Review : Απαγορευμένο

Απαγορευμένο

by Tabitha Suzuma (Goodreads Author)

Ο δεκαεπτάχρονος Λόχαν και η δεκαεξάχρονη Μάγια πάντα ένιωθαν περισσότερο φίλοι παρά αδέρφια. Από κοινού ανέλαβαν το ρόλο της αλκοολικής μητέρας και του εδώ και χρόνια φευγάτου πατέρα στη φροντίδα των μικρότερων αδερφών τους.
Η ζωή τους αναγκάζει πλέον να συμπεριφερθούν σαν γονείς προς τα μικρότερα αδέρφια τους. Η Μάγια και ο Λόχαν έπρεπε να μεγαλώσουν γρήγορα για ανταποκριθούν στις ανάγκες μιας οικογένειας. Τα κοινά τους προβλήματα και το γεγονός ότι καταλάβαιναν απόλυτα ο ένας τον άλλον, τους έφεραν πιο κοντά απ’ όσο δυο αδέρφια θα έπρεπε να είναι. Τόσο κοντά, ώστε να ερωτευτούν. Η κρυφή τους σχέση γρήγορα εξελίσσεται σε μια βαθιά, απεγνωσμένη αγάπη. Ξέρουν ότι αυτό που νιώθουν είναι ένα λάθος και πως θα πρέπει να σταματήσει. Παρόλα αυτά, είναι αδύναμοι να σταματήσουν αυτό που, στα μάτια τους, φαίνεται τόσο απίστευτα σωστό.

Παρουσίαση του βιβλίου στο Goodreads!
http://www.goodreads.com/book/show/16082356

Η επίσημη σελίδα των εκδώσεων!

http://ekdoseischryssalis.blogspot.gr/

Απο τη Μαρία Μπακάρα

«Μακάρι να μπορούσα να πω ότι η συγγραφή αυτού του βιβλίου ήταν μια εύκολη υπόθεση. Δεν ήταν». Με αυτές τις λέξεις ξεκινάει τον πρόλογό της η Tabitha Suzuma στο βιβλίο της «Απαγορευμένο». Θα εμπνευστώ λοιπόν και εγώ…. «Μακάρι να μπορούσα να πω ότι η ανάγνωση αυτού του βιβλίου ήταν μια εύκολη υπόθεση. Φυσικά και δεν ήταν».

Την πρώτη φορά που έμαθα για το «Απαγορευμένο», ήταν από τη Γιώτα Παπαδημακοπούλου. Πριν ακόμα ανεβάσει το εκπληκτικό της review στο blog της «Το μεγαλείο των τεχνών» (culture21century.blogspot.gr/2013/04/... ), περάσαμε ώρες μιλώντας για το πόσο είχε συγκλονιστεί από το συγκεκριμένο βιβλίο. Το θέμα του ήταν πέρα από τα όρια της κανονικότητας, όχι απλά ταμπού, αλλά αυτό που διαβάζεις στο εξώφυλλό του……. «Απαγορευμένο».

Όταν με ενημέρωσε για το θέμα του, της είπα πως δεν έχω κανένα πρόβλημα και μου απάντησε πως το ήξερε γι’ αυτό και ειδικά εγώ πρέπει να το διαβάσω. Όμως στην πραγματικότητα δεν ήθελα να το πάρω στα χέρια μου. Γιατί ήξερα πόσο μοναδικό θα ήταν και το κυριότερο, πόσο θα με επηρέαζε. Αυτή την αίσθηση μου την επιβεβαίωναν οι συζητήσεις της Νικολέτας με τη Γιώτα. Έκανα τα πάντα για να το καθυστερήσω, όμως χθες ήταν η μέρα. Από την πρώτη σελίδα κατάλαβα ένα πράγμα. Ήταν ένα απίστευτα καλογραμμένο βιβλίο. Ειλικρινά διακρίνεις το ταλέντο της συγγραφέως από την πρώτη παράγραφο. Ήμουν στο λεωφορείο και τηλεφώνησα αμέσως στη Γιώτα για να της το πω. Είχα συγκλονιστεί και ακόμα δεν είχα διαβάσει ούτε δύο κεφάλαια!!!!! 

