Το Κορίτσι που άφησες πίσω
Το 1916, ο Γάλλος ζωγράφος Εντουάρ Λεφέβρ αφήνει την πολυαγαπημένη του Σοφί για να πολεμήσει στο Μέτωπο. Προτού φύγει, όμως, ζωγραφίζει ένα μοναδικό πορτρέτο της, το οποίο η Σοφί φυλάει σαν κόρη οφθαλμού.
Όταν η μικρή της πόλη πέφτει στα χέρια των Γερμανών, το πορτρέτο θα συγκινήσει τον Γερμανό διοικητή Κατοχής και θα γίνει η αιτία η κοπέλα να ρισκάρει τα πάντα –οικογένεια, υπόληψη, ακόμα και την ίδια της τη ζωή– σε μια ύστατη ελπίδα να ξαναδεί τον αγαπημένο της μια τελευταία φορά.
Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, το ίδιο αυτό πορτρέτο δωρίζεται στη Λιβ από τον σύζυγό της, λίγο πριν από τον αιφνίδιο θάνατό του. Η ομορφιά του της θυμίζει τον λίγο καιρό που έζησαν μαζί. Όταν, όμως, θα αποκαλυφθεί η σκοτεινή ιστορία του πίνακα, η Λιβ θα κινδυνεύσει να χάσει τη μοναδική σπίθα αγάπης που ένιωσε από τη μέρα που έχασε τον άντρα της…
Δύο νέες γυναίκες∙ τις χωρίζει ένας αιώνας, τις ενώνει η αποφασιστικότητά τους να παλέψουν γι’ αυτό που αγαπούν περισσότερο, όποιο κι αν είναι το κόστος.
Της Αγγελικής Κατσιμάρδου:
Αισίως
διάβασα και το τρίτο βιβλίο της Τζότζο
Μόϊς, μετά το «Τελευταίο γράμμα από
τον εραστή σου» και το «Πριν έρθεις
εσύ». Ομολογουμένως, όταν διαβάζω πρώτη φορά έναν συγγραφέα και δεν μου
αρέσει, θέλω να του δίνω μια δεύτερη ευκαιρία και να διαβάζω και ένα άλλο
βιβλίο του. Έτσι, ενώ το πρώτο της βιβλίο πήρε και διεθνές βραβείο, εμένα μου
φάνηκε ανούσιο και αργό. Ευτυχώς που έχω αυτήν την άποψη και διάβασα το δεύτερό
της. Το «Πριν έρθεις εσύ» θεωρώ ότι
είναι από τα καλλίτερα βιβλία – θεματολογικά και ψυχογραφικά – που γράφτηκαν
ποτέ. Έτσι έφτασα και στο τρίτο της, που – ευτυχώς – δεν με απογοήτευσε.
Ίσα-ίσα,
η γραφή της φαίνεται να εξελίσσεται. Δεν ξέρω εάν αυτό έχει να κάνει και με μια
καλή μετάφραση, αλλά η πένα της είναι πιο μεστή, και χωρίς συναισθηματικές κορώνες,
σε βάζει στην θέση των ηρωίδων της και ζεις την ιστορία. Φυσικά, το «αγγλικό»
γράψιμο κυριαρχεί. Γενικώς, οι Αγγλίδες έχουν μια τάση στο υποτονικό και
ελεγχόμενο συναίσθημα, χωρίς όμως, εδώ, να αφαιρεί τίποτα από το ερωτικό
στοιχείο.
