Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου "Η Υπόσχεση" η κ.Κακαλοπούλου
μιλά με τη Μαρία Μπακάρα για όλα!!!!
Κυρία
Κακαλοπούλου, πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λιβάνη το νέο σας βιβλίο με τίτλο «Η
Υπόσχεση». Πείτε μας δυο λόγια για το περιεχόμενο του.
Η
δολοφονία του πατέρα της αναγκάζει την Τάμι να παίξει ένα επικίνδυνο παιχνίδι
μεταμφίεσης. Προσποιείται πως είναι αγόρι και μπαίνει σε μια αντρική ομάδα
χάντμπολ, με την επιθυμία να βρει τα ίχνη του δολοφόνου, να τον ξεσκεπάσει και
να αποδώσει έτσι τη χαμένη δικαιοσύνη. Η ομάδα και το αρχοντικό που τη στεγάζει
-και στην οποία ο πατέρας της βρήκε τραγικό θάνατο- ανήκει στον Μάσιμο Κονσίτο
Αρά, έναν καταραμένο κόντε, έναν άνθρωπο σκληρό που όμως κρύβει το δικό του
δράμα πίσω από το σκοτεινό πέπλο του χαρακτήρα του και την τραχιά του συμπεριφορά.
Η κλοπή της ζώνης της Ντιάνας, ενός πολύτιμου αντικειμένου που καταράστηκε η
πρώτη κοντέσα, η δολοφονία και οι υπαίτιοι, η ζοφερή μοίρα του Μάσιμο, η
συνάντηση των ηρώων και τα απρόσμενα και ανεξέλεγκτα συναισθήματα που
αναπτύσσονται ανάμεσα τους, όλα μαζί, θα οδηγήσουν σε ένα ξέσπασμα διαδοχικών
γεγονότων που θα αλλάξουν το ρου της ιστορίας…
Η
Τάμι και ο Μάσιμο είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ζευγάρια που έχω
συναντήσει, με μεγάλη χημεία ανάμεσα τους. Η μεταξύ τους ιστορία εξελίχθηκε
έτσι ακριβώς όπως την είχατε στο μυαλό σας ή οι ήρωες σας πήραν τη σκυτάλη και
σας οδήγησαν σε δικά τους μονοπάτια;
Κάτι
που θεωρώ ευλογία και που αποτελεί για μένα προσωπικά ένα από τα πιο μαγικά
κομμάτια στη διαδρομή της συγγραφής ενός βιβλίου είναι πως οι ήρωες μου, από
κάποιο σημείο κι έπειτα, ενσαρκώνονται, αποκτούν δική τους υπόσταση και
προσωπικότητα, αναλαμβάνουν τα ηνία και με αναγκάζουν με τις αποφάσεις, τις σκέψεις
και τα συναισθήματα τους να τους ακολουθήσω πιστά, αφήνοντας στην άκρη κάθε επιθυμία
ή βούληση που θα ερχόταν σε αντίθεση με τη δική τους. Κάθε φορά που μου συμβαίνει
αυτό, γνωρίζω πως έχω κερδίσει την παρτίδα του ονείρου και της δημιουργίας
καθώς το να δημιουργείς, σημαίνει να χάνεσαι και να βρίσκεσαι μέσα από τα
πονήματά σου, σημαίνει να μετουσιώνεσαι σε αυτά και αυτά να γίνονται εσύ.
