Αφιέρωμα : Batman v Superman Ι

Superman VS Batman

Μαρία Μπακάρα

Και κάπως έτσι, μετά από μήνες αναμονής, έφτασε η ώρα που όλοι περιμέναμε. Η προβολή της πολυαναμενόμενης ταινίας Batman v Superman: Dawn of Justice και προσωπικά περιμένω με χαρά να δω τους αγαπημένους μου ήρωες στη μεγάλη οθόνη. Εάν θέλω να είμαι ειλικρινής οφείλω να ομολογήσω πως το να αντικρίσω τον Henry Cavill για ακόμη μια φορά στο ρόλο του Superman αποτελεί μία από τις πιο ευτυχισμένες προσδοκίες της ζωής μου. Από την άλλη η επιλογή του Ben Affleck για τον ρόλο του Batman αντιμετωπίστηκε από την πλειοψηφία, στην οποία ανήκω και εγώ σε αυτή την περίπτωση, με επιφυλακτικότητα και άρνηση. Αν το δούμε όμως από ένα άλλο, διαφορετικό πρίσμα, ίσως αυτό ακριβώς ήθελαν να πετύχουν. Έναν καθολικά αποδεκτό Superman και μια αμφισβητήσιμη φιγούρα Batman, ώστε να διατηρηθούν σταθερά τα συναισθήματα της κοινής γνώμης για τους αγαπημένους μας υπερήρωες. Ας μη γελιόμαστε, οι περισσότεροι αποδέχονται τον Superman και στέκονται σκεπτικοί απέναντι στον Batman, όμως για εμένα δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Δε ξέρω καν γιατί μπαίνω στη διαδικασία να γράψω το συγκεκριμένο κείμενο. Βασικά ξέρω! Η υπεύθυνη του Read to Death Νικολέτα Κατσιούλη με ενημέρωσε πως ένα απλό «Αγαπώ τον Batman» δεν είναι αρκετό. Ας γράψω λοιπόν κάτι πιο ξεκάθαρο… λατρεύω τον Batman και ο Superman δεν πιάνει μία μπροστά του!

Ανεξαρτήτως του τι θα δείξει η ταινία, του τι έχουμε δει μέχρι τώρα, ακόμα και του τι έχουμε διαβάσει, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως ο Superman έχει τα θέματα του. Φυσικά μπορεί κάποιος να παρατηρήσει πως και ο Batman τα έχει και καλά κάνει και τα έχει. Σκότωσαν τους γονείς του μπροστά στα μάτια του, πέρασε εφιαλτικά παιδικά χρόνια, και μεγάλωσε στην ουσία απομονωμένος. Κάτι δε θα πήγαινε καλά εάν δεν είχε τα θέματα του. Ο Superman από την άλλη τι δικαιολογία έχει; Αναγνωρίζω τις δύσκολες ώρες που βίωσε όταν καταστράφηκε ο πλανήτης του, το ότι δεν γνώρισε ποτέ τους βιολογικούς του γονείς και πως μεγαλώνοντας στη Γη -από μία οικογένεια που τον λάτρευε- προσπαθούσε σε όλη του τη ζωή να διαχειριστεί τις δυνάμεις του και να κρύψει την ταυτότητα του.  Σοβαρά τώρα; Είναι όλα αυτά δικαιολογίες; Νομίζω πως είναι ξεκάθαρο πως ο Superman δεν είναι τίποτα άλλο πάρα ένας νάρκισσος ο οποίος έχει το σύνδρομο του καλού παιδιού και θέλει, όσο τίποτα άλλο, την αποδοχή των γύρων του. Απίστευτα τέλειος και αστραφτερός αγωνίζεται για το συνολικό καλό και τη σωτηρία της Γης έτσι, χωρίς κανέναν λόγο. Φυσικά, πάντα υπάρχει σοβαρός λόγος να σώσεις τη Γη, αλλά κάπως

πρέπει να δικαιολογείται στο ψυχογράφημα σου. Ενώ του Batman του σκότωσαν την οικογένεια, ονειρεύεται εκδίκηση και να εξαλείψει το έγκλημα, ώστε κανείς άλλος να μη βιώσει τον ίδιο πόνο με εκείνον. Άριστη αιτιολόγηση της συμπεριφοράς του. Μεταξύ μας τώρα, το να φοράς στολή με μπέρτα και να κρύβεις την ταυτότητα σου θέλει μια καλή δικαιολογία.

Το ζήτημα της εμφάνισης, αν και έγκειται στη μερίδα του κανονιστικού προτύπου της κοινωνία, οφείλω να το αναφέρω γιατί πάντα με εκνεύριζε η προβαλλόμενη τελειότητα του Superman. Βέβαια, ομολογώ πως απολαμβάνω να θαυμάζω τον Cavill να ερμηνεύει, αλλά το ίδιο μου συνέβαινε και όταν τον έβλεπα στο Tudors. Έχει να κάνει με τον εσωτερικό του κόσμο και την αύρα του, όχι με τους κοιλιακούς του. Φαίνεται καλό παιδί κατά βάθος.

