«Όσα
δεν τόλμησα να ονειρευτώ»
της Θεώνης Μπριλή
Εκδόσεις Έξη
Η Θάλεια από πολύ μικρή έμαθε ότι ο δρόμος της ζωής δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ότι ο έρωτας είναι ένας έρωτας προδότης και ότι εκεί έξω δεν υπάρχουν ιππότες των παραμυθιών. Μέχρι τη στιγμή που γνώρισε τον Φίλιππο. Έναν άντρα που νιώθεις τη δύναμη της γοητείας του. Έναν άντρα που ξέρει τι θέλει στη ζωή του και της δηλώνει απερίφραστα πως θα τη διεκδικήσει σαν γυναίκα και πως θα γίνει ο πρίγκιπας του παραμυθιού της. Το πρόσωπο της ζωής, όμως, είναι πιο σκληρό από το παραμύθι τους. Το παρελθόν της Θάλειας επιστρέφει και τους καταδιώκει. Aποκαλύψεις, πλεκτάνες, αναπάντεχες καταστάσεις και πρόσωπα στέκονται εμπόδιο στο δρόμο τους. Ο Φίλιππος δεν παραιτείται, η Θάλεια είναι η γυναίκα της ζωής του και θα κάνει τα πάντα γι’ αυτήν…
Γιατί μπορεί να μην υπάρχουν πραγματικοί ιππότες, αλλά οι άντρες που σου δίνουν απλόχερα όσα δεν τόλμησες να ονειρευτείς, είναι αυτοί που θα κάνουν τη ζωή σου να μοιάζει παραμύθι…
Κείμενο: Μαρία Μπακάρα
Επιμέλεια: Άρτεμις Βελούδου-Αποκότου
Διαβάζοντας
το βιβλίο της Θεώνης Μπριλή «Όσα δεν τόλμησα να ονειρευτώ», το
οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΕΞΗ, αυτό που με ενθουσίασε
περισσότερο είναι το δίλημμα που αισθάνθηκα σε σχέση με τους πρωταγωνιστές του.
Άραγε ο Φίλιππος νοηματοδοτεί την ύπαρξη του μέσα από τη Θάλεια ή μήπως η
Θάλεια επαναδομεί την κομματιασμένη της καρδιά χάρη στον Φίλιππο;
Η
ιστορία του βιβλίου διαθέτει μια παράδοξη συγγραφική αφετηρία, καθώς η
συγγραφέας δε χρησιμοποιεί τον γνώριμο πρόλογο, αλλά βάζει τον αναγνώστη
απότομα και βαθιά μέσα στην πλοκή, κρατώντας τον δέσμιο μέχρι το τέλος. Η
Θάλεια από μικρή στερήθηκε τη ζεστασιά και την τρυφερότητα που χρειάζονται οι
παιδικές ψυχές. Ως ενήλικη, έμαθε να στηρίζεται μόνο στον εαυτό της, να μην
περιμένει τίποτα από κανέναν. Αποφάσισε να υψώσει τοίχους γύρω της και να
επιτρέπει μόνο σε λίγους και εκλεκτούς φίλους να εισχωρήσουν λίγο πιο μέσα. Ο
Αργύρης και η Μάρθα είναι η μικρή φιλική συντροφιά, με την οποία η Θάλεια έχει
επιλέξει να πορεύεται. Με αυτούς μας συστήνεται και μέσα από την παρέα τους τη
γνωρίζουμε λίγο καλύτερα.
Ο
Φίλιππος είναι το όνειρο, το ιδανικό, το τέλειο. Συνεργάτης της χρόνια,
διαθέτει γοητεία αλλά και μια σπάνια, πολυσχιδή προσωπικότητα. Πετυχημένος,
ειλικρινής, αξιοπρεπής, τρυφερός, προκαλεί θαυμασμό στη Θάλεια αλλά και τρόμο.
Τρόμο, γιατί εκείνη διαισθάνεται πως θα την πείσει να αφεθεί -και την τελευταία
φορά που αφέθηκε, πληγώθηκε. Όμως κανείς δεν έχει υπολογίσει την επιθυμία του
Φίλιππου, αυτό που θέλει, που αναζητά. Θέλει τη Θάλεια και είναι αποφασισμένος
να την αποκτήσει με έναν τρόπο ουσιαστικό, ολοκληρωτικό. Η σύγκρουση δεν αργεί
να έρθει καθώς, εκτός από τις εσωτερικές και διαπροσωπικές τους διαμάχες, οι
ήρωες έχουν να αντιμετωπίσουν το προσωπικό τους παρελθόν, τις λάθος επιλογές,
αλλά και θανάσιμους εχθρούς, που για τους δικούς τους λόγους θέλουν το ζευγάρι
χώρια.