Η
μητέρα του Μάσιμο είναι μια ενδιαφέρουσα ηρωίδα, αν και κρατάει έναν αρκετά
αρνητικό ρόλο κατά τη γνώμη μου. Είστε η δημιουργός της, την ίδια στιγμή που
είστε και οπαδός της ηθικής αντιμετώπισης των πραγμάτων, όπως φαίνεται στον
επίλογο του βιβλίου. Τη δικαιολογείτε, όντας και η ίδια μητέρα;
Είναι
κατανοητή η δριμεία ανάγκη της μητέρας του Μάσιμο να παρέχει στον μοναχογιό της
μια ανάσα ελπίδας, απελευθερώνοντας εκείνον μα και τον εαυτό της παράλληλα από
τη δυστυχία, ξεφεύγοντας δια παντός από το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει εξαιτίας της δυσοίωνης μοίρας του. Είναι
τραγικό για μια μητέρα να γνωρίζει πως το παιδί της έχει ημερομηνία λήξης και
να μη μπορεί να κάνει τίποτε γι’ αυτό. Επίσης μπορώ να καταλάβω πως κάποιες
δικές της τραυματικές εμπειρίες την εξανάγκασαν στο να διαμορφώσει μια
αλλοπρόσαλλη συνείδηση, μετατρέποντας τη σε εγωιστική και σκληροτράχηλη
οντότητα. Όμως για όλα τα πράγματα υπάρχουν όρια και όταν αυτά ξεπερνιούνται, τότε
οι δικαιολογίες παύουν να υφίστανται. Ευτυχώς, στις κοινωνίες των ανθρώπων δεν
επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας, αλλά μέσα από το πρόσωπο της συγκεκριμένης ηρωίδας
τίθεται έμμεσα ένα τραχύ και αδυσώπητο ηθικό ερώτημα… Ανάμεσα στην σωτηρία ενός
αγαπημένου και στο χαμό ενός αγνώστου, τι θα διάλεγαν οι άνθρωποι;
«Η
Υπόσχεση» είναι ένα βιβλίο το οποίο συνδυάζει πολλές συγγραφικές σας αγάπες,
όπως στοιχεία φανταστικής λογοτεχνίας, ποιητικό λόγο, αστυνομικό περιεχόμενο.
Πάνω από όλα είναι μια όμορφη ιστορία αγάπης. Εσείς πως νιώθετε γι’ αυτό σας το
βιβλίο; Ποιο είναι το λογοτεχνικό είδος στο οποίο έχετε αδυναμία;
Νιώθω
βαθιά ικανοποιημένη και ευτυχισμένη γιατί ευλογήθηκα να δημιουργήσω την «Υπόσχεση».
Ήταν ένα βιβλίο που βγήκε σαν ποταμός από μέσα μου, σαν να είχε ωριμάσει χρόνια
πριν κι έψαχνε απλώς την ευκαιρία να ξεχυθεί και να πλημμυρίσει με λόγο τις
σελίδες. Όπως προανέφερες, είναι ένα βιβλίο με ποικιλόμορφο χαρακτήρα, έντονα
συναισθήματα, ποιητικό λόγο και πολλά μηνύματα πίσω από τις καταστάσεις που
εξιστορεί και αυτό είναι πιστεύω που με χαρακτηρίζει ως συγγραφέα. Αγαπώ να
γράφω διάφορα λογοτεχνικά είδη, δίχως να ξεχωρίζω κάποιο συγκεκριμένο έχοντας όμως πάντοτε για
γνώμονα το συναίσθημα, την ανθρωπιά, τον λυρισμό και τον έρωτα.