Ο Superman λοιπόν κυκλοφορεί με την τέλεια φάτσα του και το τέλειο κορμί του και το τέλειο μαλλί του και το μόνο που χρειάζεται ώστε να μην τον αναγνωρίσουν είναι ένα ζευγάρι γυαλιά μυωπίας και διαφορετικό χτένισμα. Ξέρετε πόσα εκατομμύρια ανθρώπων κάνουν τέτοιες αλλαγές κάθε μέρα και δεν βλέπουν καμία διαφορά; Μόνο ο Superman και η Brook στο «Τόλμη και Γοητεία» έχουν καταφέρει να ξεγελάσουν τους πάντες. Ενώ το σκοτεινό μου αγόρι δεν έχει ανάγκη τίποτα από όλα αυτά. Φοράει τη μάσκα του και τριγυρνάει μόνος και πονεμένος με τις ουλές του, τα ξεσπάσματα του, και τη γοητεία του άπιαστου. Αυτή ακριβώς είναι και η διαφορά τους, το άπιαστο, που στον Superman είναι κατασκευασμένο ενώ στον Batman ουσιαστικό.

Βέβαια ο Clark Kent έχει δίκιο να επιθυμεί να διαφυλάξει τα μυστικά του και να νιώθει την αδικία στο πετσί του. Πέρασε κι εκείνος διάφορα στην προσπάθεια του να διαχειριστεί τη φύση του, η οποία αντιμετωπίστηκε από τους γήινους ως μη κανονική, ξεχνώντας όχι μόνο τις φορές που ο Superman τους έσωσε αλλά κυρίως πως είναι κι εκείνος γήινος. Μεγάλωσε στη Γη, διδάχτηκε όσα και οι υπόλοιποι γύρω του, αγάπησε τον κόσμο στον οποίο τον έστειλαν οι βιολογικοί του γονείς. Ανήκει στη Γη όσο και όλοι μας. Διαθέτει δυνάμεις απείρως ανώτερες από τις ανθρώπινες και είναι αφοσιωμένος υπερήρωας. Ωστόσο, είναι θέση μοναχικός γιατί πιστεύει πως είναι τόσο μη φυσιολογικός που θα κάνει κακό σε όποιον είναι γύρω του. Ο Batman από την άλλη είναι και φύση και θέση μοναχικός. Έχει περάσει πολλά που το δικαιολογούν ως συμπεριφορά, ταυτόχρονα όμως δε γουστάρει τις παρέες και τους ανθρώπους. Απλώς τους σώζει χωρίς επιθυμία για εύσημα. Στην πραγματικότητα ο λόγος που λατρεύω τον Batman είναι οι επιλογές του. Δεν γεννήθηκε αυτό που είναι αλλά έγινε. Γιατί όπως λέει και ο Dumbledore στον Ηarry Ρotter: “It is our choices, Harry, that show what we truly are, far more than our abilities”. Ο Superman δεν είχε άλλη επιλογή από το να γίνει ήρωας –αν και θα μπορούσε να γίνει και αφέντης της Γης, του αναγνωρίζω τις καλές προθέσεις– όμως ο Batman επέλεξε να γίνει ήρωας και το κέρδισε με αίμα και κόπο.

Επίσης, ο Bruce έχει σχέδιο. Θέλει να εξαλείψει την εγκληματικότητα από το Gotham. Ο Superman τι έχει; Θα σας πω εγώ… τίποτα. Ξυπνάει το πρωί και λέει «ωραίος καιρός σήμερα, ας σώσουμε τη Γη» και ξεκινάει. Σκεφτείτε πόσες θέσεις εργασίας θα καταργηθούν γιατί ο Superman δεν έχει στόχο και πλάνο στη ζωή του. Φυσικά, καταλαβαίνω πως είναι ο απόλυτος ήρωας –το λέει άλλωστε και το όνομα του– ωστόσο έχει κι αυτός τις αδυναμίες του, την εξής μία δηλαδή, τον κρυπτονίτη. Θέλετε να μάθετε τις αδυναμίες του Batman; Τα πάντα! Μπορεί να τραυματιστεί, να πάθει κακό, να σκοτωθεί από το οτιδήποτε, να ακρωτηριαστεί, να πνιγεί στο αίμα του. Όπως όλοι οι άνθρωποι άλλωστε.

Το πρόβλημα μου δεν έχει να κάνει με την καταγωγή και την όποια βιολογική υπόσταση των ηρώων. Δε θα αντιμετώπιζα ρατσιστικά τον Superman απλώς και μόνο γιατί είναι εξωγήινος και έχει υπερδυνάμεις. Ωστόσο δεν μπορώ να μην γοητευτώ από τον βλοσυρό Bruce με το πονεμένο βλέμμα, την κομματιασμένη καρδιά και τις εκδικητικές προθέσεις που τον οδηγούν στην απόδοση της δικαιοσύνης. Είναι όμορφο να έχεις σκελετούς στη ντουλάπα σου και να προσπαθείς να τους διαχειριστείς και όσο ήρεμο, απλό και ξεκάθαρο κι αν είναι το καλό παιδί με την αγνή καρδιά –ναι Super, για εσένα τα λέω– δεν μπορώ παρά να ταυτιστώ με τον Batman απλώς και μόνο γιατί είναι τόσο μα τόσο ανθρώπινος. Πονάει, κλαίει και σου μαυρίζει την καρδιά με την κατάθλιψη του. Όσο ελκυστικό κι αν είναι το τέλειο και η ταύτιση με τη θεϊκή υπόσταση του Superman για εμένα είναι ξεκάθαρο πως ο μεγαλύτερος ήρωας είναι ο Batman. Γιατί προσπαθεί και πολεμάει κυρίως ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό και τις αδυναμίες του. Γιατί ξέρει πως δεν μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι από κάποιον άλλον παρά μόνο καλύτεροι από τον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί αφοσιώνεται στον στόχο του και τον σκοπό του, ακόμα κι αν η μάχη είναι εξαρχής χαμένη. Γιατί οι πραγματικοί ήρωες του φωτός έχουν περάσει πρώτα από το σκοτάδι, όπως ο Batman!