CityMag Interview | Το Θύμα και ο Θύτης - Άντα Πετρανάκη

Το Θύμα και ο Θύτης     Στο διάστημα από τις 20 Ιανουαρίου έως και τις 3 Φεβρουαρίου του 2012 πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα 7 στα (σήμερα πρώην) Δημοτικά Σφαγεία του Δήμου Μοσχάτου – Ταύρου μία ομαδική έκθεση με θέμα: Το Θύμα και ο Θύτης. Στην έκθεση συμμετείχαν 23 φοιτητές από το μάθημα Σχεδίου και πέντε φοιτήτριες του Θεωρητικού Τμήματος σπουδών της ΑΣΚΤ (Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών) στο πλαίσιο του κατ’ επιλογήν Μαθήματος Σχεδίου της ΑΣΚΤ. Την επιμέλεια και το συντονισμό της έκθεσης ανέλαβε ο Επίκουρος Καθηγητής Γιώργος Καζάζης. Το CityMag βρέθηκε εκεί και μίλησε με τους φοιτητές. Μέσα σε μία εποχή οικονομικής κρίσης και κρίσης αξιών το θέμα της έκθεσης είναι επίκαιρο και ίσως η τέχνη να αποτελεί ένα φάρο υπεράσπισης των αξιών αυτών ή του επαναπροσδιορισμού τους. Ιδίως σε ένα χώρο που μπορεί να λειτουργήσει και ο ίδιος συμβολικά, γιατί, ενώ αποτέλεσε σφαγείο, δίνει πλέον ένα βήμα σε νέους δημιουργούς να εκθέσουν τα έργα τους, υποδεικνύοντας ένα νέο ορίζοντα. Με θέμα το Θύμα και το Θύτη, λοιπόν, σε εναλλασσόμενους ρόλους όπου χάνεται το σημείο προσδιορισμού αρχής και τέλους ενός κύκλου βίας, μένει τελικά στο θεατή να ερμηνεύσει τα έργα και να συγκινηθεί από αυτά. Σας παραθέτουμε εδώ το δημιουργικό διάλογο μαζί με κάποια από τα έργα (ζωγραφικά έργα, γλυπτά, κατασκευές και βίντεο).

Άντα Πετρανάκη: «Κατευθείαν μου ήρθε η ιδέα να κάνω κάτι που να αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις και δη τις ερωτικές. Πιστεύω ότι πολύ εύκολα παραπέμπουν σε μία λεπτή ισορροπία μεταξύ θύτη και θύματος με διαρκώς εναλλασσόμενους ρόλους των δύο πόλων της σχέσης. Στη δική μου περίπτωση υπήρξε μία εμμονή που κατέκλυσε το μυαλό μου για χρόνια μέσα από ένα ερωτικό πάθος. Εδώ, λοιπόν, κατάφερα με την εικαστική μου ιδιότητα, με τις χαρακιές που έγιναν με αυτά τα μεταλλικά καρφιά που έφτιαξα, να γίνω μία φορά και εγώ ο θύτης. Γιατί έως τότε ήμουν το θύμα».

Ι.Λ.: «Τα καρφιά αυτά θυμίζουν τη Σταύρωση».

Α.Π.: «Ακριβώς. Είναι μία σταύρωση αυτής της σχέσης».

Ι.Λ.: «Και με κάποιο τρόπο λυτρώθηκες».

Α.Π.: «Πραγματικά ήταν μία λύτρωση όταν καρφώνονταν τα καρφιά αλλά και όταν χαραζόταν το έργο. Οι χαρακιές πυκνώνουν σε σημεία που έχω επιλέξει και κυρίως στο σημείο της καρδιάς».

Ι.Λ.: «Αυτό τι σημαίνει;».

Α.Π.: «Το ότι σε ένα συγκεκριμένο σημείο πυκνώνουν σημαίνει ότι, όσο κι αν θέλω να αντιστρέψω τους ρόλους, έχω πληγωθεί ανεπανόρθωτα».