Η
συγγραφέας έχει επιλέξει την πρωτοπρόσωπη αφήγηση από την οπτική της Θάλειας
και χρησιμοποιεί τον χωροχρόνο ώστε να περιγράψει τα μύχια αισθήματα των ηρώων.
Συναντάμε αναδρομικές αφηγήσεις και μονολόγους, ενώ η αφήγηση ισορροπεί άψογα
με τους στακάτους, έξυπνους διαλόγους. Οι περιγραφές είναι γλαφυρές, με μια
παλιομοδίτικη αύρα ρομαντισμού να ενώνεται με την ιδιαιτέρως σύγχρονη γλώσσα
και αφηγηματολογία.
Η
Θεώνη Μπριλή έγραψε μια όμορφη ιστορία που τα έχει όλα. Πόνο, ζήλεια, ερωτική
διάθεση, ίντριγκες, οικογενειακά μυστικά, βιομηχανική κατασκοπία, αστυνομικό
μυστήριο· μα πάνω από όλα αγάπη, συναισθήματα. Οι ήρωες περιγράφονται με
ρεαλισμό, απογυμνωμένοι από οτιδήποτε θα μπορούσε να κρύψει την αλήθεια και τον
πόνο τους. Τα ψυχογραφήματα είναι καλοδουλεμένα, χτισμένα με τέτοιο τρόπο ώστε
η εξέλιξη τους να ακολουθεί την πλοκή. Οι κινήσεις, οι αποφάσεις, οι σκέψεις
των χαρακτήρων του βιβλίου αναλύονται ταυτόχρονα με την ανάπτυξη της ιστορίας.
Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι προσεγμένοι και κρατούν τα ηνία σε αρκετά
σημεία της διήγησης, χωρίς να διατηρούν ρόλους κομπάρσων.
Αγάπησα
πολύ τον Φίλιππο, ο οποίος σίγουρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας
ιδανικός εραστής με αύρα από τους ήρωες της κλασσικής λογοτεχνίας. Η χημεία του
με τους υπόλοιπους ήρωες του βιβλίου είναι αδιαμφισβήτητη, καθώς είναι ένας
άνθρωπος ζεστός, γεμάτος φως και καθαρότητα.
Όμως
θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στη Θάλεια. Τη Θάλεια, που λάτρεψα όσο λίγες ηρωίδες. Σπάνια
ταυτίζομαι τόσο πολύ με έναν λογοτεχνικό χαρακτήρα χωρίς να υπάρχουν κοινά
βιώματα, ώστε να δικαιολογείται το δέσιμο, όμως με τη Θάλεια ήταν κεραυνοβόλο
και καθολικό. Κατάλαβα κάθε της κίνηση, κάθε της σκέψη, κάθε της φόβο. Αγάπησα
τα λάθη της, το πόσο ανθρώπινη είναι, το πόσο πόνο κρύβει. Τα σκοτάδια της
ψυχής της, την καρδιά της που αρνείται να την ανοίξει, αλλά την καταθέτει σε
κάθε της λέξη, σε κάθε σελίδα του βιβλίου.
Η
συγγραφέας δημιούργησε ένα μοναδικό ζευγάρι, ένα βιβλίο που αρχικά νόμιζα πως
είναι για τη Θάλεια, αλλά φτάνοντας στο τέλος κατάλαβα πως είναι μια ιστορία
για τον Φίλιππο και τη Θάλεια. Για
την κοινή τους πορεία, για το χωριστό τους παρελθόν, το οποίο τους διαμόρφωσε,
για τη σχέση τους, που δεν είναι ιδανική, δεν είναι
τέλεια. Είναι μια σχέση πραγματική, μια μάχη δύο ανθρώπων διαφορετικών, αφού ο
Φίλιππος συμβολίζει το φως και η Θάλεια το σκοτάδι. Ένα παραμύθι για τα λάθη
που πάντα κάνουν οι άνθρωποι, για τις ισορροπίες που οφείλεις να διαχειριστείς
σε όλες τις σχέσεις, για τις αγάπες που θέλουν αγώνα και ψυχή.
Η
Θεώνη Μπριλή έγραψε ένα βιβλίο για τη ζωή και τους ανθρώπους, για το παρελθόν
τους που, όπως λένε και στο Lion
King: «Το παρελθόν μπορεί να πονάει. Αλλά όπως το
βλέπω εγώ, είτε μπορείς να τρέξεις μακριά του, είτε να μάθεις από αυτό». Αυτό
θυμήθηκα διαβάζοντας τις τελευταίες γραμμές του βιβλίου.
0 σχόλια:
Post a Comment