Όσο προχωρούσα στην ανάγνωση, ένιωθα και πιο συγκλονισμένη. Είναι εκείνο το αίσθημα που σε πλημμυρίζει όταν βλέπεις, ακούς, διαβάζεις, νιώθεις κάτι τόσο τέλειο που νομίζεις πως η καρδιά σου θα σπάσει. Πλέον δεν ήταν μόνο η γραφή, αλλά και η ιστορία, η πλοκή, οι ατάκες…..οι μοναδικοί χαρακτήρες. Η Suzuma, κατά την προσωπική μου άποψη, καταφέρνει αυτό που κάνει και ο λατρεμένος μου Albert Camus(χωρίς φυσικά να έχω καμιά πρόθεση για σύγκριση οποιουδήποτε είδους) . Γράφει με απλές, λιτές λέξεις και περιγραφές, τα πιο σπουδαία λόγια, τα οποία σε οδηγούν σε σκέψεις, αισθήματα και συμπεράσματα που δεν είχες φανταστεί ποτέ!!!!

Η υπόθεση σίγουρα δεν είναι απλή, αλλά στο γυμνό μάτι φαντάζει περίεργη και μη φυσιολογική. Ο Λόχαν και η Μάγια είναι τα μεγαλύτερα αδέρφια μιας δυσλειτουργικής, με επιείκεια, οικογένειας. Λατρεύουν ο ένας το άλλον. Είναι οι καλύτεροι φίλοι, τα δύο μισά ενός όλου. Όμως όσο εξελίσσεται η ιστορία αντιλαμβάνονται ότι νιώθουν περισσότερα ο ένας για τον άλλον. Μαζί τους το αντιλαμβανόμαστε κι εμείς. Επίσης γινόμαστε μάρτυρες των δυσκολιών που βιώνουν καθημερινά, όταν αναγκάζονται να επωμιστούν ρόλους που δεν τους αναλογούν. Ούτε ηλικιακά, ούτε σε σχέση με τη θέση τους στην κοινωνία και την οικογένεια. Οι ψυχολόγοι είναι πολύ ξεκάθαροι με το πόσο κακό μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο σε έναν άνθρωπο, ιδιαιτέρως σε τέτοιες κρίσιμες ηλικίες. Πρώτη φορά κατάλαβα πόσο δίκιο έχουν. 

Δεν ξέρω αν μπορώ να πω σε ποιο είδος ανήκει το συγκεκριμένο βιβλίο. Δεν είναι άλλωστε δουλειά μου, αλλά στην πραγματικότητα δεν με νοιάζει κιόλας. Είναι τόσο μοναδικό που κάτι άλλο με ξεπερνάει. Το σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται για ένα απλό λογοτεχνικό έργο, Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κοινωνιολογική ή ψυχογραφική ανάλυση. Όχι απλά μιας οικογένειας, αλλά μιας ολόκληρης κοινωνίας που φτιάχνει νόμους και κανόνες, αδιαφορώντας για τα συναισθήματα. Μιας κοινωνίας που κατασκευάζει τα πρέπει της, βασιζόμενη στις ιστορικοπολιτικές εξελίξεις και σε μαθαίνει με ρητούς αλλά κυρίως άρρητους τρόπους και νοηματοδοτήσεις να ζεις με αυτά. Μιας κοινωνίας που αντιλαμβάνεται μόνο ότι την κάνει να αισθάνεται άνετα και καλά με τον εαυτό της. Με ότι δεν την «ξεκουνάει» και που την «κρίσιμη ώρα» τη μετατρέπει στον κριτή των πάντων. Από μια άλλη ματιά λοιπόν, θα μπορούσε κανείς να πει ότι το «Απαγορευμένο» είναι μια αλληγορική ιστορία που αναδεικνύει πλευρές που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι και δεν τους βολεύει να παραδεχτούν. 

Όπως ας πούμε το πόσο εύκολα κρίνουμε και εκφέρουμε άποψη για τους διπλανούς μας, χωρίς να μπούμε στη διαδικασία να σκύψουμε βαθύτερα στην «ψυχή» τους. Πόσο εύκολο μας είναι να αναφερθούμε στα λάθη και τα στραβά των συνανθρώπων μας, χωρίς να σταθούμε κριτικά απέναντι στη δική μας ζωή. Στις δικές μας πράξεις και αποφάσεις. Στα δικά μας λόγια. Και δεν παραδεχόμαστε ένα απλό γεγονός. Ότι δεν σεβόμαστε και πολλές φορές δεν αναγνωρίζουμε τη διαφορετικότητα των άλλων ανθρώπων. Διαφορετικότητα όχι σε σχέση με τα κανονιστικά πρέπει της κοινωνίας, αλλά σε σχέση με εμάς του ίδιους.