Ι.Λ.: «Άρα σε αυτά τα σημεία το καρφί έχοντας επιμείνει έκανε τη μεγαλύτερη ζημιά».

Α.Π.: «Ακριβώς. Και εννοιολογικά και εικαστικά, γιατί εκεί δοκίμασα και την αντοχή του υλικού».

Ι.Λ.: «Δηλαδή η τεχνική και τα υλικά δένονται άρρηκτα με το θέμα».

Α.Π.: «Αυτό ήθελα να κάνω. Το χρώμα που έχω επιλέξει να έχει ο θύτης ενδεχομένως να του δίνει μία διάσταση πιο άγρια ίσως και λίγο χυδαία. Είναι ένα επιλεγμένο κόκκινο προς το ροζ και συμβολίζει μία προσωπική μου εμπειρία. Αυτό θα ήθελα να μείνει ένα αίνιγμα, που ο καθένας θα προσαρμόσει στην περίπτωσή του».

Ι.Λ.: «Οι χαρακιές των καρφιών μοιάζουν και με ιστό αράχνης».

Α.Π.: «Είναι και αυτό. Διότι δεν μπορώ να πω ότι παρόλα αυτά έχω απεμπλακεί από αυτήν τη σκέψη. Έστω κι αν εικαστικά κατάφερα για λίγο να ξεφύγω, είναι μία σκέψη που με κρατά δεμένη».

Ι.Λ.: «Άρα υπάρχει ένας σπόρος του ρόλου του θύματος ακόμα».

Α.Π.: «Ακριβώς και εγκλωβίζει αυτός ο ιστός αράχνης και τους δυο μας».

Ι.Λ.: «Και τελικά λειτουργεί σαν κουκούλι».

Α.Π.: «Ακριβώς. Υπάρχει μία γοτθική ατμόσφαιρα, την οποία ήθελα να αναδείξω μέσα από τα έντονα κοντράστ του κόκκινου και του μαύρου και μέσα από τις χαρακιές αλλά και μέσα από τα καρφιά».

Ι.Λ.: «Πολύ πάθος υποκρύπτουν αυτά τα στοιχεία».

Α.Π.: «Ναι. Και δίνουν επιπλέον μία λίγο πιο βαριά ατμόσφαιρα στο έργο. Τεχνικά δε χρησιμοποίησα photo shop. Φωτογραφήθηκα εγώ μπροστά σε μία ήδη υπάρχουσα φωτογραφία. Η πίσω μορφή είναι μεταφορική, ενώ η δική μου μορφή είναι πραγματική».

Ι.Λ.: «Η οποία όμως συμβολίζει αυτό το πρόσωπο».

Α.Π.: «Το συμβολίζει. Και θα ήθελα να ταυτιστούν ίσως οι θεατές με αυτή την “έννοια”, που είναι εμμονή για μένα, αντιπαραβάλλοντας κάποιο δικό τους βίωμα».

Ι.Λ.: «Πιστεύεις ότι η τέχνη δύναται να λυτρώσει; Το έργο σου προβληματίζει πολύ σε σχέση με τις ψυχώσεις, τις νευρώσεις, τις φοβίες. Είναι σαν να κρατάμε ένα μπαλάκι, να το πετάμε σε έναν τοίχο και να μας έρχεται πίσω, και πάλι από την αρχή».

Α.Π.: «Πιστεύω ότι η τέχνη λυτρώνει. Και μέσα από αυτό το έργο θα ήθελα να συμπαρασύρω κι άλλους μαζί μου, να συγκινηθούν και ίσως να βγει και ένα δικό τους φορτίο. Θέλω το θέμα μου γενικά να συγκινεί και άλλους. Να βρίσκει ανταπόκριση και να τους κινεί συναισθηματικά».

Εδω μπορειτε να διαβασετε ολη τη συνεντευξη:

http://city-mag.weebly.com/12/post/2012/04/citymag-interview1.html