Review Θέατρο : Barbarella, the 80s musical

 

Και η ιστορία του μιούζικαλ έχει ως εξής:

Κεντρικό πρόσωπο είναι η Σοφία (Ελένη Φουρέιρα), μια όμορφη κοπέλα που σπουδάζει στο Παιδαγωγικό της Αθήνας, με κρυφό όνειρο να γίνει τραγουδίστρια. Η Σοφία είναι ερωτευμένη με τον Αλέξη τον «lover boy» (Γιάννης Χατζηγεωργίου), περίφημο ραδιοφωνικό πειρατή των ερτζιανών που μαζί με τους κολλητούς του, τον Κρις τον «φραπέ» (Αιμίλιος Ράφτης) και τον Μάκη τον «sexmachine» (Χάρης Χιώτης) έχουν τον πιο δημοφιλή πειρατικό ραδιοσταθμό της πόλης, τον Radio Teenagers. Εμπόδιο σε αυτή τη σχέση αποτελεί ο Κυριάκος (Σταμάτης Γαρδέλης), ο μεγάλος αδελφός και προστάτης της Σοφίας από τότε που πέθανε ο πατέρας της. Rοκάς και μέλος μιας μπάντας θέλει η αδελφή του να αποκατασταθεί με προξενιό και όχι με έναν γκαραζιέρη και καμικάζι πιτσιρικά. Η Μαίρη (Ιωάννα Πηλιχού), κολλητή φίλη της Σοφίας, απόφοιτη γωνστής κομμωτικής σχολής ερωτεύεται μαζί του. Η Εύη (Ήβη Αδάμου), Ελληνοαμερικάνα έφηβη και τρίτη κολλητή της παρέας, τα φτιάχνει με το «είδωλό» της τον Μάκη, διαφορετικά «sexmachine».

Όλοι οι ήρωες, κάτω από τη μεθόδευση και τον καταλυτικό ρόλο της μητέρα της Εύης, Τζένη Πάππας (Καίτη Γαρμπή), μεγάλης τραγουδίστριας και ντίβας της εποχής, -που ενδίδει στην πολιορκία του Κρις του «φραπέ»- ζουν παράλληλα τις δικές τους ερωτικές περιπέτειες και προσπαθούν να βοηθήσουν την Σοφία να ξεπεράσει τις απαγορεύσεις, τα προβλήματα που προκύπτουν και τελικά να φέρουν το ζευγάρι μαζί. Μετά από πολλές ανατροπές, εξελίξεις και δραματικά εμπόδια, αλλά κυρίως μέσα από πολλή ζωντανή μουσική και χορό με φόντο τις ντίσκο του ’80 και τον Dj Jendai (Γιώργος Βάλαρης), οι ήρωες στο τέλος λυτρώνονται με ένα θεαματικό grande finale party!

Του Πάνου Τουρλή:

Τα Αθηναϊκά Θέατρα παρουσιάζουν το «Barbarella, the 80s musical», μια μουσική κωμωδία σε πρωτότυπο κείμενο του συγγραφικού διδύμου πολλών επιτυχιών Γιώργου Βάλαρη και Στ. Παπαδόπουλου και μουσική βασισμένη σε επιτυχίες της αγαπημένης σε όλους εποχής των 80ς κυρίως ξένες αλλά και ελληνικές. Μέσα από τη ρομαντική ιστορία και τα εμπόδια ενός ζευγαριού και της παρέας τους παρακολουθούμε από ένα κυρίως κωμικό πρίσμα τα ήθη και τα έθιμα μιας ολόκληρης εποχής, όπου η διασκέδαση, τα όνειρα, οι φιλοδοξίες, χαράχτηκαν έντονα στις αναμνήσεις κάθε νέου τότε παιδιού.

Απόλαυσα ένα μεγάλο πάρτυ πάνω στη σκηνή. Μουσική και τραγούδια που ακόμη και σήμερα με ανατριχιάζουν, όχι τόσο για την καλλιτεχνική τους αρτιότητα (που ήταν άρτια) όσο για το ότι συνδέθηκαν με τα πρώτα όνειρα και σχέδια που έκανα όταν ήρθα σε αυτήν τη ζωή. Το μεσημεριανό φαγητό μπροστά στην ασπρόμαυρη Τόλμη και Γοητεία, οι μουσικοί διαγωνισμοί με δώρο συνδρομές του περιοδικού Μανίνα, οι αφίσες των καλλιτεχνών, η αγωνία για το αύριο των σπουδών μου, όλα σχεδιασμένα με το πινέλο της μουσικής στον καμβά της ζωής.

Παρακολούθησα μια απλή ιστορία, με κάποιες υποκριτικές αδεξιότητες, η οποία όμως με κράτησε από την αρχή ως το τέλος, χωρίς να βαρεθώ. Σε αυτό δε συνέβαλαν οι υπέροχες μουσικές επιλογές, κάτι που επιβραβεύει την προσπάθεια του σκηνοθέτη. Το ίδιο το στόρυ ήταν ανατρεπτικό, στέρεο και κάπου συγκινητικό. Από τη στιγμή που εμπλουτίστηκε και με τα τραγούδια της εποχής, η διάθεσή μου απογειώθηκε. Εδώ να επισημάνω ότι ο σκηνοθέτης κύριος Βάλαρης έκανε πολύ σωστή δουλειά. Αντί να πάρει ένα τσουβάλι τραγούδια και να τα εντάξει όλα με το ζόρι στην ιστορία και να την ξεχειλώσει, έγραψε την ιστορία και την έντυσε μουσικά. Παραλείφθηκαν τραγούδια της εποχής που έχουν εξιτάρει εξίσου τον κόσμο, όμως το σύνολο είναι υποδειγματικό και καθόλου πρόχειρο, κάτι που δείχνει σεβασμό στον θεατή και όχι εφήμερη εκμετάλλευση της νοσταλγικής μας δεκαετίας με σκοπό να προσελκύσει κόσμο.