Εξετάζοντας
το σύνολο του συγγραφικού σας έργου, διαπιστώνουμε πως στην «Υπόσχεση»
διαφοροποιείτε την υπόσταση των μέχρι τώρα ηρώων σας και δημιουργείτε έναν
εξαιρετικά σκοτεινό πρωταγωνιστή. Σας ήταν εύκολο να εξελίξετε τον Μάσιμο, αλλά
και να πείσετε την Τάμι να τον ερωτευτεί;
Ο Μάσιμο ήταν ένας ήρωας που με ανάγκασε να
βουτήξω βαθιά στα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής, ώστε να βρω τις πλέξεις που
διαμορφώνουν το περίτεχνο κέντημα της και να τις επεξεργαστώ. Όλο αυτό με
εξίταρε και με ενθουσίασε, καθώς καλούμουν να τον κατανοήσω καλά πριν καταφέρω τελικά
να τον εξιστορήσω· έπρεπε να ερωτευθώ πρώτα εγώ το έρεβος που τον περιέβαλε,
πριν φτάσω στο σημείο να ανακαλύψω τους λόγους για τους οποίους η Τάμι τον
αγάπησε τελικά με τόσο πάθος. Στη βαθιά αυτή κατάδυση στην ιδιαίτερη ψυχή του,
αντιλήφθηκα πως υπάρχουν άπειρες αιτίες για τις οποίες ένας άνθρωπος μπορεί να
πέσει από το φως στο έρεβος και πραγματικά ελάχιστες για την αντίθετη πορεία. Η
σημαντικότερη από αυτές κατ’ εμέ, είναι η απελπισία και ο Μάσιμο ως χαρακτήρας
ήταν ένας άνθρωπος δίχως ελπίδα… Έτσι, στην πορεία της συγγραφής του βιβλίου δε
δυσκολεύτηκα καθόλου να τον εξελίξω. Αντιθέτως, θα έλεγα, εκείνος σαν δάσκαλος -και
μάλιστα φοβερά σχολαστικός- μου δίδαξε με τον δικό του τρόπο τις αντιδράσεις
της ανθρώπινης ψυχής, όταν αυτή έρθει αντιμέτωπη με σκοτάδι και το φως.
Συρακούσες
– Κέρκυρα ένας ενδιαφέρον συνδυασμός. Γιατί επιλέξατε αυτούς τους τόπους για
την ιστορία σας;
Έχω
επισκεφθεί την Κέρκυρα πολλές φορές και τη θεωρώ επίγειο παράδεισο, έναν παραμυθένιο
προορισμό, καθώς είναι ικανή να ξεμυαλίσει τους επισκέπτες της με τις
απίστευτες φυσικές ομορφιές της, τη γραφικότητα των καλντεριμιών της, τα
περίτεχνα αξιοθέατα και τους ανοιχτόκαρδους ανθρώπους της. Πέρα από την αγάπη
μου για αυτήν, η Κέρκυρα αποτέλεσε γεωγραφικά τον ιδανικότερο κρίκο, για να
ενώσω την Ελλάδα με τη Σικελία. Η Σικελία και συγκεκριμένα οι Συρακούσες, ήταν ο τόπος που ήθελα να εκτυλίσσεται το
μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας μου στο βιβλίο μου «Η Υπόσχεση», εξαιτίας της
ελληνικής της καταγωγής, των αρχαίων ελληνικών μνημείων και της ατμοσφαιρικής
της ομορφιάς που γοητεύει. Στόχος μου ήταν να επιλέξω έναν τόπο ξεχωριστό, που
ταυτόχρονα θα αναδείκνυε και το ελληνικό στοιχείο.
Διαβάζοντας
το βιβλίο και σκεπτόμενη τον τίτλο του, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ πως
αναφέρεται σε μία και μόνο υπόσχεση, ωστόσο η ιστορία είναι μια σειρά από
αλληλεπιδρόμενα γεγονότα τα οποία στον πυρήνα τους έχουν να κάνουν με
υποσχέσεις που δόθηκαν και δεν πρόλαβαν να κρατηθούν∙ με υποσχέσεις που πρέπει
να πραγματοποιηθούν, με υποσχέσεις που προδόθηκαν. Η Ντιάνα υπόσχεται αιώνια
εκδίκηση, η Τάμι δικαιοσύνη, ο Μάσιμο θάνατο, η μητέρα του μέλλον. Ποια από
όλες τις υποσχέσεις της ιστορία σας θεωρείτε τόσο καθοριστική, ώστε να της
αξίζει ο ρόλος του εμπνευστή του τίτλου;
Από
τη στιγμή που ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο ως τη μέρα που φεύγουμε η
καθημερινότητα μας είναι γεμάτη υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας και στους
άλλους, στην ίδια τη ζωή, στο ιδανικό, στα πιστεύω, στο παρόν και το μέλλον.
