Review : Εξιλέωση

                                 Εξιλέωση

by Γιώργος Κωστόπουλος 

Ο γέρος έδειξε αόριστα κάπου στα δυτικά. «Ταξίδεψε δυτικά», τον συμβούλεψε. «Φτάσε μέχρι τις πόλεις όπου ο ουρανός είναι σκοτεινός από το φλεγόμενο μαύρο νερό. Ρώτα για την συμμορία του Τζεμπεντάια και έχε το νου σου για σημάδια που να υποδηλώνουν την παρουσία τους. Συνήθως ένα ξεκληρισμένο χωριό είναι το σήμα κατατεθέν τους». Άνοιξε μια κουβέρτα που είχε δίπλα του κι έβγαλε δύο περίστροφα από μέσα, τα οποία παρέδωσε στον νεαρό άντρα. Εκείνος τα περιεργάστηκε φευγαλέα. «Δεν έχω άλλες συμβουλές να σου δώσω. Το μίσος σου θα σε καθοδηγήσει σωστά». 

Σε έναν κόσμο που έχει πάψει να υπάρχει, ένας άντρας αναλαμβάνει μια σχεδόν ακατόρθωτη αποστολή: να βρει την συμμορία που λυμαίνεται τα απομεινάρια της ανθρωπότητας και που είναι υπεύθυνη για τον θάνατο της οικογένειάς του. Στην μακριά πορεία του ανάμεσα στα ερείπια του πολιτισμού θα έρθει αντιμέτωπος με παράνομους χωρίς ηθικές αναστολές, ακατονόμαστα πλάσματα, αδίστακτους πιστολέρο και, τελικά, με τον ίδιο του τον εαυτό.

Του Μιχάλη Γεωργοστάθη:

Ένα μεταποκαλυπτικό μεταφυσικό γουέστερν με τα όλα του.

Ένας πιστολέρο επιστρέφει από τον τάφο στην Αριζόνα μετά τον πυρινικό όλεθρο για να εκδικηθεί μια διαβόητη συμμορία που σκότωσε τη γυναίκα του και το γιο του. Μια ομάδα από πολιτοφύλακες που κυνηγούν την ίδια συμμορία καταλήγουν σε μία πόλη στα απομεινάρια του Λας Βέγκας αλλά βρίσκονται αντιμέτωποι με τον φιλόδοξο κυβερνήτη του.

Βέβαια όταν λέμε γουέστερν μην περιμένετε τον Τζον Γουέην να σκάσει με το ιππικό. Να περιμένετε τον Κλάους Κίνσκι από το Great Silence (γνωστό στα Ελληνικά και ως "Εκδικητής του διαβόλου") σε fallout σκηνικό.

Το βιβλίο μου άρεσε, παρόλο που κουβαλάει κάποιες από τις αδυναμίες ενός πρώτου βιβλίου, κυρίως γιατί έχει καρδιά και ψυχή.

Δεν είναι μία παραδοσιακή αφήγηση παρόλο που έχει αρχή-μέση και τέλος. Η πλοκή εκτυλίσσεται μέσα από τα μάτια πολλών χαρακτήρων, με πολλά φλασμπακ που δίνουν την εικόνα ενός κόσμου καταστραμμένου αλλά ζωντανού. Δε χαραμίζεται χρόνος για κατεβατά από πληροφορίες, αλλά όλα δίνονται με στα σωστά σημεία. Υπήρξε ένα σημείο προς τη μέση που μου φάνηκε να ξεφεύγει για μεγάλη έκταση από την βασική πλοκή και να επικεντρώνεται πάρα πολύ σε μία υποπλοκή, αν και τελικά μπορώ να καταλάβω τι ρόλο έπαιξε αυτό στο βιβλίο.

Τουλάχιστον όμως ο ρυθμός δε χωλαίνει. Η δράση χτίζεται και σκάει ξαφνικά και με αντίκτυπο, καθώς οι σφαίρες πέφτουν βροχή και τα σώματα ανατινάζονται. Δεν ένιωσα να κουράζομαι όσο διάβαζα, ούτε ένιωσα ότι κάτι περίσσευε ή το περνούσε ο συγγραφέας στα γρήγορα και αυτό με εντυπωσίασε αρκετά.

Η γραφή είναι στρωτή και σε λίγα μόνο σημεία πέφτει σε κάποιες λούμπες (πχ υπάρχουν 3-4 σημεία που ο συγγραφέας μιλάει στον αναγνώστη σπάζοντας το immersion) ενώ οι χαρακτήρες είναι αρχετυπικοί με έναν τρόπο λειτουργικό και καταφέρνουν να είναι αξιομνημόνευτοι, ενώ καταφέρνουν να παραμένουν εντός χαρακτήρα καθ'όλο το βιβλίο (κάτι που, δυστυχώς, είναι κατόρθωμα για Ελληνικό βιβλίο φανταστικού), προς το τέλος μάλιστα τους βλέπουμε και να εξελίσσονται για να φτάσουν σε ένα συγκλονιστικό φινάλε.

Ως κατακλείδα, βιβλίο που προτείνω σε οπαδούς του Ελληνικού φανταστικού, αξιόλογο βιβλίο και συγγραφέας που δείχνει να έχει ικανότητες να μας δώσει και άλλα αξιόλογα βιβλία στο μέλλον.