο όνειρο. Όταν τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα, χάνουν κάτι από την ψυχή τους κι εμείς κάτι από τη δική μας.

• Το «για πάντα» και το «ποτέ» αποτελούν ψευδείς υποσχέσεις ή απατηλές προσδοκίες ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό;

Κοιτάξτε, δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει στο ποτέ και το για πάντα. Αρκεί να κάτσεις να το φιλοσοφήσεις για 2 λεπτά και καταρρέει και το ένα και το άλλο. Όμως αφηνόμαστε να τα δεχτούμε και τα δυο, σε πολλές περιπτώσεις, αλλιώς δεν θα μπορούμε να συνεχίσουμε. Δυο λέξεις εντελώς άκυρες, είναι απαραίτητες για να μπορέσει ο άνθρωπος σαν άτομο και σαν σύνολο να τραβήξει εμπρός και να διαφεντέψει τον εαυτό του. Αν δεν πιστεύαμε στο «ποτέ» δε θα υπήρχε ελπίδα κι αν δεν πιστεύαμε στο «για πάντα» δε θα υπήρχε δημιουργία ή έρωτας, για να επανέλθω στα προηγούμενα.

• Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει πως θεωρείς ότι ο έρωτας είναι το πιο σημαντικό στη ζωή. Τι θεωρείς πως είναι σημαντικό στη ζωή; Τι πιστεύεις πως έχουμε χάσει στην διαδρομή;

Αλήθεια θεωρώ τον έρωτα το πιο σημαντικό στη ζωή. Όχι μόνο τον έρωτα μεταξύ των ανθρώπων, αλλά τον έρωτα για ό,τι κάνεις. Αν δεν είσαι ερωτευμένος με ό,τι κάνεις, δεν μπορείς να το αποθεώσεις, δεν μπορείς να το τελειοποιήσεις, να το μεταδώσεις στην απόλυτη μορφή του. Δίχως έρωτα δεν μπορεί να υπάρξει η ζωή και θα προσθέσω την αγάπη, την ανθρωπιά, την αποδοχή, διότι δίχως αυτά δεν μπορεί να γίνει υποφερτή η ζωή. Στη διαδρομή έχουμε χάσει ένα μέρος από όλα, ένα μέρος της γνώσης της σημασίας που έχουν αυτά για τον άνθρωπο και την ύπαρξή μας σ’ αυτό τον κόσμο.

• «Αγαπούσα τόσο τις νύχτες με φεγγάρι, τώρα λατρεύω τις νύχτες που ξημερώνουν νωρίς» έτσι είναι; Όντως η αγάπη είναι μια ενοχή που απλώς αντικαθιστά τον έρωτα;

Η αγάπη σίγουρα έρχεται να αντικαταστήσει τον έρωτα. Χρησιμοποιώ εντελώς αυθαίρετα την έννοια της ενοχής, θέλοντας να πω ότι η αγάπη έπεται του έρωτα και υποσυνείδητα αποτελεί την παρηγοριά που κάτι τόσο μεγάλο και τόσο συγκλονιστικό έσβησε. Τόσα λέγονται, τόσα πιστεύουμε, τόσα καμωνόμαστε στον έρωτα και κάποια στιγμή μοιάζουν ακόμα και γελοία! Μένει η αγάπη στο τέλος και μένει σαν «δεκανίκι» για να συνεχίσουμε. Για να μην παρεξηγούμαστε όμως, ο έρωτας δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρο, εκ φύσεως. Δεν μπορείς να ζεις συνέχεια μέσα σε εκρήξεις και χειροκροτήματα και φωτάκια που αναβοσβήνουν, κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα τρελαθείς. Δηλαδή η φυσική συνέχεια του έρωτα είναι εκείνος ο τόπος της ησυχίας που λέγεται αγάπη και που έχει τη δική του ανεκτίμητη αξία.

Έργα του που κυκλοφορούν:

Ανοίγοντας το Διπλό Βιβλίο, Power Publishing, 2009

Προχωρημένοι Χειμώνες και άλλα Φθινόπωρα, Ακτίς, 2012

Το άσπρο του έρωτα…στου έρωτα το μαύρο, Ακτίς, 2013

Μικρές ιστορίες που δε θα μεγαλώσουν, Ακτίς, 2015

Γράμματα στην αγαπημένη, Παραλίμνι, 2015

Μπορείτε να τα βρείτε:

Για την Κύπρο:

Σε βιβλιοπωλεία σε όλη την Κύπρο ή από το συγγραφέα (stavrosHYPERLINK "mailto:stavros.a.stavrou@gmail.com".HYPERLINK "mailto:stavros.a.stavrou@gmail.com"aHYPERLINK "mailto:stavros.a.stavrou@gmail.com".HYPERLINK "mailto:stavros.a.stavrou@gmail.com"stavrouHYPERLINK "mailto:stavros.a.stavrou@gmail.com"@HYPERLINK "mailto:stavros.a.stavrou@gmail.com"gmailHYPERLINK "mailto:stavros.a.stavrou@gmail.com".HYPERLINK "mailto:stavros.a.stavrou@gmail.com"com)

Για το εξωτερικό:

Ταχυδρομική αποστολή (Επικοινωνία με το συγγραφέα: stavrosHYPERLINK "mailto:stavros.a.stavrou@gmail.com".HYPERLINK "mailto:stavros.a.stavrou@gmail.com"aHYPERLINK "mailto:stavros.a.stavrou@gmail.com".HYPERLINK "mailto:stavros.a.stavrou@gmail.com"stavrouHYPERLINK "mailto:stavros.a.stavrou@gmail.com"@HYPERLINK "mailto:stavros.a.stavrou@gmail.com"gmailHYPERLINK "mailto:stavros.a.stavrou@gmail.com".HYPERLINK "mailto:stavros.a.stavrou@gmail.com"com)

Ηλεκτρονική Παραγγελία ή αγορά: www.gumroad.com/stavros

Ευχαριστώ θερμά την Μαρία Μπακάρα για την ένθερμη στήριξη και την πολύτιμη βοήθεια που μου πρόσφερε απλόχερα ώστε να υλοποιηθεί αυτή η συνέντευξη, καθώς επίσης και για τις πρόσθετες ερωτήσεις, συνέβαλλε με τον ξεχωριστό της τρόπο ώστε να κάνουμε αυτή την συνέντευξη πραγματικά μεγάλη! Για τον ίδιο λόγο ευχαριστώ και το Read to Death, για την φιλοξενία και τον χώρο έκφρασης.