Έτσι,
για χάρη σου
Ναταλία
Γερμανού, εκδόσεις Ψυχογιός
Ο Μάνος κοίταξε την κοπέλα που είχε μείνει μέσα στο αυτοκίνητο. Φαινόταν χαμένη στις σκέψεις της, κουκουλωμένη σε ένα χοντρό πορτοκαλί μπουφάν. Είχε σκιστά ελαφίσια μάτια και σκούρα, κοντοκουρεμένα μαλλιά. Την κοιτούσε σαν μαγνητισμένος, χωρίς κι αυτός να μπορεί να καταλάβει το γιατί. Δεν ήταν η ομορφιά της που τον έκανε έτσι, κάτι άλλο ήταν, κάτι που δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Λες και την ήξερε από κάπου – αλλά όχι, αποκλείεται, θα το θυμόταν. Σαν να είχε λάβει το μήνυμα, σαν κάποιος να είχε φωνάξει σιωπηλά το όνομά της, η κοπέλα σήκωσε τα μάτια της προς το μέρος του. Τον κοίταξε. Ύψωσε ελαφρά τα φρύδια της κι ύστερα στράφηκε απότομα αλλού. Αλλά για λίγο. Σύντομα τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν ξανά. Τους χώριζε ένα πεζοδρόμιο και μια τζαμαρία, αλλά ήταν σαν να μην τους χώριζε τίποτα. Η Έλλη και ο Μάνος κοιτάχτηκαν για πρώτη φορά στη ζωή τους.
Θα μπορούσε να είναι μια κλασική ροζ ερωτική ιστορία. Αλλά δεν είναι.
Πολύ απλά, γιατί αυτός ο έρωτας δεν έχει τέτοια απόχρωση· έχει το κόκκινο του πάθους και το μαύρο του μίσους.
Για χάρη της Έλλης ο Μάνος θα κινδυνέψει πολύ, όπως κινδυνεύουμε πάντα όταν ερωτευόμαστε μέχρι θανάτου. Θα παλέψει με εχθρούς ορατούς και αόρατους, ακόμα και με την ίδια τη συνείδησή του.
Και για χάρη του Μάνου, η Έλλη θα τινάξει την «τέλεια» ζωή της στον αέρα. Και θα αρχίσει πάλι απ’ το μηδέν.
Κανονικά, μια τέτοια αγάπη αξίζει να σωθεί.
Θα σωθεί; Μακάρι…
Κείμενο: Μαρία Μπακάρα
Επιμέλεια: Άρτεμις Βελούδου-Αποκότου
Έχουν
περάσει πάνω από δύο χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις Ψυχογιός,
το πρώτο μυθιστόρημα της Ναταλίας Γερμανού με τίτλο «Έτσι, για χάρη σου» και
εγώ το διάβασα μόλις τον προηγούμενο μήνα. Μετάνιωσα που δε διάβασα νωρίτερα
αυτό το τόσο όμορφο βιβλίο, με τον υπέροχο τίτλο.
Η
ιστορία είναι τυπική και χιλιοειπωμένη. Ο νεαρός, φτωχός Μάνος γνωρίζει την
πλούσια Έλλη και ο έρωτας τους προκαλεί τη στερεοτυπική μέχρι τότε ζωή τους. Οι
οικογένειες και ο περίγυρος τους αντιδρούν έντονα και τους δημιουργούν
προβλήματα, την ίδια στιγμή που οι δύο ερωτευμένοι μοιάζουν χαμένοι στη δίνη
της αγάπης και αρνούνται να παραδεχτούν τις όποιες κοινωνικές διαφορές εντοπίζουν
οι γύρω τους.
Πρόκειται,
όπως προείπα, για μια ιστορία που έχουμε ξαναδιαβάσει, έχουμε ξανασυναντήσει,
ίσως έχουμε ζήσει. Η προσωπική μου άποψη είναι πως το πρόβλημα αυτού του
τρυφερού βιβλίου εντοπίζεται στον τρόπο με τον οποίο θέλησε η συγγραφέας να
προσθέσει στον πυρήνα της ιστορίας ακραία γεγονότα και να τοποθετήσει το
πρωταγωνιστικό ζευγάρι στο επίκεντρο ακραίων, σχεδόν γκανγκστερικού τύπου,
γεγονότων χωρίς το κατάλληλο συγγραφικό επεξηγηματικό υπόβαθρο –ιδιαιτέρως στο
δεύτερο μισό του βιβλίου. Δεν το χρειαζόταν. Πιστεύω πως θα μπορούσαμε να
επικεντρωθούμε απλώς στην ιστορία αγάπης, χωρίς τις εξελικτικές στιγμές της
πλοκής, καθώς η πένα είναι τόσο δυνατή και αξιόλογη που θα στήριζε ολόκληρο το βιβλίο απλώς περιγράφοντας και
αναλύοντας τον έρωτα του Μάνου και της Έλλης. Είναι απλώς η προσωπική μου
άποψη, όμως δεν μπορώ να μην ομολογήσω πως λάτρεψα τα μικρά ψήγματα φιλοσοφικής
σκοπιάς που υπάρχουν διάσπαρτα μέσα στο βιβλίο, αλλά και το παράξενα ρεαλιστικό
και βαθιά εσωτερικό ύφος με το οποίο αναμετριούνται τα συγγραφικά κλισέ μέσα
στο κείμενο της κυρίας Γερμανού.
Μπορεί
η πλοκή να μην κάνει τη διαφορά, αλλά την κάνει η γραφή. Ο λιτός και αληθινός τρόπος με τον οποίο δίνονται τα δεδομένα, αλλά
και η ψυχογραφική ανάλυση των χαρακτήρων είναι τόσο καλά δομημένα, που θα
μπορούσε απλώς να μείνει εκεί· εμένα προσωπικά θα μου ήταν αρκετό.
Ακόμα
ένα ‘συν’ της πένας είναι ο σαρκασμός και το χιούμορ με τα οποία έρχεται
αντιμέτωπος ο αναγνώστης. Μαγική συγγραφική στιγμή η σκηνή με το καρπούζι, αλλά
και ο συγκινητικός επίλογος. Ανυπομονώ πραγματικά να διαβάσω την επόμενη
δουλειά της συγγραφέως.
Θέλω
να σταθώ στον πρόλογο της κυρίας Γερμανού. Σίγουρα δεν είναι μέρος της ιστορίας
και ίσως δεν είναι σωστό που το αναφέρω, όμως για εμένα αποτελεί κομμάτι του
βιβλίου και δεν μπορώ να μην ομολογήσω πόση συγκίνηση ένιωσα με το καλωσόρισμα
της στην ιστορία της. Νομίζω πως δείχνει σεβασμό στον αναγνώστη, αλλά κυρίως
αποτελεί φόρο τιμής σε εκείνον για χάρη του οποίου έγραψε το βιβλίο. Αυτό
φαίνεται στον πρόλογο αλλά και στον χαρακτήρα του κυρ Θάνου τον οποίο η
συγγραφέας δημιουργεί με τόση «ψυχή» και καθώς δομεί τη σχέση του με τον Μάνο
διακρίνουμε όλο το συγγραφικό της ταλέντο.
0 σχόλια:
Post a Comment