Γράφω το συγκεκριμένο κείμενο γιατί πρέπει να πω «κάπου» όλα αυτά που με έκανε να νιώσω το «Απαγορευμένο». Έχουνε περάσει αρκετές ώρες από όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωσή του και ακόμα δεν έχω συνέλθει. Πιάνω τον εαυτό μου να βουρκώνει στη θύμησή του και προσπαθώ να σκέφτομαι άλλα πράγματα. Ήταν πολύ δύσκολο να ολοκληρώσω το διάβασμά του. Το έχω πάθει και με άλλα βιβλία…μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. 

Διάβαζα δυο κεφάλαια και σταμάταγα την ανάγνωση. Έβαζα το σελιδοδείκτη και καθόμουν και το κοίταζα. «Έστεκε» κλειστό πάνω στο μαξιλάρι μου και ήξερα ότι δεν ήμουν ακόμα έτοιμη να το ξανανοίξω. Αρκετές φορές πήρα τη Γιώτα τηλέφωνο απλά για να της πω πως αισθανόμουν. Ήξερα ότι θα με καταλάβαινε. Είχε περάσει το ίδιο…ακόμα το περνάει!!!! Χρειαζόμουν λίγο παραπάνω χρόνο. Να προετοιμάσω τον εαυτό μου. Να είμαι έτοιμη να διαβάσω την επόμενη πρόταση και να βιώσω το επόμενο συναίσθημα…κατευθείαν στην καρδιά…..και στα μάτια. Γιατί έκλαψα. Έκλαψα πολύ. Η ανάγνωση των τριών τελευταίων κεφαλαίων του βιβλίου έμοιαζε με το τελευταίο 2λεπτο ενός αγώνα μπάσκετ. Έκανα συνεχόμενα time out. Διάβαζα μια πρόταση και δεν μπορούσα να συνεχίσω από το κλάμα και το κόμπο στο στομάχι. Όμως έπρεπε να συνεχίσω…..αν και δεν έβλεπα τις λέξεις από τα δάκρυα. Και κάποια στιγμή έφτασα στο τέλος…..και δεν πίστευα τι είχα διαβάσει. 

Όχι λόγο πρωτοτυπίας ή κάποιας ανατροπής. Όταν ένα βιβλίο αγγίζει την τελειότητα, είναι ανόητο να αναφερθούμε σε τέτοια πράγματα. Ίσα-ίσα που θεωρώ ότι οι χαρακτήρες είναι τόσο εκπληκτικά δομημένοι και η ανάλυση των ψυχογραφημάτων γίνεται τόσο σωστά, που κάποια πράγματα τα περιμένεις. Απλά δεν περιμένεις το μέγεθος, την έκταση, την συνειδητοποίηση της απόλυτης αυτοθυσίας. Για μια οικογένεια, ακόμα και κατεστραμμένη. Για μια αγάπη, ακόμα και απαγορευμένη. Γιατί απλά πρέπει να συνεχίσεις, ακόμα και όταν έχεις χάσει τα πάντα. Γιατί πάντα υπάρχει λόγος να συνεχίσεις, έστω και αν δεν τον βλέπεις. Είναι εκεί. Σε μια λέξη που θα σου πει κάποιος. Σε ένα πρόσωπο που περιμένει κάτι. Σε μια πράξη που θα κάνει κάποιος για να σε «ελευθερώσει». 

«Πως μπορεί, λοιπόν, κάτι τόσο ωραίο, να είναι τόσο λάθος»; Μια φράση από το βιβλίο που «κλείνει» μέσα της όλο το νόημα της ιστορίας. Όμως στην τελική το ζήτημα είναι με τι κριτήρια χαρακτηρίζουμε κάτι λάθος. Ενώ για το τι είναι «ωραίο», έχει η καρδιά το λόγο. Όπως οι καρδιές του Λόχαν και της Μάγια. Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου μου άφησε χιλιάδες συναισθήματα!!!!! Είτε θετικά, είτε αρνητικά. Ήταν από τα καλύτερα λογοτεχνικά ταξίδια που έκανα ποτέ μου.