Review : Η τελευταία νύχτα στο Τρέμορ Μπιτς

Mikel Santiago 

Η τελευταία νύχτα στο Τρέμορ Μπιτς

Ένας συνθέτης που έχει χάσει την έμπνευσή του. Ένα απομονωμένο σπίτι σε μια ιρλανδέζικη παραλία. Μια νύχτα με καταιγίδα που μπορεί να αλλάξει τα πάντα. 

Ο Πίτερ Χάρπερ είναι ένας διάσημος συνθέτης σάουντρακ, που μετά από ένα τραυματικό διαζύγιο καταφεύγει σε μια απόμερη γωνιά του κόσμου, κάπου στις ακτές της Ιρλανδίας, προκειμένου να ξαναβρεί τη χαμένη του έμπνευση. Το σπίτι στο Τρέμορ Μπιτς, απομονωμένο σε μια τεράστια και μοναχική παραλία, φαίνεται ο καταλληλότερος τόπος για να το πετύχει αυτό που θέλει. Όλα φαντάζουν ιδανικά... μέχρι που φτάνει η νύχτα της μεγάλης καταιγίδας.        

Της Χρύσας Βασιλείου : 

«Η τελευταία νύχτα στο Τρέμορ Μπιτς» αποτελεί το συγγραφικό ντεμπούτο του Ισπανού συγγραφέα Μικέλ Σαντιάγκο και, αναμφισβήτητα, ένα από τα καλύτερα λογοτεχνικά ντεμπούτα των τελευταίων ετών.

            Το στόρυ διαδρατίζεται σε μια ήσυχη, απομονωμένη ακτή της Ιρλανδίας και αφορά έναν συνθέτη που, μετά από αρκετά προσωπικά προβλήματα, φαίνεται πως έχει χάσει την έμπνευσή του. Αποφασίζει λοιπόν να απομονωθεί στο Τρέμορ Μπιτς, προκειμένου να ανασυγκροτηθεί και να ξαναπάρει τη ζωή του στα χέρια του. Όμως τα πάντα θ’ αλλάξουν δραματικά, όταν κάποιο βράδυ δεχτεί το χτύπημα ενός κεραυνού. Σοκαρισμένος, ο ήρωας συνειδητοποιεί πως βλέπει κάποια οράματα, που τον προϊδεάζουν για φριχτά πράγματα που πρόκειται να συμβούν στον ίδιο, τα παιδιά του και τους φίλους του. Οι γύρω του δυσκολεύονται να τον πιστέψουν, θεωρώντας πως όλα αυτά είναι της φαντασίας του, απόρροια του χτυπήματος που δέχτηκε.

Τότε, εκείνος αντιλαμβάνεται πως θα πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, προκειμένου ν’ αποδείξει πως δεν είναι τρελός και να καταφέρει να σώσει όλους όσους αγαπάει, όταν τελικά ο πραγματικός κίνδυνος τους χτυπήσει την πόρτα. Μια νύχτα με καταιγίδα, την τελευταία νύχτα στο Τρέμορ Μπιτς προτού οι ζωές όλων τους αλλάξουν για πάντα, ο Πίτερ Χάρπερ θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει εκείνους που θέλουν να καταστρέψουν τον ίδιο και τ’ αγαπημένα του πρόσωπα, αλλά και τους χειρότερους εφιάλτες του.

            Το βιβλίο ακροβατεί ανάμεσα στο αστυνομικό μυθιστόρημα και το ψυχολογικό θρίλερ, επιτυγχάνοντας έναν εξαιρετικό συνδυασμό των δύο αυτών ειδών. Σε όλη τη διάρκεια της αφήγησής του, ο συγγραφέας διατηρεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη με ‘δολώματα’ τρόμου, που παρεισφρέουν στην εξέλιξη της δράσης. Με διεισδυτικές, καθόλου πομπώδεις δόσεις υπερφυσικού, η μυστηριακή ατμόσφαιρα διατηρείται ατόφια σε κάθε σελίδα, κάνοντας τον αναγνώστη να αναρωτιέται τι μπορεί να τον περιμένει στη συνέχεια. Η αγωνία και η ανυπομονησία για τις εξελίξεις είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα, όπως και σε κάθε ψυχολογικό θρίλερ που σέβεται τον εαυτό του, άλλωστε.

            Ακόμα ένα ατού του βιβλίου είναι οι σύγχρονοι, καθημερινοί, απόλυτα ανθρώπινοι χαρακτήρες. Δεν είναι οι εξωπραγματικοί ήρωες ενός θρίλερ, δε θυμίζουν όντα φερμένα από άλλη διάσταση, δεν έχουν παράξενες δυνάμεις – είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, με τις αδυναμίες τους, τα μυστικά και τα πάθη τους, τους φόβους και τις αγωνίες τους. Κι αυτό τους κάνει συμπαθείς, κάνει τον αναγνώστη να ταυτιστεί μαζί τους και να νοιαστεί για εκείνους γιατί, πολύ απλά, του θυμίζουν είτε τον ίδιο, είτε κάποιον γνωστό του.

            Εκείνο όμως που εντυπωσιάζει περισσότερο, ίσως ακόμα κι από την ίδια την εξαιρετική ιστορία, είναι η υπέροχη γραφή του Μικέλ Σαντιάγκο. Η άψογη χρήση της γλώσσας, η συνοχή του κειμένου, η συνεχής δράση και οι αδιάκοπες ανατροπές. Και το σημαντικότερο: οι πραγματικά υπέροχες περιγραφές του! Είτε πρόκειται για ένα φυσικό τοπίο ή φαινόμενο (μια καταιγίδα, για παράδειγμα) είτε για ανθρώπινες αντιδράσεις, συναισθήματα και συμπεριφορές, η πένα του Σαντιάγκο έχει το χάρισμα να χειρίζεται το λόγο αριστοτεχνικά και να δημιουργεί μοναδικές, συγκλονιστικές εικόνες, που καθηλώνουν. Ειδικά αν αναλογιστούμε πως αυτή είναι η πρώτη του λογοτεχνική απόπειρα, είναι πραγματικά εκπληκτικό να το σκέφτεται κανείς και πάρα πολύ απολαυστικό να το διαβάζει!

Ο αναγνώστης θα ταξιδέψει νοερά στα μονοπάτια που ακολουθούν οι ήρωες, θα νιώσει πως έχει βρεθεί κι ο ίδιος σ’ αυτήν την μικρή ακτή της Ιρλανδίας και πως συμμετέχει σε όλα όσα διαδραματίζονται. Και φτάνοντας στο συναρπαστικό φινάλε, θα νιώσει πως έχει περάσει μέσα από μια ιδιαίτερη καταιγίδα κι ο ίδιος: έχοντας βιώσει κλιμακωτά έναν κυκεώνα συναισθημάτων – αγωνία, περιέργεια, αδημονία κι ανησυχία – φτάνει επιτέλους στη λύτρωση που προσφέρει η λύση του μυστηρίου. Στην ηρεμία που ακολουθεί την καταιγίδα. Το τελικό συναίσθημα είναι ανακούφιση για την κατάληξη της ιστορίας, χαρά για τον ήρωα και μια απέραντη ικανοποίηση για τον ίδιο, νιώθοντας χορτασμένος από την ανάγνωση ενός πραγματικά εξαιρετικού βιβλίου.

Ο Μικέλ Σαντιάγκο φαίνεται πως ήρθε στα λογοτεχνικά πράγματα για να μείνει, και «Η τελευταία νύχτα στο Τρέμορ Μπιτς» αποτελεί το καλύτερο διαπιστευτήριό του.