Το
κλασικό μοτίβο του ενός αντικειμένου, που βρέθηκε στο σήμερα και μας γυρίζει
στο παρελθόν, λέγοντας μας την ιστορία του διατηρείται. Ένα γράμμα, ένα
ημερολόγιο, μια φωτογραφία… εδώ πρόκειται για έναν πίνακα, που βρέθηκε στα
χέρια της ηρωίδας και γίνεται έριδα ανάμεσα στην ίδια και στους απογόνους του
ζωγράφου. Η ιστορία ξεκινάει στην Γαλλία, στις αρχές του ΑΠΠ, με την Σοφί ,
σύζυγο και Μούσα του ζωγράφου, που φεύγει για το μέτωπο και την αφήνει πίσω. Η
πόλη τους πέφτει στα χέρια των Γερμανών και ο πίνακας γίνεται αντικείμενο
θαυμασμού και πόθου για τον Γερμανό διοικητή. Η Σοφί, θα πετάξει στους πέντε
ανέμους ηθική και υπόληψη προκειμένου να βρει ξανά τον αγαπημένο της σύζυγο και
θα αφεθεί στα χέρια του Γερμανού αξιωματικού. Ο πίνακας, κατά την διάρκεια και
μετά την λήξη του πολέμου, αλλά και με την πάροδο ενός δευτέρου, θα καταλήξει
στα χέρια της Λιβ, μετά τον θάνατο του συζύγου της. Και από εκεί και ύστερα θα
αρχίσει ένας άγριος δικαστικός αγώνας και μια φρενήρεις αναδρομή στο παρελθόν,
αναζητώντας την ιστορία του πίνακα, ώστε να διαπιστωθεί το νόμιμο ιδιοκτησιακό
καθεστώς.
Και
ανάμεσα σε αναζητήσεις και έρευνες θα ξετυλιχθεί ένας έρωτας, αλλά και ένα
απαγορευμένο πάθος, που υπήρξε ολέθριο για την Σοφί, αλλά καταλυτικό για την
ιστορία και για την κατάληξη του πίνακα στα χέρια της Λιβ. Η συγγραφέας
σκιαγραφεί έντονα και βαθιά την ιστορία της Σοφί, αντιθέτως από αυτό της Λιβ
του σήμερα, που θεωρώ ότι δεν έχει την ίδια δυναμική στο βιβλίο. Η ιστορία της Σοφί
στον ΑΠΠ, η απεικόνιση της εποχής, η απόδοση των χαρακτήρων και των
συναισθημάτων, αυτός ο υποβόσκων και ελεγχόμενος πόθος του διοικητή για το
κορίτσι του πίνακα, η αθωότητα σε συνδυασμό με το πάθος που αποπνέει, τον καθηλώνει και θα
είναι ουσιαστικός για την εξέλιξη της ιστορίας. Θα αρχίσει ένα γαϊτανάκι
γεγονότων και ανομολόγητων πόθων, μέχρι την τελική πράξη, που θα διαπομπεύσει
την Σοφί και θα την ρίξει στα χέρια των Γερμανών κατακτητών.
Αντίθετα,
με την Λιβ, η ιστορία είναι πιο επιφανειακή ή πρόχειρη – θα έλεγα, σε κάποια
σημεία. Ίσως η πρώτη ιστορία να συνεπήρε την συγγραφέα και να εστίασε
περισσότερο, καθώς είναι και το κεντρικό σημείο του σήμερα. Είναι φυσικό να
επικεντρώνεται περισσότερο στην ιστορία του πίνακα, αφού και οι πράξεις του
σήμερα θα μας οδηγήσουν στο χθες. Η Λιβ, προσπαθώντας να ξεπεράσει την απώλεια
του συζύγου της, μπλέκει σε μια δικαστική μάχη, αρνούμενη να παραδώσει τον
πίνακα και γνωρίζει έναν νέον έρωτα, που όμως περιπλέκει την ιστορία
περισσότερο. Καλείται, λοιπόν, να αποφασίσει τι θέλει περισσότερο… έναν πίνακα,
που της θυμίζει τον μακαρίτη τον άντρα της και την κοινή τους ζωή ή έναν νέον
έρωτα, που θα την βοηθήσει να ανακάμψει και να προχωρήσει μπροστά; Ή μήπως
είναι και τα δύο εφικτά; Μήπως μπορεί να έχει και τον πίνακα και τον έρωτα;
Μεγάλα
και σημαντικά ερωτήματα, που θα οδηγήσουν σε αποφάσεις ζωής και τις δύο
ηρωίδες. Τι είναι πιο σημαντικό; Η ασφάλεια και η σύμπραξη με τους κανόνες ή
αγώνας γι’αυτό που ποθούμε περισσότερο;
Βρείτε το βιβλίο εδώ:
http://www.psichogios.gr/site/Books/show/1002902/to-koritsi-poy-afhses-pisw
0 σχόλια:
Post a Comment