Από την επιλογή να είμαστε καλοί σε κάτι συγκεκριμένο, να αρνηθούμε κάτι άλλο,
να κλείσουμε ένα ραντεβού, να κάνουμε μια καλή πράξη, να αγγίξουμε έναν στόχο,
να αγαπήσουμε, να μισήσουμε, να φύγουμε, να γυρίσουμε, να δημιουργήσουμε κάτι ή
και να χαλάσουμε, δίνουμε συνέχεια υποσχέσεις που τηρούμε ή προδίδουμε. Συνήθως
δυσκολεύομαι να δώσω τίτλο στα βιβλία μου, καθώς θεωρώ εξαιρετικά πτωχή μια
φράση στο να περικλείσει το νόημα ενός ολόκληρου βιβλίου και των χαρακτήρων που
το απαρτίζουν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, η Υπόσχεση αφορά όλους μαζί
τους ήρωες αλλά κι εμένα. Μια υπόσχεση στον έρωτα, στη συγγραφή και στους
αναγνώστες μου.
Τον
Μάρτη δημοσιεύσατε στο blog
σας ένα κείμενο στο οποίο αναλύατε την άποψη σας για την κοινωνική κατασκευή
της γυναικείας ταυτότητας αλλά και το ότι ζούμε σε μία πατριαρχική κοινωνία.
Στο βιβλίο σας επεξεργάζεστε τα ζητήματα φύλου ακόμα πιο έντονα. Σε αρκετά
σημεία χρησιμοποιείτε ακόμα και ουσιοκρατικά παραδείγματα, ώστε να μιλήσετε για
τη θέση της γυναίκας, τον σεξουαλικό αυτοπροσδιορισμό, την κουλτούρα του
βιασμού, αλλά και την αγάπη, η οποία δε συμβαδίζει με τα ετεροκανονικά
στερεότυπα. Βρίσκω ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα την επιλογή σας να μιλήσετε για τα
ζητήματα φύλου με τον συγκεκριμένο τρόπο, στο συγκεκριμένο βιβλίο. Ήταν μια
συνειδητή επιλογή;
Από
τη στιγμή που επέλεξα να επιβάλλω στην ηρωίδα μου να γυρίσει την πλάτη της στην
πραγματική της φύση, στην ουσία, τις επιταγές των ορμονών της και κατά συνέπεια
να αποποιηθεί για ένα διάστημα τα γνήσια συναισθήματα της, να φορέσει το
προσωπείο ενός αρσενικού και να εισχωρήσει στα άδυτα του αντρικού κόσμο μιας
αθλητικής ομάδας, ήταν μάλλον συνειδητή η απόφαση να ασχοληθώ με τα ζητήματα
των φύλων. Μέσα από τη συγγραφή ενός βιβλίου κι όσο η ιστορία σε αφήνει να
ψάξεις ως συγγραφέας βαθύτερα στους εσωτερικούς σου στοχασμούς , ανασύρεις και
μοιράζεσαι με τους αναγνώστες σου προβληματισμούς μα και συμπεράσματα για πρόσωπα
και καταστάσεις ζωής. Έτσι κι εδώ οδηγήθηκα μέσα από ένα ρίσκο μεταμφίεσης, σε
ερωτηματικά μα και σε απαντήσεις-γεγονότα. Η συγγραφή είναι αποκάλυψη. Βλέπεις
πάντοτε καλύτερα όσα η καθημερινότητα σου κρύβει αυθαίρετα.