Η Καίτη Γαρμπή πολύ καλή σε αυτό που καλείται να υπηρετήσει. Ο ρόλος της δεν είναι πολυεπίπεδος για να την αντιμετωπίσω ως ηθοποιό, όμως παίζει άνετα, φυσικά, αυθόρμητα και καθόλου αγχωμένη. Τα inside jokes της πολύ επιτυχημένα («σιγά μην τραγουδήσω εγώ στη Eurovision»), τα ψηλοτάκουνα παπούτσια τη δυσκόλευαν αρκετά αλλά η λάμψη της και η φωνή της είναι αξεπέραστα.

Έκπληξη η Ελένη Φουρέιρα! Το Papa don’t preach, το Fame, το I need a hero, το Total eclipse of the heart, φωνές που σημάδεψαν τα αυτιά μου, τα παίρνει στα χέρια της και τα πλάθει αξιοζήλευτα, με υπέροχη φωνή! Τη χειροκρότησα ευχαρίστως (και τη ζήλεψα που ήταν η πιο λεπτή από όλους, γι’ αυτό μετά την παράσταση πάρκαρα στο Κοσμικόν για μια σύντομη καταγραφή της ημερήσιας παραγωγής)!

Η Ήβη Αδάμου εμφανίζεται στην αρχή αγνώριστη και όταν τη μεταμορφώνουν βγαίνει πανέμορφη. Η φωνή της εξίσου καλοδουλεμένη και υπέροχη, ο ρόλος της είχε διακυμάνσεις και στάθηκε επάξια στο σανίδι.

Ο Σταμάτης Γαρδέλης δεν υποδυόταν κάτι ιδιαίτερο και ομολογώ ότι ήταν ο πιο αδύναμος υποκριτικά. Δεν τον έχω ξαναδεί στο θέατρο, οπότε ας μην είμαι αυστηρός. Η στάση του απέναντι στην αδερφή του, που τη θέλει κλειδωμένη στο σπίτι, η αποκάλυψη και η αντίδρασή του πάντως αξιοσημείωτα.

Αγάπησα την τριάδα Αλέξης (lover boy), Κρις ο φραπές και Μάκης ο sex machine, που μαζί είχαν τον πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό Radio Teenagers. Ο Κρις ο φραπές (γιατί ξενυχτάει τις γυναίκες) είναι η πιο λαϊκή καρικατούρα που έχω δει στο θέατρο. Γέλασα απίστευτα με τους σολοικισμούς του και τον ντόμπρο χαρακτήρα του. Ο Μάκης κλέβει την παράσταση και πραγματικά τον λυπάμαι με την περούκα (ελπίζω να τα σώσει τα μαλλιά του μέχρι να τελειώσει η σαιζόν με τέτοια ζέστη πάνω στη σκηνή). Ήταν πολύ πηγαίος, αυθόρμητος και αστείος! «Κούλα, πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος»!

Η Ιωάννα Πηλιχού καλοδουλεμένη αλλά μονοδιάστατη.

Ο Γιώργος Βάλαρης, αν εξαιρέσεις που τις περισσότερες φορές ως dj ήταν κρυμμένος και ακουγόταν η φωνή του, όποτε έβγαινε στη σκηνή μας κέρδιζε με την ευδιαθεσία του και το χαμόγελό του. Δημιούργησε μια πολύ καλοστημένη παράσταση και ένιωθε ότι αυτό έκανε γκελ στον κόσμο!

                           

Έχω ένσταση ως προς τις ενδυματολογικές επιλογές. Πολύ κολάν, στρας και 18ποντα (ναι, ναι!) τακούνια. Δεν ήταν έτσι η δεκαετία του 1980, είχε βάτες, μάλλι αφάνα, ελβιέλες! Κρίμα που αυτή η νότα χαλάει την αληθοφάνεια. Δεν ντυνόμασταν έτσι τότε!

Τα τραγούδια της παράστασης κυμαίνονται από το Billy Jean ως το Σ’ αγαπάω μ’ ακούς και ακούγονται ακριβώς τη στιγμή που πρέπει, ντύνουν σωστά τις σκηνές της παράστασης και οι ηθοποιοί δένουν αρμονικά με το συγκρότημα «Αλχημιστές» που παίζει στα πλαϊνα της σκηνής και μας καλωσορίζουν με υπέροχες ροκιές πριν την έναρξη της παράστασης. Αχ, Ευλαμπία, Είναι φάση το αγόρι, Το τζίνι είναι ελάχιστα από αυτά που ακούγονται. Πω πω, μόλις θυμήθηκα το λεξιλόγιο: σπάσε, είναι πολύ φάση, τι θυμήθηκα τώρα!

Σε γενικές γραμμές τραγούδησα, γέλασα, χειροκρότησα, πέρασα πάρα πολύ καλά! Ήδη ψάχνω ημερομηνία να τη δω και δεύτερη φορά, κάτι που συστήνω ανεπιφύλακτα να κάνετε κι εσείς! Θα περάσετε αξέχαστα και, αν ζήσατε την εποχή, θα τη νοσταλγήσετε, αν δεν τη ζήσατε, θα τη ζηλέψετε για την αθωότητα, την ειλικρίνεια και την αισιοδοξία της. Πολλά μπράβο σε όλους!