Σε
μια εποχή όπου τα δικαιώματα των ανθρώπων καταπατώνται εξαιτίας του
αυτοπροσδιορισμού τους, της αυτοδιάθεσης τους, των επιλογών τους, στο χώρο του
βιβλίου χρησιμοποιούμε όρους όπως ‘γυναικεία
λογοτεχνία’, ‘ροζ λογοτεχνία’, ‘βιβλία για τη νοικοκυρά’. Προσωπικά, η
φυσικοποίηση τέτοιων χαρακτηρισμών με βρίσκει αντίθετη. Η δική σας θέση ποια
είναι; Ως συγγραφέας, ενοχλήστε από αυτούς τους χαρακτηρισμούς;
Πίσω
από τέτοιες φραστικές επιθέσεις και φυσικοποίηση χαρακτηρισμών υπάρχουν
υποκριτικές προσωπικότητες και συμπεριφορές. Άρρενες που κατακρίνουν τις
αναγνώστριες που προτιμούν τα εν λόγω βιβλία, όταν οι ίδιοι έχουν σε στοίβες τα
Playboy με
ανορεξικά και πλαστικά, ξεγυμνωμένα σαρκίδια προς πώληση, γυναίκες που
αγοράζουν κρυφά βιβλία με επίκεντρο τον ερωτισμό και τα κρύβουν καλά κάτω από
το μαξιλάρι τους ενώ τα δαιμονοποιούν σε
κάθε τους ανοιχτή συνομιλία με κάποιον που διαβάζει κάτι διαφορετικό. Τι θα πει
‘ροζ λογοτεχνία’; Τι θα πει ‘βιβλίο για τη νοικοκυρά’; Ένα καλό βιβλίο είναι
ένα καλό βιβλίο, σε όποια κατηγορία και να ανήκει. Το ‘καλό’ μπορεί να είναι
και εμπορικό, μπορεί να είναι και ερωτικό, μπορεί να απευθύνεται και στον πιο
άπειρο αναγνώστη…
Στη
συνέντευξη που μας είχατε παραχωρήσει πέρυσι είχαμε μιλήσει για το βιβλίο σας
«Το Διαμάντι της Ερήμου». Δεν μπορώ να μην αναφερθώ και πάλι στο συγκεκριμένο
έργο σας, καθώς αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου. Υπάρχει περίπτωση να το
πιάσουμε στα χέρια μας και πάλι, ίσως κάπως διαφοροποιημένο;
Διακαής μου πόθος και μεγάλη μου επιθυμία να
ξαναδώ το «Διαμάντι της Ερήμου» ξανατυπωμένο μετά τόσα χρόνια και ιδιαίτερα,
εφόσον ήταν ένα βιβλίο που δεν πρόλαβε να κάνει παρά ελάχιστα βήματα προς το
αναγνωστικό κοινό. Το συγκεκριμένο βιβλίο που είναι ρομαντικού περιεχομένου και
περιπέτειας, το έχω όντως διαφοροποιήσει, το έχω διευρύνει κι έχω προσθέσει έναν
ακόμη σημαντικό ήρωα στην ιστορία που περικλείει.
Ένα από τα ενδιαφέροντας σας είναι η μελέτη της ασιατικής
κουλτούρας. Γνωρίζω πως το επόμενο βιβλίο σας είναι εμπνευσμένο από αυτή σας
την αγάπη. Θέλετε να μας αποκαλύψετε κάτι περισσότερο; Τι άλλο μπορούμε να
περιμένουμε από εσάς;
Αυτό είναι ένα όμορφο μυστικό το οποίο δε θα ήθελα να
αποκαλύψω ακόμη. Παραδέχομαι πως αισθάνομαι απείρως γοητευμένη από την
κουλτούρα της Άπω Ανατολής, θαυμάζω τη φιλοσοφία και τον τρόπο σκέψης κάποιων
συγκεκριμένων χωρών όπως η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα και αποτελούσε μέχρι πριν
από λίγο καιρό όνειρο ζωής το να δημιουργήσω ένα βιβλίο που θα ένωνε την αγάπη
μου για την πατρίδα μου και για τις γοητευτικές αυτές χώρες. Πλέον, το όνειρο
μου ενσαρκώθηκε…
Δείτε το βίντεο του βιβλίου:
0 σχόλια:
Post a Comment